Χαρακτηριστικό της εποχής να είσαι θυμωμένος. Να
αντιδράς χωρίς να σκέφτεσαι.
Αυτό συνέβαινε και στην προ κορωνοϊού εποχή, αυτό
συμβαίνει και τώρα. Οι λόγοι για να αισθάνεται κανείς δύσκολα ήταν πολλοί και
πριν, πόσο μάλλον τώρα που έγιναν δυσχερέστερες ορισμένες καθημερινότητες.
Οι επαφές με τις δημόσιες υπηρεσίες που είχαν
ανέκαθεν τις δυσκολίες τους, στις μέρες μας έγιναν ακόμα χειρότερες σε μια
πλειοψηφία τους. Όταν ένας υπάλληλος δεν
θέλει να εξυπηρετήσει, έχει πολλές περισσότερες δικαιολογίες για να το
κάνει. Οι φυσικές παρουσίες λιγοστεύουν
και όσες γίνονται με ραντεβού δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα
των εμπλεκομένων. Δόθηκε η δυνατότητα διευθετήσεων ηλεκτρονικά σε αρκετές περιπτώσεις
-ώστε να διευκολυνθούν όσο το δυνατόν οι πληρωμές προς το δημόσιο-αλλά όσον
αφορά τις διεκπεραιώσεις άλλων υποθέσεων
(αποφυγή χρεώσεων των νοικοκυριών, λόγου χάρη…) αποκτούν μεγαλύτερες
καθυστερήσεις και πολυπλοκότητες. Κατ΄επέκταση οι ανασφάλειες και οι
εκνευρισμοί του μέσου ανθρώπου, πολλαπλασιάζονται και η σύγχυση αυξάνεται και
πάει.
«Επιστροφή
στην κανονικότητα…» η νέα δημοφιλής φράση που ακούγεται
από παντού, σηματοδοτώντας ως κανονικότητα, την ταλαιπωρία του ανθρώπου από τις
κοινωνικές συνθήκες.
Η ανεργία και η οικονομική έλλειψη αυξάνεται σε
όλο και μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων, μια και οι κάποτε εργαζόμενοι στον
τουρισμό παραμένουν άνεργοι και τα ψίχουλα που δίνονται ως επίδομα – σε όσους
δίνονται- δεν φτάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες επιβίωσής τους.
Τα σκάνδαλα συνεχίζουν να οργιάζουν με τις
απερίσκεπτες σπατάλες δημόσιου χρήματος, το ξεπούλημα κάθε φυσικού πόρου της
χώρας, οι απειλές από διεκδικήσεις της γείτονος χώρας είναι στην ημερησία
διάταξη, το μεταναστευτικό- καζάνι που βράζει…
Και η αόρατη απειλή του νέου εγκλεισμού,
δεδομένου του ότι: «ότι έχει γίνει μια φορά θα ξαναγίνει. Μπορεί να αργήσει,
αλλά θα ξαναγίνει», δημιουργεί κι αυτό μια νέα «κανονικότητα». Το αόρατο είναι
συχνά πιο υπαρκτό από το ορατό. Υπάρχει χωρίς να μπορείς να το περιγράψεις και
είναι αδύνατο να λογαριαστείς μαζί του, εφόσον δεν ξέρεις από πού να το
πιάσεις.
Ότι προσπαθεί κανείς να αποφύγει, θα το βρει
μπροστά του πολλαπλασιασμένο. Αυτός είναι ένας άλλος συμπαντικός νόμος.
Όμως…
Η πραγματικότητά μας δημιουργείται από τις
σκέψεις μας. Μήπως δεν είναι κι αυτός
ένας συμπαντικός νόμος; Αλλάζοντας τις σκέψεις μας, αλλάζει και η ζωή μας. «Αν δεν
σ΄αρέσει άλλαξέ το. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξε τη στάση σου», είχε
πει η Μάγια Αγγέλου.
Πόσο εύκολο όμως είναι να αλλάξουμε τις σκέψεις
μας, αν έχουμε χάσει κάθε επαφή με την ψυχραιμία και την λογική; Όταν έχουμε
αποσυνδεθεί εντελώς από κάθε συναισθηματική σύνδεση με τον εαυτό μας και τους
άλλους, πως είναι δυνατόν να αντιληφθούμε το πως νοιώθουμε ή πως θέλουμε να
νοιώθουμε;
Τι θέλω; Τι με ευχαριστεί και πως θα συνδεθώ με
αυτό που με ευχαριστεί, αν δεν ανακαλύψω και δεν αποδεχτώ αυτό που αληθινά
θέλω;
«Όταν
κάτι δεν το έχεις, καλύτερα είναι να πιστεύεις ότι δεν το χρειάζεσαι»! Αυτή είναι μια άμυνα του συστήματός μας, για
να αποφεύγει τις απογοητεύσεις και τον πόνο.
Φαινομενικά!!! Γιατί επί της ουσίας, τίποτα δεν αποφεύγεται. Υποβόσκει
και δημιουργεί εσωτερικές συγκρούσεις σε κάθε ευκαιρία, με την παραμικρή
αφορμή. Μόνο που αδυνατούμε να το αναγνωρίσουμε.
Αισθανόμαστε άσχημα, βαριά και δύσθυμα χωρίς να
αντιλαμβανόμαστε το λόγο, γιατί δεν μπορούμε να δώσουμε καμία απάντηση στο
γιατί που συνοδεύει αυτή τη δυσθυμία. Έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι αυτό που
χρειαζόμαστε είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά επιθυμούμε και δεν έχουμε
ούτε τον χρόνο, ούτε τον τρόπο να κάνουμε την σύνδεση με αυτό που πραγματικά
ισχύει.
«Τίποτα
δεν μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο με λανθασμένη νοοτροπία. Τίποτα δεν μπορεί
να εμποδίσει έναν άνθρωπο με σωστή νοοτροπία να επιτύχει έναν στόχο»,
είχε πει ο Τόμας Τζέφερσον.
«Κράτα
το μάθημα, πέτα την εμπειρία», λέει μια άλλη
πολύ χρήσιμη συμβουλή, την οποία όμως για να κάνει κανείς πράξη, χρειάζεται
μεγάλη συνειδητοποίηση και επιγνωσιακή εργασία.
Κάτι τέτοιες ώρες αντιλαμβάνεται κανείς πόσο
δύσκολο είναι να μένει με τον εαυτό του. Αδυσώπητα ερωτήματα, Βασανιστικά. Γι
αυτό ο εγκλεισμός λειτούργησε βασανιστικά σε όποιον δεν κατάφερε να τον
αξιοποιήσει εποικοδομητικά, αναπτύσσοντας τη σχέση με τον εαυτό του και τα
αγαπημένα του άτομα.
Για να μεταμορφωθεί το μη επιθυμητό σε πολύτιμο,
είναι προαπαιτούμενο η συνειδητότητα μας να έχει δουλευτεί τόσο πολύ, ώστε να
έχει αποκτήσει το ανάλογο σθένος.
Σθένος;
Τι είναι σθένος;;;;
Ίσως γίνει ευκολότερα αντιληπτό, αν πούμε ότι προσθέτοντας
το στερητικό Α μπροστά από την λέξη, δημιουργείται η… ασθένεια!
Πόσο τυχαίο είναι ένας ολόκληρος πλανήτης να
α-σθενεί; Πανδημία το λένε οι κάθε λογής
«ειδικοί».
Τι συμβαίνει στην πλειοψηφία των στοιχείων που
τον αποτελούν;
Ένα από τα είδη που τον κατοικούν, λειτουργεί
καταστροφικά απέναντι στα υπόλοιπα και κατ επέκταση εναντίον του ίδιου του τού
είδους. Οι ανθρώπινες παρεμβάσεις στην χλωρίδα και στην πανίδα αυτού του
πλανήτη, αποδεικνύεται καθημερινά ότι δημιουργούν απειλές που έχουν επιπτώσεις
και στο ίδιο το ανθρώπινο είδος.
Κάποιοι είναι λιγότερο ή περισσότερο
προστατευμένοι, μέσα στην ψευδαισθησιακή τους σφαίρα και κάποιοι απειλούνται
περισσότερο ή λιγότερο αντίστοιχα.
Οι τοξίνες με τις οποίες το ανθρώπινο είδος
τρέφεται, δεν είναι μόνο υλικές, όπως καθημερινά αποδεικνύεται. Επειδή αυτό το ον έχει και την συναισθηματική
ιδιότητα ανεπτυγμένη, εκτός από αυτά με τα οποία τροφοδοτείται από το στόμα, ή
μέσω της αναπνοής, της αφής και των λοιπών αισθήσεων, σημαντικό ρόλο στην
τοξίνωσή του παίζει και η τροφοδότηση από τοξικά συναισθήματα.
Πόσοι και πόσο τα αντιλαμβάνονται αυτά;
