Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Ο ΑΣΦΑΛΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Η έννοια του Προσωπικού Ζωτικού Χώρου είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό για το Ψυχο-Ενεργειακό Θεραπευτικό Bodywork. Θεραπευτής και θεραπευόμενος θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ως τέτοιον, εννοούμε τον χώρο που ο καθένας μας καταλαμβάνει πέρα από το φυσικό του σώμα και να τον αντιμετωπίζουν ανάλογα. Τον χώρο στον οποίο, οι ψυχοενεργειακές μας τάσεις «αντιλαμβάνονται» οτιδήποτε υπάρχει και μας «προειδοποιούν», για την όποια αντιμετώπιση. Πρέπει επίσης να κατανοούν ότι ο συντονισμός μεταξύ τους είναι βασική προϋπόθεση για μια επιτυχημένη συνεδρία.

Ενώ όπως έχουμε αναφέρει, ο Προσωπικός χώρος είναι η ψυχολογική έννοια που περιγράφει τον ζωτικό χώρο, τον οποίο κατέχει ο καθένας μας πέρα από το φυσικό του σώμα, ο ασφαλής προσωπικός χώρος είναι το καταφύγιο, το κρησφύγετο!
Για να δημιουργηθεί η ανάγκη να βρεθεί κανείς εκεί, σημαίνει εξ ορισμού ότι έχει χάσει την επαφή με το κέντρο της ζωτικότητάς του, έχει χάσει την επαφή με την εσωτερική του δύναμη με άλλα λόγια.
Όταν απειληθεί το αίσθημα της ασφάλειας και της κυριαρχίας (με γνώμονα πάντα το φυσικό μας σώμα), οι ψυχοενεργειακές τάσεις αποσύρονται προς τα μέσα, όπως ακριβώς συμβαίνει στην χελώνα που μαζεύει τα μέλη της μέσα στο καβούκι, το σαλιγκάρι συρρικνώνει τις κεραίες του, το «μη μου άπτου» μαζεύει τα φύλλα του… σε κάθε άγγιγμα ή εξωτερική ενόχληση.


Αίσθημα ασφάλειας και κυριαρχίας.
Μιλάμε με γνώμονα το φυσικό μας σώμα πάντα, γιατί έχουμε συνδέσει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της κυριαρχίας με αυτό. Την έννοια της ευθύνης, της ιδιοκτησίας και της ανάγκης ακόμα, τις έχουμε απόλυτα συνδεδεμένες με το φυσικό μας σώμα.
Η θέση μου μπορεί να θεωρηθεί ιδιοκτησία για την οποία φέρω ευθύνη, δεδομένου ότι κυριαρχώ σε αυτήν. Ο χώρος όμως που βρίσκεται γύρω από την θέση στην οποία το φυσικό μου σώμα βρίσκεται, ανήκει σε όλους τους άλλους. Όλοι έχουν δικαίωμα να ανασαίνουν τον αέρα που με περιβάλλει…
Στον χώρο ευθύνης μου αισθάνομαι κυρίαρχος και ασφαλής. Χωρίς βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι είμαι κιόλας! Ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε, να πέσει ένα αυτοκίνητο πάνω στη στάση που περιμένω το λεωφορείο… να πέσει ένα αεροπλάνο στον κήπο μου καθώς πίνω τον καφέ μου αμέριμνος…
Γι αυτό εξάλλου, αναφέρομαι σε ψευδαίσθηση ασφάλειας και κυριαρχίας.
Μια ψευδαίσθηση όμως, η οποία είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί σε βεβαιότητα, για να μπορέσουμε να αναπτύξουμε την αίσθηση της αυτοπεποίθησης, της εκτίμησης προς τον εαυτό μας, την αίσθηση της ευθύνης και της υπευθυνότητας και άλλα τόσο όμορφα… όσο και αναγκαία για την επιβίωσή μας στο κοινωνικό σύνολο, στο οποίο ο καθένας μας ανήκει.

Βέβαια όλοι φαντάζομαι ξέρουμε, ή τουλάχιστον υποψιαζόμαστε, ότι δεν είμαστε μόνο το σώμα μας. Υπάρχει και κάτι που το κατοικεί.
Δεχόμαστε το σώμα μας σαν το φθαρτό όχημα που κάποιος/κάτι, το οδηγεί. Δεχόμαστε ότι υπάρχει το πνεύμα μας, η ψυχή μας, δεν έχουμε συνδέσει το αίσθημα της ασφάλειας με κανένα από αυτά όμως. Αν είχαμε συνδέσει το αίσθημα της κυριαρχίας και της ασφάλειας με κάποιο από αυτά, θα είχαμε εκ προοιμίου την βεβαιότητα ότι κανείς δεν μπορεί να το καταλύσει, έτσι ο κάθε φόβος ή απειλή θα αποτελούσε πρόκληση αισθητηριακής διευθέτησης. Θα μετουσιωνόταν δηλαδή ο τρόπος αντιμετώπισης της όποιας κατάστασης, από μια μηχανική διαχείριση, σε μια αισθαντική λειτουργία. Θα ερχόμαστε σε επαφή με την συνειδητότητά μας, η οποία θα κινητοποιούσε όλο μας το είναι και όχι μόνο το χέρι, το πόδι, την εξυπνάδα ή την δύναμη, ούτε μόνο τις φυσικές μας αισθήσεις. Θα έμπαινε δηλαδή σε λειτουργία ο βαθύτερος μας εαυτός, ο οποίος ενεργεί ανεξάρτητα από μόρφωση, δύναμη, ευλυγισία, εξυπνάδα κλπ, για την αντιμετώπιση της όποιας απειλής.

Όπως έχουμε κατά καιρούς δει, άτομα που τα χαρακτηρίζουμε «φωτισμένα», «δασκάλους», «αγίους», «γκουρού» κλπ, να κάνουν.
Το αίσθημα της ασφάλειας όμως, το έχουμε συνδέσει με το φυσικό μας σώμα. Ιδιαίτερα ό άνθρωπος του πολιτισμού και της τεχνολογίας. Ο άνθρωπος του σήμερα!
Το αίσθημα της ασφάλειας το φέρουμε μέσα μας πριν ακόμα από τη στιγμή της γέννησής μας. Από τη στιγμή εκείνη, που το έμβρυο βρισκόταν μέσα στη μήτρα και αισθανόταν προστατευμένο και ασφαλές εκεί μέσα, τα κύτταρά του ανέπτυσσαν το αίσθημα αυτό.

Περιορισμοί των ψυχοενεργειακών τάσεων.
Στο όνομα της όποιας ασφάλειας, ο σύγχρονος άνθρωπος δέχεται πολλούς περιορισμούς από το κοινωνικό του περιβάλλον.
«Προστασία» ανθρωπίνων δικαιωμάτων, «αντιτρομοκρατικές» εκστρατείες, «διευκολύνσεις» μέσω δανεισμού από τράπεζες και άλλους φορείς, «κατάρτιση» όσον αφορά τις ικανότητες επαγγελματικής αποκατάστασης, «δεξιοτεχνίες» που πρέπει να αναπτύξει για προσωπική αποκατάσταση… κλπ είναι μερικές από τις καταστάσεις, που προκαλούν έμμεσα περιορισμούς (ή ακόμα και απειλή σε κάποιες περιπτώσεις), στο άτομο του σήμερα.
Αν χωρίσουμε τα άτομα σε κατηγορίες, άντρες-γυναίκες, μικροί-μεγάλοι, νέοι-ηλικιωμένοι… κλπ, οι περιορισμοί αυτοί διαφοροποιούνται φυσικά, πολλαπλασιάζονται, εναλλάσσονται, ποικίλουν σε ένταση και αυστηρότητα, εξειδικεύονται…
Κατ’ επέκταση, στον σύγχρονο άνθρωπο έχει αλλοιωθεί η αίσθηση των ορίων του προσωπικού χώρου. Ακόμα και το γεγονός ότι ζούμε ο ένας τόσο κοντά στον άλλο, σε στενά διαμερίσματα με ελάχιστα ή καθόλου μπαλκόνια, συναναστρεφόμαστε συνοστιζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή στις ουρές των υπηρεσιών, συμβάλλει στον περιορισμό (ασφυκτικά σε κάποιες περιπτώσεις), των ορίων αυτών.
Ένα άτομο που έχει συλλέξει πολλές τραυματικές εμπειρίες, οι οποίες έχουν επηρεάσει τον ψυχισμό του, πιθανόν να έχει ανεξήγητες ή ανεξέλεγκτες αντιδράσεις σε κάποιες προσεγγίσεις, ορισμένες φορές.

Επαναπροσδιορισμός ορίων.
Γεννάται η ανάγκη λοιπόν επαναπροσδιορισμού των ορίων του προσωπικού χώρου, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ο χώρος στον οποίο θα κατοικήσει ο ασφαλής προσωπικός χώρος και δη, με άνεση.
Στον ασφαλή προσωπικό χώρο κατοικεί ο ζωτικός παλμός του καθενός μας. Όσο περισσότερο υγιής και σφριγηλός είναι ο ζωτικός παλμός σε ένα άτομο, τόσο και το άτομο αυτό είναι υγιές, σφριγηλό και ενδυναμωμένο. Το ίδιο του το αυτοθεραπευτικό σύστημα είναι σε κατάσταση να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε απειλή κατά της υγείας του, και όχι μόνο…
Όσο πιο υγιής και σφριγηλός είναι ο ζωτικός παλμός, τόσο εντονότερα δονείται, καταλαμβάνοντας κατ επέκταση περισσότερο χώρο, λόγω της αυξημένης ταλάντωσης. Όταν απειληθεί ή αισθανθεί φόβο, μειώνεται το εύρος της ταλάντωσης, οπότε και ο χώρος που καταλαμβάνει, μικραίνει.
Πρέπει δηλαδή να του δώσουμε χώρο να κατοικήσει πρώτα απ όλα, και κατόπιν να του δώσουμε άνεση σε αυτόν τον χώρο για να αναπτυχθεί, αφού από την ανάπτυξή του και όχι από την συρρίκνωσή του εξαρτάται η καλή μας υγεία, άρα και η ποιότητα της ζωής μας.

Ο θεραπευτής του Ψυχο-Ενεργειακού Θεραπευτικού Bodywork, υποστηρίζει τις αυτόνομες εκφραστικές κινήσεις του θεραπευόμενου, συντονιζόμενος μαζί του και πάντα με την κατάλληλη αναπνοή, για να βοηθήσει στην απελευθέρωση και στην οριοθέτηση του προσωπικού του χώρου, ώστε να βελτιώσει τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του ζωτικού του παλμού. Με σεβασμό πάντα και αποδοχή ως βασικά χαρακτηριστικά, ώστε να δίνεται η ευκαιρία για μετουσίωση των όποιων συνειδητοποιημένων ή μη εγκλωβισμών, στα μέλη, φτάνοντας ακόμα ως και στα κύτταρα του φυσικού σώματος. Επιδιώκει –χωρίς αυτό να γίνεται αυτοσκοπός- την αποκατάσταση της ενότητας, στην οποία όλα τα μέλη επικοινωνούν αρμονικά και οι ενεργειακές ροές κυλούν ελεύθερα σε όλο το σώμα, αφού έχουν απαλλαχθεί από τα όποια μπλοκαρίσματά τους.





Δεν υπάρχουν σχόλια: