Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Αγγελιοφόρος του Φωτός!

  Περπατάει με το κεφάλι σκυφτό και τους ώμους χαλαρωμένους, βουλιάζοντας με δύναμη τα παπούτσια του στα βότσαλα.  Παρακολουθεί τις κινήσεις τους καθώς αυτά αλλάζουν θέση από το δυνατό πάτημά του. Παρατηρεί τις διαφορετικότητές τους σε χρώματα, μεγέθη, σχήματα… Και ξάφνου, το βήμα του γίνεται ανάλαφρο και περπατάει πάνω τους χωρίς να ταράζει καθόλου την ισορροπία τους.
«Σαν να πατάει πάνω σε αυγά», σκέφτηκε και σιγά σιγά χαλάρωσε τα γόνατά του, αλλά όχι το βήμα του.
Δίπλα του έσκαγε το κυματάκι κρατώντας του συντροφιά με ένα γλυκό πάφλασμα. Το άκουγε χωρίς να το βλέπει, γιατί είχε εστιάσει την προσοχή του στα πολύχρωμα βότσαλα που βρίσκονταν κάτω από τα παπούτσια του. Πόσο θα ήθελε να βγάλει τα παπούτσια του για να περπατήσει με γυμνά τα πόδια πάνω τους! Να νοιώσει την υφή, την θερμοκρασία, την δόνησή τους!
Στο άκουσμα και μόνο της σιγανής φωνής του κύματος, είχε και την εικόνα του. Το αισθανόταν αυτό το υδάτινο χέρι που χάιδευε απαλά κι άλλες φορές πιο απότομα, τα βότσαλα και την αμμουδιά παραπέρα. Με την παράπλευρη όρασή του μπορούσε να το δει κιόλας, καθώς έγλυφε τρυφερά τις πέτρες, λίγα εκατοστά δίπλα του.
Ένα ελαφρύ αεράκι έκανε διακριτικά την παρουσία του μετακινώντας ένα τσουλούφι από τα μαλλιά του.  Αισθανόταν να ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη για την ένωση που αισθανόταν εκείνη τη στιγμή, με όλα όσα υπήρχαν γύρω του.
      Όλα όσα υπήρχαν γύρω του;
   Γύρω του υπήρχε πόλεμος, οικονομική καταστροφή, άνθρωποι που πεινούσανε, άστεγοι, τρομοκρατημένοι… Γύρω του υπήρχαν ορδές ανέργων και απελπισμένων γονέων, που αναγκάζονται να παρατήσουν τα παιδιά τους προκειμένου να τους εξασφαλίσουν μια αμφίβολη επιβίωση.
  Υπήρχαν φωτιές και κάδοι από σκουπίδια, γύρω από τους οποίους αγριεμένοι άνθρωποι μάλωναν, απαλλαγμένοι από κάθε είδους αξιοπρέπεια, για το ποιος θα πρωτοπάρει οτιδήποτε μπορεί να χρησιμεύσει σε κάτι.  Μπορούσε να τα βλέπει αυτά.
  Πιο κοντά του βρισκόταν το ότι πρέπει να πληρωθεί το ενοίκιο, το ρεύμα, να περάσει το αυτοκίνητο ΚΤΕΟ για να μην πληρώσει πρόστιμο, να συμπαρασταθεί στο σύντροφό του που αγωνιά, στην οικογένειά του που βασανίζεται…  Αυτά δεν φαίνονταν!
    - Δεν είναι του παρόντος! ξεστόμισε την μαγική φράση, που έκανε μία προς μία όλες αυτές τις σκέψεις να απομακρυνθούν.
    «Χρειαζόμαστε  χρήματα», ήρθε η 'φωνή της αλήθειας' να του υπενθυμίσει.
 -Δεν είναι του παρόντος! επανέλαβε με επιτηδευμένη αυστηρότητα, απομακρύνοντας την σκέψη σαν μια σαπουνόφουσκα που την τίναξε με τα δάχτυλά του.

    Πραγματικά! Την συγκεκριμένη στιγμή δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο παρά την απόλυτη σύνδεση με το περιβάλλον στο οποίο βρισκόταν. Εκτός αν έβρισκε μπροστά του κανένα θησαυρό ή αν γινόταν μέτοχος κάποιου θαύματος, δεν υπήρχε καμία άλλη περίπτωση να έρθει σε επαφή με χρήματα αυτή τη στιγμή. Δεν υπήρχε περίπτωση να πληρώσει κανένα λογαριασμό, να βρει κάποια δουλειά, να συμπαρασταθεί σε κανέναν, για τον απλούστερο λόγο ότι δεν υπήρχε κανείς τους σε κοντινή του ακτίνα.

    Το να ζούμε συνέχεια στο παρελθόν ή στο μέλλον, το μόνο που μας προσφέρει είναι να μην μας αφήνει να αντιλαμβανόμαστε το παρόν. Κι αν δεν αντιλαμβανόμαστε το παρόν, δεν λαμβάνουμε τα εφόδια που χρειάζονται για να σχεδιάσουμε το μέλλον. Συνεπώς δεν μπορεί να υπάρχει μέλλον. Το παρελθόν είναι η εμπειρία που χρησιμοποιούμε στο παρόν (το οποίο είναι το πείραμά μας), για να φτάσουμε στο όποιο αποτέλεσμα (που είναι το μέλλον). Αν μένουμε προσκολλημένοι στην εμπειρία, χωρίς να εμπλεκόμαστε στο πείραμα, πως είναι δυνατόν να προσδοκούμε αποτέλεσμα; Και το αντίθετο. Πως θα έχουμε το οποιοδήποτε αποτέλεσμα, όση κι αν έχουμε σωρεύσει εμπειρία, αν δεν εμπλακούμε με την πειραματική περίοδο;
    «Δεν έχεις κάνει και την φορολογική σου δήλωση», ξεπετάχτηκε σαν πορδή μια επόμενη σκέψη.
    «Μόνο για σήμερα μην θυμώνεις», είπε στον εαυτό του.
    Γύρισε το κεφάλι του σαν να την κοιτάει, έχοντας ένα χαμόγελο στα χείλη και με μια γλυκύτητα στην ματιά του, την… φύσηξε απαλά, απομακρύνοντάς την.
   - Δεν είσαι κοντύτερα από όσο αυτό το κύμα στα πόδια μου. Αυτή τη στιγμή θα ασχοληθώ ΜΟΝΟ με ότι είναι σε απόλυτη σχέση μαζί μου, δήλωσε.
  «Το κύμα δεν είναι», είπε κοροϊδευτικά μια φωνή στα αυτιά του. Κι αυτός παραδέχτηκε:
   - Ναι, το κύμα δεν είναι. Είναι τα βότσαλα, αυτά με τα οποία συνδέομαι άμεσα τούτη την στιγμή. Έφευγες αν δεν απατώμαι.

    Παρακολουθώντας τα βήματά του πάνω τους , συνειδητοποιούσε ότι αυτά παρέμεναν ακίνητα. Δίπλα τους το κυματάκι πάφλαζε, αυτός περπατούσε απάνω τους, τα πατούσε κι αυτά παρέμεναν απαθή.  Απλά υπήρχαν! Η συμμετοχή τους σε όλο αυτό το σκηνικό, ήταν η παρουσία τους εκεί.
Σκέφτηκε τότε, ότι αφού αυτός έχει άμεση σύνδεση μαζί τους, θα ήταν ενδιαφέρον να ενωθεί με την ακινησία τους.  Παρατήρησε ότι κάποιες στιγμές (όταν η σύνδεση γινόταν ισχυρότερη), το βήμα του ήταν πιο ανάλαφρο και πατούσε χωρίς να μετακινεί ούτε ένα μικρό βοτσαλάκι κάτω από τα παπούτσια του. Τα βότσαλα αραίωναν στη διαδρομή και έδωσαν τη θέση τους σε βρεγμένη στην αρχή και στεγνότερη άμμο στη συνέχεια.
Με τους ώμους γερμένους μπροστά, το κεφάλι σκυμμένο και τα γόνατα ελαφρώς χαλαρωμένα, συνέχιζε το βήμα του πατώντας άλλοτε ανάλαφρα  κι άλλοτε πιο βαριά πάνω στην άμμο αυτή τη φορά. Άφησε το βλέμμα του να εισχωρήσει μέσα από τους κόκκους της, καθώς την παρακολουθούσε να αλλάζει σχήματα στην επαφή μαζί του. Ένοιωσε τη σύνδεσή του με το περιβάλλον.  Και πάλι βότσαλα…
Κι αυτός απλά ΥΠΗΡΧΕ ανάμεσά τους! 
Δεν ήταν ο Κώστας, ο Μανώλης, ο Γιώργος…
Δεν ήταν η Μαρία, η Γιωργία ή η Δέσποινα…
Δεν είχε μαύρα ή ξανθά, κοντά ή μακριά μαλλιά. Δεν είχε χαρακτηριστικά το πρόσωπό του, ούτε επαγγελματικό προσδιορισμό το άτομό του.
Δεν ήταν καλός ή κακός άνθρωπος, δεν πρόσφερε τίποτα σε κανέναν, δεν ζητούσε κάτι από κάποιον!
Απλά ΥΠΗΡΧΕ!
Ήθελε απλά να ΕΙΝΑΙ. Όπως ακριβώς και τα βότσαλα. Απλά ΕΙΝΑΙ!

   Στην διαπίστωση αυτή αισθάνθηκε ότι καθώς αυτός ΕΙΝΑΙ, αποκτάει μια διαφορετική συνοχή με τα όσα βρίσκονται γύρω του. Γίνεται ένα και με το κύμα που γλείφει τα βότσαλα λίγο παρακάτω, γίνεται ένα με το αεράκι που πριν λίγο του παρέσυρε το τσουλούφι και σιγά σιγά το σώμα του σηκώνεται και το κεφάλι του γέρνει προς τα πάνω αυτή τη φορά. Καρφώνει το βλέμμα του προς τον ουρανό.
Τα πόδια του γερά ριζωμένα πάνω στα βότσαλα, έχουν ενωθεί μαζί τους και η ματιά του βρίσκεται σε μια περίεργη ένωση με τον ουρανό. Η ανάσα του είναι βαθύτερη, πιο πλούσια. Γεμίζουν τα πνευμόνια, γεμίζει η κοιλιά, φτάνει ο αέρας μέχρι κάτω στα πόδια σε κάθε εισπνοή. ΕΙΝΑΙ!
Κι εφόσον ΕΙΝΑΙ, αναπόφευκτα ΕΧΕΙ την υπέροχη αυτή σύνδεση, με αυτά που υπάρχουν γύρω του.
    "Με ΟΛΑ αυτά που υπάρχουν γύρω του; Μήπως ξέχασες κάποια;" επανέρχεται η φωνούλα η πειραχτική, προσπαθώντας να δημιουργήσει «χιόνια» σ την σύνδεση.
    -ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ!, την διακόπτει απότομα, όσο κι αν απεχθάνεται την αγένεια. Εξάλλου αγενής ήταν πρώτη εκείνη, που αποπειράθηκε για πολλοστή φορά να διακόψει την σημαντική αυτή εργασία του.

    ΕΧΕΙ λοιπόν την αίσθηση της ενότητας με όλα αυτά που τον περιβάλλουν, τον αγαπούν και τα αγαπά. Η αίσθηση αυτή κάνει τα πνευμόνια του να απολαμβάνουν διαφορετικά τον αέρα που εισπνέουν αυτές τις στιγμές. Το κορμί του ολόκληρο λειτουργεί διαφορετικά. Σαν να εισρέει μέσα του καλύτερης ποιότητας ενέργεια.  
Και φυσικά εισρέει μέσα του καλύτερης ποιότητας ενέργεια! Αισθάνεται απέραντη ευγνωμοσύνη, ευλογία και ευδαιμονία. Υπάρχει πιο ισχυρή, πιο ραφιναρισμένη, πιο άριστη ενέργεια από αυτές;
Είναι ζωντανός, δυνατός, απολαμβάνει μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα και μπορεί αν θέλει να οραματιστεί.
Αισθάνεται ότι μπορεί να ΚΑΝΕΙ τα πάντα!
Γνωρίζει πολύ καλά ότι: όταν ΕΙΜΑΙ μπορώ να ΚΑΝΩ, επειδή ΕΧΩ!
Μόνο όταν ΕΧΩ μπορώ να ΚΑΝΩ. Και ΕΧΩ, όταν ΕΙΜΑΙ!
Όταν ΕΙΜΑΙ συνειδητοποιημένος, μπορώ να ΕΧΩ όνειρο και να προσπαθήσω να το ΚΑΝΩ πράξη.
Όταν ΕΙΜΑΙ συντονισμένος, ΕΧΩ τις δυνατότητες, να ΚΑΝΩ σχεδιασμό και πράξεις.
Όταν ΕΙΜΑΙ χαρούμενος, ΕΧΩ την καλή διάθεση και την δύναμη, να ΚΑΝΩ όμορφα και ωφέλιμα για μένα και τους γύρω,  πράγματα.




Δεν υπάρχουν σχόλια: