το μυθιστόρημα που δουλεύω αυτό τον καιρό....
Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν δυο ταξιδιώτες.
Διέσχιζαν την έρημο αποκαμωμένοι από τον καυτό ήλιο, αγκομαχούσαν μέσα στην ατέλειωτη έκταση με τους πελώριους τόνους άμμου, αρκετή από την οποία κουβαλούσαν πάνω τους, μέσα τους, στα ρούχα, στα ρουθούνια στα μαλλιά τους…
Είχαν ξεκινήσει από τα μέρη τους με κοινό στόχο να βρουν μια ωραία όαση όπως την είχαν περιγράψει ήδη ο ένας στον άλλο, και εφόσον ταίριαζαν οι περιγραφές και τα γούστα τους.
Ταξίδευαν αρκετές μέρες, είχαν καταναλώσει τα περισσότερα από τα τρόφιμα που είχαν πάρει μαζί τους για το ταξίδι, είχαν μείνει με ελάχιστο νερό και εφόδια, ήταν φανερά ταλαιπωρημένοι από την πολλή ζέστη και το αφιλόξενο περιβάλλον (το οποίο ήταν υποχρεωμένοι να διασχίσουν σε αυτήν τους την αναζήτηση), όταν βρέθηκε μπροστά τους ένας κήπος.
-«Να σταματήσουμε εδώ» λέει ο ένας στον άλλο, «να ξαποστάσουμε λιγάκι, να τροφοδοτηθούμε και συνεχίζουμε σε κάνα δυο μέρες».
-«Δεν θάσαι με τα καλά σου μου φαίνεται», του αποκρίθηκε ο άλλος.
«Να χάσουμε χρόνο δηλαδή, να καταναλώσουμε και τα τελευταία μας εφόδια, χωρίς να φτάσουμε στον προορισμό μας; δεν το δέχομαι!»
-«Μα εδώ σταματώντας, δεν θα καταναλώσουμε από τα τρόφιμά μας, αντιθέτως θα γεμίσουμε και με νερό τα παγούρια μας και σίγουρα θα βρούμε και διάφορα φρούτα, να γεμίσουμε τα δισάκια μας ώστε να αντέξουμε για την υπόλοιπη διαδρομή.»
-«ΑΑΑΑΝ βρούμε πηγάδι εδώ μέσα, σε αυτόν τον κηπάκο βέβαια!» Αποκρίθηκε με αρνητικότητα ο άλλος.
«Στο μεταξύ θα φάμε φρούτα και θα αφήσουμε τα δικά μας τρόφιμα να χαλάσουν ώστε θα είναι για πέταμα μετά ε;»
-«Μα δεν μπορεί να μην έχει κανένα πηγάδι εδώ μέσα. Πως αλλοιώς θα συντηρούνται αυτά τα φυτά που βλέπουμε;» απάντησε ο άλλος.
-«Και έχεις την εντύπωση πως θα σε αφήσουν να μπείς και να καλοπεράσεις εδώ μέσα;»
-«Μα αφού είναι ανοιχτά δεν το βλέπεις; δεν έχει καμμιά πόρτα κλειστή ή καμία πινακίδα ότι απαγορεύεται. Έλα να μπούμε και αν δεν έχει ούτε νερό ούτε κανένα φρούτο για να φάμε, τουλάχιστον ας ξεκουραστούμε λίγο στη σκιά των δένδρων και συνεχίζουμε μετά…»
-«Εγώ δεν μπορώ να χάνω την ώρα μου, φεύγοντας από το δρόμο μου και ξεμακραίνοντας από τον σκοπό μου. Ξεκίνησα για να βρω την όαση, και την όαση θα βρω! Όταν την βρω θα κάθομαι να ξεκουράζομαι σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου… έχω μια ολόκληρη ζωή να την αράξω στα νερά και στα δέντρα, όταν φτάσω στο σκοπό μου. Γι αυτό δεν δέχομαι να χάσω ούτε δευτερόλεπτο.»
-«Μα πώς θα φτάσεις στο σκοπό σου άνθρωπέ μου, αν δεν ξαποστάσεις λιγάκι στο μεσοδιάστημα; Δηλαδή αν φτάσεις ξεκούραστος λίγο αντί να είσαι ολοκληρωτικά εξαντλημένος θα σε χαλάσει;»
-«Σκοπό ΜΟΥ;;; Νόμιζα ότι είχαμε συμφωνήσει και ήταν και δικός σου σκοπός. Τουλάχιστον έτσι με είχες διαβεβαιώσει. Ότι αυτή η όαση ήταν και δικός ΣΟΥ σκοπός.»
-«Μα φυσικά και είναι και δικός μου σκοπός, αλλά όχι να αφήσω και τα κοκαλάκια μου στο ψάξιμο.»
-«Αν δεν βρέξεις κώλο δεν τρως ψάρι…». είπε τότε ο άλλος.
-«Αυτό λέω κι εγώ! Αν δεν βρέξω τώρα λίγο τον κώλο μου, που έχει πάρει φωτιά από το λιοπύρι και την πυρωμένη άμμο τόσες μέρες τώρα, δεν πρόκειται να φάω ψάρι, γιατί οι νεκροί δεν τρώνε ως γνωστόν…».
-«Άρχισέ με και στις βλακείες τώρα… Λοιπόν εγώ δεν σταματάω για να μπω στον χαζόκηπό σου… Έχω ένα σκοπό εγώ. Αν εσύ τον ξέχασες ή τον αποποιείσαι, εγώ δυστυχώς δεν θα σε ακολουθήσω.»
-«Δεν αποποιούμαι καθόλου το σκοπό μου φίλε μου, απλά δεν δέχομαι να κάνω το σκοπό μου μια αρρωστημένη μονομανία, που θα μου απαγορέψει να τον απολαύσω όταν και αν τον φτάσω».
-«Μα τι βλακείες είναι αυτές που μου λες τώρα; Πως είναι δυνατόν να γίνει ο σκοπός σου αυτό που λες; «… να μου απαγορέψει να τον απολαύσω όταν και αν…» επανέλαβε με ειρωνικό τόνο, « πως σου αρέσει να μιλάς με μεγάλα λόγια…»!
-«Θεωρώ ότι αν ψοφολογήσω από την πείνα, τη δίψα και τη ζέστη μέσα στην έρημο, κυνηγώντας με πείσμα και εμμονή την όαση που ψάχνω, δεν θάχει κανένα νόημα… Αν ψοφήσω πριν την βρω , στην διαδρομή δηλ….
Κι αν ίσως δεν υπάρχει καν; και αν είναι τόσο μακριά που δεν θα μπορέσω να τη φτάσω σύντομα; δεν πρέπει να ανεφοδιάζομαι στο μεσοδιάστημα;;;»
Συνεχίζεται….
Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν δυο ταξιδιώτες.
Διέσχιζαν την έρημο αποκαμωμένοι από τον καυτό ήλιο, αγκομαχούσαν μέσα στην ατέλειωτη έκταση με τους πελώριους τόνους άμμου, αρκετή από την οποία κουβαλούσαν πάνω τους, μέσα τους, στα ρούχα, στα ρουθούνια στα μαλλιά τους…
Είχαν ξεκινήσει από τα μέρη τους με κοινό στόχο να βρουν μια ωραία όαση όπως την είχαν περιγράψει ήδη ο ένας στον άλλο, και εφόσον ταίριαζαν οι περιγραφές και τα γούστα τους.
Ταξίδευαν αρκετές μέρες, είχαν καταναλώσει τα περισσότερα από τα τρόφιμα που είχαν πάρει μαζί τους για το ταξίδι, είχαν μείνει με ελάχιστο νερό και εφόδια, ήταν φανερά ταλαιπωρημένοι από την πολλή ζέστη και το αφιλόξενο περιβάλλον (το οποίο ήταν υποχρεωμένοι να διασχίσουν σε αυτήν τους την αναζήτηση), όταν βρέθηκε μπροστά τους ένας κήπος.
-«Να σταματήσουμε εδώ» λέει ο ένας στον άλλο, «να ξαποστάσουμε λιγάκι, να τροφοδοτηθούμε και συνεχίζουμε σε κάνα δυο μέρες».
-«Δεν θάσαι με τα καλά σου μου φαίνεται», του αποκρίθηκε ο άλλος.
«Να χάσουμε χρόνο δηλαδή, να καταναλώσουμε και τα τελευταία μας εφόδια, χωρίς να φτάσουμε στον προορισμό μας; δεν το δέχομαι!»
-«Μα εδώ σταματώντας, δεν θα καταναλώσουμε από τα τρόφιμά μας, αντιθέτως θα γεμίσουμε και με νερό τα παγούρια μας και σίγουρα θα βρούμε και διάφορα φρούτα, να γεμίσουμε τα δισάκια μας ώστε να αντέξουμε για την υπόλοιπη διαδρομή.»
-«ΑΑΑΑΝ βρούμε πηγάδι εδώ μέσα, σε αυτόν τον κηπάκο βέβαια!» Αποκρίθηκε με αρνητικότητα ο άλλος.
«Στο μεταξύ θα φάμε φρούτα και θα αφήσουμε τα δικά μας τρόφιμα να χαλάσουν ώστε θα είναι για πέταμα μετά ε;»
-«Μα δεν μπορεί να μην έχει κανένα πηγάδι εδώ μέσα. Πως αλλοιώς θα συντηρούνται αυτά τα φυτά που βλέπουμε;» απάντησε ο άλλος.
-«Και έχεις την εντύπωση πως θα σε αφήσουν να μπείς και να καλοπεράσεις εδώ μέσα;»
-«Μα αφού είναι ανοιχτά δεν το βλέπεις; δεν έχει καμμιά πόρτα κλειστή ή καμία πινακίδα ότι απαγορεύεται. Έλα να μπούμε και αν δεν έχει ούτε νερό ούτε κανένα φρούτο για να φάμε, τουλάχιστον ας ξεκουραστούμε λίγο στη σκιά των δένδρων και συνεχίζουμε μετά…»
-«Εγώ δεν μπορώ να χάνω την ώρα μου, φεύγοντας από το δρόμο μου και ξεμακραίνοντας από τον σκοπό μου. Ξεκίνησα για να βρω την όαση, και την όαση θα βρω! Όταν την βρω θα κάθομαι να ξεκουράζομαι σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου… έχω μια ολόκληρη ζωή να την αράξω στα νερά και στα δέντρα, όταν φτάσω στο σκοπό μου. Γι αυτό δεν δέχομαι να χάσω ούτε δευτερόλεπτο.»
-«Μα πώς θα φτάσεις στο σκοπό σου άνθρωπέ μου, αν δεν ξαποστάσεις λιγάκι στο μεσοδιάστημα; Δηλαδή αν φτάσεις ξεκούραστος λίγο αντί να είσαι ολοκληρωτικά εξαντλημένος θα σε χαλάσει;»
-«Σκοπό ΜΟΥ;;; Νόμιζα ότι είχαμε συμφωνήσει και ήταν και δικός σου σκοπός. Τουλάχιστον έτσι με είχες διαβεβαιώσει. Ότι αυτή η όαση ήταν και δικός ΣΟΥ σκοπός.»
-«Μα φυσικά και είναι και δικός μου σκοπός, αλλά όχι να αφήσω και τα κοκαλάκια μου στο ψάξιμο.»
-«Αν δεν βρέξεις κώλο δεν τρως ψάρι…». είπε τότε ο άλλος.
-«Αυτό λέω κι εγώ! Αν δεν βρέξω τώρα λίγο τον κώλο μου, που έχει πάρει φωτιά από το λιοπύρι και την πυρωμένη άμμο τόσες μέρες τώρα, δεν πρόκειται να φάω ψάρι, γιατί οι νεκροί δεν τρώνε ως γνωστόν…».
-«Άρχισέ με και στις βλακείες τώρα… Λοιπόν εγώ δεν σταματάω για να μπω στον χαζόκηπό σου… Έχω ένα σκοπό εγώ. Αν εσύ τον ξέχασες ή τον αποποιείσαι, εγώ δυστυχώς δεν θα σε ακολουθήσω.»
-«Δεν αποποιούμαι καθόλου το σκοπό μου φίλε μου, απλά δεν δέχομαι να κάνω το σκοπό μου μια αρρωστημένη μονομανία, που θα μου απαγορέψει να τον απολαύσω όταν και αν τον φτάσω».
-«Μα τι βλακείες είναι αυτές που μου λες τώρα; Πως είναι δυνατόν να γίνει ο σκοπός σου αυτό που λες; «… να μου απαγορέψει να τον απολαύσω όταν και αν…» επανέλαβε με ειρωνικό τόνο, « πως σου αρέσει να μιλάς με μεγάλα λόγια…»!
-«Θεωρώ ότι αν ψοφολογήσω από την πείνα, τη δίψα και τη ζέστη μέσα στην έρημο, κυνηγώντας με πείσμα και εμμονή την όαση που ψάχνω, δεν θάχει κανένα νόημα… Αν ψοφήσω πριν την βρω , στην διαδρομή δηλ….
Κι αν ίσως δεν υπάρχει καν; και αν είναι τόσο μακριά που δεν θα μπορέσω να τη φτάσω σύντομα; δεν πρέπει να ανεφοδιάζομαι στο μεσοδιάστημα;;;»
Συνεχίζεται….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου