Προσδοκώντας την Ανάσταση!

    Η Μεγάλη Βδομάδα ή όπως από πολλούς αναφέρεται: «Εβδομάδα των Παθών», είναι εδώ!

Έφτασε λοιπόν η «Εβδομάδα των Παθών», σε μια κοινωνία που βασανίζεται, ταλαιπωρείται και υποφέρει χρόνια τώρα. Σε μια κοινωνία που εξευτελίζεται και εξευτελίζει, ακολουθώντας πιστά τον νόμο της ζούγκλας. Ο ισχυρότερος εξευτελίζει και ο πιο αδύναμος εξευτελίζεται! Μια τακτική στην οποία η ανθρωπότητα παραμένει πιστή για πολλούς αιώνες. 

    Τώρα το ποιος είναι ο ισχυρότερος και ποιος είναι ο πιο αδύναμος, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Είναι ο πιο αδύναμος κρίκος αυτός που αντέχει τα περισσότερα, που ανέχεται, που υπομένει και ελπίζει και ισχυρότερος αυτός που «αυτοπαραμυθιάζεται» πολλές φορές, ότι έχει εκμεταλλευτεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο κάποιον άλλο ή του έχει επιβάλλει την άποψή του;

   Τί κι αν οι κοινωνίες απέκτησαν εμπειρίες και γνώσεις στο πέρασμα των αιώνων; «Οι κοινωνίες δεν πρέπει να κρίνονται από την γνώση που έχουν συλλέξει, αλλά από το τι κάνουν με αυτή τη γνώση», είπε κάποτε ένας σοφότατος άνθρωπος. Δεν γνωρίζω αν είχε αναγκαστεί κι αυτός να ζει απομονωμένος, για να μην «εκθέτει» το περιβάλλον του και για να μην πικραίνεται από την έλλειψη κατανόησης των αγαπημένων του προσώπων!

    EINAI θλιβερό και μάλλον τραγικό, το ότι όποιος υποστηρίζει το Δίκαιο, το Τίμιο και το Ηθικό, προσβάλλεται ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια. Είναι δραματικό να απομονώνεται κανείς από το ίδιο το οικείο του περιβάλλον, γιατί κι αυτό με τη σειρά του, προκειμένου να «προστατευτεί» στο γνώριμο και στο σύνηθες, αναγνωρίζει ως παραφροσύνη το να υποστηρίζει κανείς θεωρητικές έννοιες σε ένα τόπο που οι πρακτικές είναι τελείως διαφορετικές.

    Η κοινωνία μας έφτασε στο σημείο να θεωρεί καθεστώς την αδικία, την ατιμία και τον παραλογισμό και θεωρεί ως αιθεροβάμονες αυτούς που παραμένοντας πιστοί στις αρχές τους, συνεχίζουν να υποστηρίζουν το προαναφερόμενο τρίπτυχο. Οι έννοιες Δίκαιο-Τίμιο και Ηθικό, έχουν καταστεί θεωρητικές προσεγγίσεις για μια μεγάλη πλειοψηφία και από κάποιους άλλους έχουν καταχωρηθεί ως  λέξεις για σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή παραμυθιού, στην καλύτερη περίπτωση. Αντί να πολλαπλασιάζονται δηλαδή οι οπαδοί των εννοιών αυτών, γίνεται προσπάθεια να "εξαλειφθούν" οι ήδη υπάρχοντες!

  Και ποιος είναι σε θέση να «διακινδυνέψει» να «εκτεθεί», επειδή «περιθάλπτει» ή συμπαραστέκεται σε κάποιον που παραμένει πιστός υποστηρικτής και ένθερμος οπαδός αυτών των φανταστικών ιδεών; Φανταστικές ιδέες όχι με την έννοια που δίνουμε θαυμάζοντας κάτι, αλλά με την κυριολεκτική επεξήγηση της λέξης. Έννοιες που εντάσσονται στα πλαίσια της φαντασίας. Υπαρκτές σε φανταστικούς κόσμους, ίσως κάπου στη χώρα του Πήτερ Παν. (Στη χώρα του ποτέ;)

    Και πόσο μπορεί κανείς να αντέξει να ζει με έναν «φαντασιόπληκτο»;

    Και πόσο μπορεί αυτός ο «φαντασιόπληκτος» να ανεχτεί το περιβάλλον εκείνο που τον απαξιώνει αφενός και αφετέρου υποφέρει εξαιτίας του;

    Υποφέρει το περιβάλλον του εξαιτίας του άραγε; Αυτός υποφέρει εξαιτίας του περιβάλλοντός του; Ποιος υποφέρει πιο πολύ; Μόλις παγιδευτεί κανείς σε αυτού του τύπου τις αναρωτήσεις, το λακκουβάκι όλο και βαθαίνει.

   Δεν ισχύει δηλαδή ότι ο καθένας κάνει στον άλλο, όσα ο άλλος του επιτρέπει;  Η επιβάρυνση που νοιώθει ο καθένας μας από εξωτερικές επεμβάσεις, δεν είναι τόση, όση εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε να είναι και δεν συνεχίζεται, όσο εμείς επιτρέπουμε να συνεχιστεί;

    Να κάτι τέτοια ερωτήματα είναι που με μπερδεύουν όλο και περισσότερο και ως γνωστός «αναίσθητος» και «αδιάφορος» τύπος, καλά κάνω  και προσπαθώ να τα αποφεύγω!

Νομίζω ότι θα συμφωνήσεις κι εσύ μαζί μου. Θα μου πεις ότι έχω δίκιο;

   - Άραγε μόνο σε μένα είναι αδιάφορο το να μου λένε ότι έχω δίκιο, όταν αυτό που με ενδιαφέρει είναι να το βρίσκω και όχι να το ακούω;

    Και να που πάλι βγήκα εκτός θέματος. Το θέμα μας ήταν η Ανάσταση και εγώ πήγα αλλού! Η Ανάσταση που περιμένει ο καθένας μας νάρθει από… μόνη της! Η βοήθεια που θα μας στείλει ο Θεός, το Σύμπαν, οι εξωγήινοι… γιατί… μας την χρωστάνε, βρε αδελφέ!!!

Άντε λοιπόν!  

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ νάχουμε αδέλφια!