ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ....

Νεανικό μυθιστόρημα


Μια φορά σε κάποιο σημείο της γης, ένας άνθρωπος προσεύχονταν στον Θεό και τον ευχαριστούσε για την βοήθειά Του, την συμπαράσταση και το κουράγιο που του δίνει:

-«Σε ευχαριστώ Θεέ μου» έλεγε «γιατί Σε νοιώθω να είσαι παντού γύρω μου, αισθάνομαι την παρουσία Σου σε κάθε βήμα μου να μου δίνει κουράγιο και την βοήθειά Σου να με προστατεύει από κάθε κακό».
-«Περπατώντας στην αμμουδιά μπορώ να βλέπω τα αποτυπώματά Σου δίπλα στα δικά μου, μια σειρά βήματα που περπατούν δίπλα στα δικά μου βήματα, σε κάθε στιγμή της ζωής μου..»
-«Ένα μόνο παράπονο έχω Θεέ μου...
Τις στιγμές της απόγνωσης, της θλίψης, όταν αντιμετωπίζω την αδικία και την κακία και είμαι στεναχωρημένος, σε σύγχιση.... σ΄αυτές τις στιγμές Θεέ μου, που Σε έχω περισσότερο ανάγκη από ποτέ, τότε δεν είσαι δίπλα μου!»
-«Σε κείνες τις στιγμές κοιτάζοντας τα αποτυπώματα στην άμμο, βλέπω μόνο τα δικά μου βήματα και τα δικά Σου, δεν υπάρχουν δίπλα μου!
Γιατί Θεέ μου σ΄αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν είσαι κοντά μου;»
Άκουσε τότε την δυνατή, αλλά γεμάτη αγάπη φωνή του Θεού να του λέει:

-«Παιδί μου αγαπημένο, μην ξεχνάς ποτέ, ότι είσαι το πιο αγαπημένο μου δημιούργημα και ότι πάντα βρίσκομαι δίπλα σου και στις καλές και στις κακές σου στιγμές. Αισθάνομαι υπερήφανος όταν σε βλέπω να προοδεύεις και βρίσκομαι δίπλα σου, για να σε βοηθώ όταν αντιμετωπίζεις δυσκολίες και όταν προβληματίζεσαι.»
-«Τις στιγμές της θλίψης και της απόγνωσής σου, όταν είσαι στεναχωρημένος και σε σύγχιση, κοίταξε καλύτερα τα αποτυπώματα που βλέπεις στην άμμο...
Δεν είναι τα δικά σου!

Τα δικά μου είναι, γιατί εκείνες ειδικά τις στιγμές, σε κρατάω στην αγκαλιά μου!»


Η Άννα έγραφε πυρετωδώς στον μυστηριώδη άγνωστο με τον οποίο «συνομιλούσε» στο ίντερνετ.
Την είχε πιάσει ο θρησκευτικός της οίστρος προσπαθώντας να ηρεμήσει τον Στέφανο –έτσι τον έλεγαν- τον παρά την κοντά στους 3 μήνες γνωριμίας τους μέσω του διαδυκτίου, άγνωστο (από πλευράς προσωπικής επαφής) άνδρα.

Άνδρα; και ποιος μπορούσε να ήταν βέβαιος ότι ήταν άνδρας;
Πολλές φορές την είχαν τριβελίσει αυτού του τύπου τα ερωτήματα την Άννα. Δεν ήταν και καμμιά κοπέλλα που βγήκε χτες στον μάταιο τούτο κόσμο. Και γνώσεις είχε αρκετές και εμπειρίες και φιλικές συναναστροφές που την πληροφορούσαν για τα σημεία και τα τέρατα που διαδραματίζονται μέσω του διαδυκτίου.

Είχε αναρωτηθεί πολλές φορές αν ο Στέφανος ήταν αυτός που της παρουσιαζόταν ή αν έπαιζε κάποιο ρόλο που πιθανώς τον ικανοποιούσε και ίσως μάταια αυτή αφιέρωνε τόσες ώρες από τη ζωή της και τόση φαιά ουσία για να προσπαθεί να λύνει το υπαρξιακό του. Το πραγματικό υπαρξιακό του ή μήπως και αυτό ήταν φανταστικό;

Αν ήταν κάποιο άτομο που έχει πάρει τη ζωή του λάθος και γιατί όχι; κάποιος «κατά φαντασίαν ασθενής» που θέλει να δημιουργεί ακόμα και όταν δεν υπάρχουν προβλήματα στη ζωή του για να αναγκάζει τους άλλους ανθρώπους να ασχολούνται μαζί του;
Και ποιος θα μπορούσε να διαβεβαιώσει ότι δεν ήταν κανείς άνθρωπος με ψυχολογικά προβλήματα, ο οποίος προσπαθώντας να βρεί διεξόδους, έβαζε στην πρίζα όποιον είχε την καλή διάθεση να ασχοληθεί, διασκεδάζοντας ίσωςκι από πάνω με όλη αυτή την κατάσταση;
Κάποιο άτομο με κινητικά ή άλλα προβλήματα που μην έχοντας να ασχοληθεί με κάτι άλλο, έχοντας πολλές ώρες κενές για να τις γεμίσει, θέλοντας να αφιερώνεται σε ατέρμονες συζητήσεις ελλείψει συνομιλητών και παρέας, διάλεξε αυτόν τον τρόπο για να περνάει τον καιρό του;

Αν είχε πέσει θύμα μιάς τέτοιας παγίδας; πως θα μπορούσε να το εξακριβώσει και αν –ω μη γένειτο- εξακρίβωνε κάτι τέτοιο, πως θα μπορούσε να εξιλεωθεί έναντι του εαυτού της για τις τόσες ώρες, ενέργεια, συζητήσεις, απόψεις, προβληματισμούς, που είχε αφιερώσει σ αυτήν την κατάσταση;

απόσπασμα απο το μυθιστόρημα: "ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ..."