Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

ΑΠΑΞΙΩΣΗ

    - Ενδεχομένως καθημερινά να περνάνε δίπλα μας αξιόλογοι άνθρωποι, τους οποίους απαξιώνουμε από άγνοια. Κάθε φορά που προσπαθούμε να φυλακίσουμε την γνώση και την εμπειρία στην άγνοια και στην απειρία, διαπράττουμε έγκλημα.
Το έγκλημα αυτό βαρύνει πρώτα τον εαυτό μας και αν και δεν τιμωρείται από τους ανθρώπινους νόμους (το αντίθετο συμβαίνει κάποιες φορές), δεν μένει ατιμώρητο από τους φυσικούς και τους συμπαντικούς. Πολλές δυσλειτουργίες και ασθένειες (φυσικές και ψυχικές) έχουν την ρίζα τους εκεί. Στο παρελθόν ανατρέχουμε για να ανασύρουμε τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να χρησιμοποιήσουμε στο παρόν μας. Δεν προσκολλούμεθα εκεί, γιατί δεν εξυπηρετεί σε τίποτα. 
 
>> Παρελθόν– Παρόν – Μέλλον = Εμπειρία – Πείραμα– Αποτέλεσμα. 
Δεν μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα αν δεν εμπλακούμε στο πείραμα. Δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον αν δεν χειριστούμε το παρόν. Για να χειριστούμε το παρόν, χρησιμοποιούμε τα εργαλεία που το παρελθόν μας έδωσε.
    Όπως όλοι μας λίγο-πολύ, έχω κι εγώ γνωρίσει την απαξίωση. Την γνώρισα από συγγενείς, συνεργάτες, φίλους, γνωστούς και ξένους. 
Και όταν με ρωτούσαν: «Γιατί το άφησες να συνεχίζεται αφού σε ενοχλούσε;», απαντούσα ότι ήθελα να δώσω την ευκαιρία σε όσους έσφαλλαν, να αντιληφθούν και να διορθώσουν από μόνοι τους, το λάθος τους.
Ήταν για μένα μια άσκηση αντοχής και γι αυτούς μια άσκηση ορίων και συνειδητοποίησης. Όταν το πράγμα ξέφευγε πολύ, προσπαθούσα να το τελειώσω με τον μαλακότερο για όλους τρόπο. Έτσι συνειδητοποιούσα κάθε φορά, πως όταν αντιλαμβανόμαστε ένα λάθος και δεν επεμβαίνουμε να το διορθώσουμε, το λάθος ολοένα μεγαλώνει και εμείς γινόμαστε συνένοχοι.
>> Όταν κάποιος δεν θέλει να στεναχωρηθεί για το σωστό, μοιραία θα στεναχωρηθεί από κάποιο λάθος. Και όσο αποφεύγουμε να στεναχωρήσουμε κάποιον για το σωστό, γινόμαστε συνένοχοι στην στεναχώρια του από το λάθος. Κυκλοφορεί βέβαια και η αντίληψη ότι δεν υπάρχουν λάθη και σωστά, η οποία όμως δεν έχει υπόσταση παρά μόνον σε κάποιες ασκήσεις αυτογνωσίας. Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε σωστό κάτι που έχει βλαπτικά αποτελέσματα. Μπορούμε;
Φυσικά μπορεί κάτι που βλάπτει κάποιον να ωφελεί κάποιον άλλο. Όμως για τον βλαπτόμενο δεν μπορεί να θεωρείται σωστό. Μπορεί;
>> Πολλά άτομα γύρω μας φοβούνται την μοναξιά και την απομόνωση, όμως όλοι μας λίγο ή πολύ την επιβάλλουμε στον εαυτό μας ή στους άλλους με τις συμπεριφορές μας. Οι συμπεριφορές μας εκπορεύονται από τον χαρακτήρα μας, ο οποίος διαμορφώνεται από τις συνήθειές μας, που τις σχηματίζουν οι πράξεις μας… Οι συμπεριφορές μας όμως, διαμορφώνουν και την χαρακτήρα μας, ο οποίος στην συνέχεια δημιουργεί το πεπρωμένο μας, κατά τον Γκάντι.
>> Ο κάθε άνθρωπος ζει την δική του Οδύσσεια. Είναι θέμα επιλογής αν εφόσον βιώσει τις προσωπικές του περιπέτειες, θα παραμείνει ζητιάνος των μνηστήρων ή θα τους εξοντώσει*.

- Σταμάτα πια. Μη με βασανίζεις άλλο, του φώναξε εκείνη κλαίγοντας από το άλλο δωμάτιο.
Συχώρα με!
--------------------
*(Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ. Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα. Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του, που τίμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.
Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο αρχηγός των μνηστήρων, με το όνομα ΑΝΤΙ-ΝΟΟΣ. Εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο θολώνουν καταστάσεις και πραγματικότητα, ώστε οι άνθρωποι ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ εύκολα. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου. Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ. Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.
Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!
Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ. Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!
antipliroforisi.blogspot.gr

 
Η πορεία του Οδυσσέα είναι το συμβολικό ταξίδι του καθενός μας στη ζωή. Ο ήρωας του Ομήρου είναι το πρότυπο. Μέσα από τις περιπέτειες και τις δυσκολίες του περνά διαδοχικές μυήσεις. Στην αρχή στο υλικό επίπεδο ήρθε αντιμέτωπος με τα πάθη της σάρκας, την απληστία, τη βία, τη λαγνεία. Ύστερα, όταν παρασυρμένος από την ανάγκη του για υστεροφημία φώναξε στον τυφλωμένο Πολύφημο «δεν είμαι ο Κανένας πια, είμαι ο Οδυσσέας» κινητοποίησε την οργή του τρομερού Ποσειδώνα που τον βασάνισε με βαθιές συναισθηματικές κρίσεις και με την συντριβή του εγώ. Μόνο τότε ήρθε ο Ερμής, να του προσφέρει νέες ερμηνείες και να τον οδηγήσει στη βαθύτερη κατανόηση. Έτσι, μπορεί πια στο τέλος του ταξιδιού του να αντικρίσει την ίδια την Αθηνά, κατακτώντας τη σοφία. miraclesynthesis.gr)
--------------------------

Από την συλλογή διηγημάτων μου, με τίτλο: 'Οταν ΔΕΝ σε χρειάζομαι... είσαι πάντα εδώ!



Τρίτη 27 Μαΐου 2014

ΑΠΩΛΕΙΑ


    ΔΕΝ είμαστε μόνο το όνομά μας! Δεν είμαστε μόνο η εξωτερική μας εμφάνιση (μαλλιά, ύψος, χρώμα ματιών…), δεν είμαστε μόνο το επάγγελμά μας, η κοινωνική μας θέση, η εκπαίδευσή μας, η οικογενειακή μας κατάσταση…  Δεν είμαστε ΜΟΝΟ αυτά!
Είμαστε ΟΛΑ αυτά, συν άλλα τόσα παραπάνω. Τόσα όσα, κάθε ιδιότητά μας συμβολίζει!
    Το ίδιο συμβαίνει και με τα ζώα. (Εννοείται ότι ΚΑΙ αυτό, όπως και τα προηγούμενα και τα επόμενα, ΔΕΝ ισχύει για ΟΛΟΥΣ! Να μη παρασυρόμαστε).  Άσχετα αν είναι γάτα, σκύλος, φίδι ή χελώνα, εκτός από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, εκτός από το όνομά του… έχει για τον καθένα και πολλά επιπλέον γνωρίσματα και ιδιότητες. Πολλές φορές μερικοί από εμάς, αναγνωριζόμαστε από κάποιον συνάνθρωπό μας εξαιτίας του τετράποδου φίλου μας. («Εσύ δεν είσαι που έχεις το τάδε σκυλάκι/γατάκι»;  Δεν σας έχει συμβεί;)
   Το ίδιο συμβαίνει και με καταστάσεις.  Βιώνουμε κάποιες καταστάσεις μαζί (πάρτυ, σεισμό, διαδήλωση, συναυλία…) και θυμόμαστε ο ένας τον άλλο από το γεγονός, άσχετα αν δεν ξέρουμε καν τα ονόματά μας!

    ΑΥΤΟ που είμαστε πολλές φορές, έχει δευτερεύουσα σημασία στον περίγυρό μας και δημιουργούνται συσχετισμοί με κριτήριο το τι συμβολίζει αυτό που είμαστε. Πιο εύκολα αναγνωρίζουμε έναν γιατρό ή έναν παπά από την ιδιότητά του, παρά από το όνομά του. Μπορεί να λέμε ο εξαιρετικός γιατρός μου, χωρίς να θυμόμαστε καλά καλά το όνομά του. Επειδή ο άνθρωπος συνδέεται πιο έντονα με αυτό που αισθάνεται, παρά με αυτά που ακούει ή βλέπει, οι συμβολισμοί που λειτουργούν υποσυνείδητα, κάνουν το άτομο να συνδέεται ευκολότερα με αυτό που συμβολίζει (για εκείνον - αυτήν την στιγμή), αυτό με το οποίο έρχεται σε επαφή. Εκεί κατόπιν προστίθενται όλο και άλλα. Κάποιες φορές, οι ισορροπίες ανατρέπονται και… η ζωή συνεχίζεται.

    ΠΟΣΗ ΔΙΑΦΟΡΑ λοιπόν μπορεί να υπάρξει στο πένθος, όταν κάποιος χάσει οτιδήποτε από τα προαναφερόμενα; Είτε άνθρωπο, είτε ζώο, είτε κατάσταση χάσει κάποιος (αναλογιζόμενος και τα όσα συμβολίζονται που χάνονται επίσης), το πένθος είναι το ίδιο! Γι αυτούς που αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είναι να τιμώνται τα πάντα γύρω μας, είναι αυτονόητο. Όσο σημαντικό είναι το να τιμούμε την ευγνωμοσύνη, την χαρά και την ευτυχία, άλλο τόσο σημαντικό είναι να τιμώνται η θλίψη, ο πόνος του αποχωρισμού, η στέρηση της παρουσίας…

    Όταν αγαπούμε και τιμούμε όλα όσα χάνονται, τότε αυτά δεν χάνονται. Συνεχίζουν να μας αγαπούν, να μας προσέχουν και να μας υποστηρίζουν, από όπου κι αν βρίσκονται!!! Είναι πάντα κοντά μας (ακόμα και αν δεν αντιλαμβανόμαστε την φυσική τους παρουσία), με αγάπη. Η αμοιβαία αυτή αγάπη, δημιουργεί και διατηρεί τον σύνδεσμο, δίνοντας προστασία, έμπνευση και δύναμη.


Σε αγαπώ!
Σε ευχαριστώ!
Συγχώρεσέ με!



Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ


Η ζωή μας έχει αγάπη, έχει πόνο και χαρά
κι είναι ωραίο να τα ζούμε όλα τούτα φανερά.

Κάθε σχέση καθρεφτίζει καταστάσεις και μαθήματα,
δίνοντας με αυτόν τον τρόπο, στον καθένα βοηθήματα.

Άνθρωποι θάρθουν στη ζωή, πράγματα να σου δείξουν,
και άλλοι με την στάση τους, ίσως σε καταπλήξουν.

Απ΄το χέρι σε κρατάω (αν το θες κι εσύ), γερά,

μα αν πρόκειται να γίνεται φθορά, 
εμένα δεν με αφορά!


Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Προσδοκώντας την Ανάσταση!


    Η Μεγάλη Βδομάδα ή όπως από πολλούς αναφέρεται: «Εβδομάδα των Παθών», είναι εδώ!
Έφτασε λοιπόν η «Εβδομάδα των Παθών», σε μια κοινωνία που βασανίζεται, ταλαιπωρείται και υποφέρει χρόνια τώρα. Σε μια κοινωνία που εξευτελίζεται και εξευτελίζει, ακολουθώντας πιστά τον νόμο της ζούγκλας. Ο ισχυρότερος εξευτελίζει και ο πιο αδύναμος εξευτελίζεται! Μια τακτική στην οποία η ανθρωπότητα παραμένει πιστή για πολλούς αιώνες. 
    Τώρα το ποιος είναι ο ισχυρότερος και ποιος είναι ο πιο αδύναμος, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Είναι ο πιο αδύναμος κρίκος αυτός που αντέχει τα περισσότερα, που ανέχεται, που υπομένει και ελπίζει και ισχυρότερος αυτός που «αυτοπαραμυθιάζεται» πολλές φορές, ότι έχει εκμεταλλευτεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο κάποιον άλλο ή του έχει επιβάλλει την άποψή του;

   Τί κι αν οι κοινωνίες απέκτησαν εμπειρίες και γνώσεις στο πέρασμα των αιώνων; «Οι κοινωνίες δεν πρέπει να κρίνονται από την γνώση που έχουν συλλέξει, αλλά από το τι κάνουν με αυτή τη γνώση», είπε κάποτε ένας σοφότατος άνθρωπος. Δεν γνωρίζω αν είχε αναγκαστεί κι αυτός να ζει απομονωμένος, για να μην «εκθέτει» το περιβάλλον του και για να μην πικραίνεται από την έλλειψη κατανόησης των αγαπημένων του προσώπων!


    EINAI θλιβερό και μάλλον τραγικό, το ότι όποιος υποστηρίζει το Δίκαιο, το Τίμιο και το Ηθικό, προσβάλλεται ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια. Είναι δραματικό να απομονώνεται κανείς από το ίδιο το οικείο του περιβάλλον, γιατί κι αυτό με τη σειρά του, προκειμένου να «προστατευτεί» στο γνώριμο και στο σύνηθες, αναγνωρίζει ως παραφροσύνη το να υποστηρίζει κανείς θεωρητικές έννοιες σε ένα τόπο που οι πρακτικές είναι τελείως διαφορετικές.
    Η κοινωνία μας έφτασε στο σημείο να θεωρεί καθεστώς την αδικία, την ατιμία και τον παραλογισμό και θεωρεί ως αιθεροβάμονες αυτούς που παραμένοντας πιστοί στις αρχές τους, συνεχίζουν να υποστηρίζουν το προαναφερόμενο τρίπτυχο. Οι έννοιες Δίκαιο-Τίμιο και Ηθικό, έχουν καταστεί θεωρητικές προσεγγίσεις για μια μεγάλη πλειοψηφία και από κάποιους άλλους έχουν καταχωρηθεί ως  λέξεις για σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή παραμυθιού, στην καλύτερη περίπτωση. Αντί να πολλαπλασιάζονται δηλαδή οι οπαδοί των εννοιών αυτών, γίνεται προσπάθεια να "εξαλειφθούν" οι ήδη υπάρχοντες!

  Και ποιος είναι σε θέση να «διακινδυνέψει» να «εκτεθεί», επειδή «περιθάλπτει» ή συμπαραστέκεται σε κάποιον που παραμένει πιστός υποστηρικτής και ένθερμος οπαδός αυτών των φανταστικών ιδεών; Φανταστικές ιδέες όχι με την έννοια που δίνουμε θαυμάζοντας κάτι, αλλά με την κυριολεκτική επεξήγηση της λέξης. Έννοιες που εντάσσονται στα πλαίσια της φαντασίας. Υπαρκτές σε φανταστικούς κόσμους, ίσως κάπου στη χώρα του Πήτερ Παν. (Στη χώρα του ποτέ;)
    Και πόσο μπορεί κανείς να αντέξει να ζει με έναν «φαντασιόπληκτο»;
    Και πόσο μπορεί αυτός ο «φαντασιόπληκτος» να ανεχτεί το περιβάλλον εκείνο που τον απαξιώνει αφενός και αφετέρου υποφέρει εξαιτίας του;
    Υποφέρει το περιβάλλον του εξαιτίας του άραγε; Αυτός υποφέρει εξαιτίας του περιβάλλοντός του; Ποιος υποφέρει πιο πολύ; Μόλις παγιδευτεί κανείς σε αυτού του τύπου τις αναρωτήσεις, το λακκουβάκι όλο και βαθαίνει.
   Δεν ισχύει δηλαδή ότι ο καθένας κάνει στον άλλο, όσα ο άλλος του επιτρέπει;  Η επιβάρυνση που νοιώθει ο καθένας μας από εξωτερικές επεμβάσεις, δεν είναι τόση, όση εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε να είναι και δεν συνεχίζεται, όσο εμείς επιτρέπουμε να συνεχιστεί;

    Να κάτι τέτοια ερωτήματα είναι που με μπερδεύουν όλο και περισσότερο και ως γνωστός «αναίσθητος» και «αδιάφορος» τύπος, καλά κάνω  και προσπαθώ να τα αποφεύγω!
Νομίζω ότι θα συμφωνήσεις κι εσύ μαζί μου. Θα μου πεις ότι έχω δίκιο;

   - Άραγε μόνο σε μένα είναι αδιάφορο το να μου λένε ότι έχω δίκιο, όταν αυτό που με ενδιαφέρει είναι να το βρίσκω και όχι να το ακούω;

    Και να που πάλι βγήκα εκτός θέματος. Το θέμα μας ήταν η Ανάσταση και εγώ πήγα αλλού! Η Ανάσταση που περιμένει ο καθένας μας νάρθει από… μόνη της! Η βοήθεια που θα μας στείλει ο Θεός, το Σύμπαν, οι εξωγήινοι… γιατί… μας την χρωστάνε, βρε αδελφέ!!!

Άντε λοιπόν!  
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ νάχουμε αδέλφια!



τεύχος 04- ΜΑΗΣ '14






JOIN US on facebook



Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ




    Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό σε μια ωραία χώρα πολύ μακριά από εδώ, ένας χαριτωμένος μικρός σκαντζόχοιρος.  Χαρωπά παρακολουθούσε τη μαμά και τον μπαμπά του που έσκαβαν στα χωράφια για να βρουν τροφή και ακολουθώντας το παράδειγμά τους, μάθαινε να σκάβει και αυτός.

Έβλεπε τους γονείς του να φεύγουν νωρίς το πρωί από το σπίτι και να γυρνάνε αργά το βράδυ πολύ κουρασμένοι και αναρωτιόταν που να περνάνε όλες αυτές τις ώρες μακριά του. Αργότερα έμαθε ότι έπρεπε να δουλεύουν για να πληρώνουν τους φόρους και τις υποχρεώσεις τους στον τόπο που ζούσαν.

Καθώς μεγάλωνε, παρατηρούσε το σώμα του και συνειδητοποιούσε ότι τα αγκάθια με τα οποία ήταν καλυμμένος, τον δυσκόλευαν μερικές φορές και τον απέτρεπαν, από το να χαρεί κάποιες από τις απολαύσεις της ζωής. Δεν είχε την ευκαιρία να νοιώσει την αγκαλιά της μαμάς του, μερικές από τις φορές που ήταν στεναχωρημένος και ήθελε να κουρνιάσει εκεί μέσα. Επίσης παρατηρούσε ότι όταν κάτι τον φόβιζε πολύ ή τον τρόμαζε, αυτομάτως τα αγκάθια που είχε στο κορμί του τεντώνονταν προς τα έξω και έτσι μπορούσε να κουντρουβαλάει πολύ εύκολα σε κάποια κατηφόρα, ή να προστατεύεται από κάποια απειλή. Δηλαδή αυτά τα αγκάθια στο κορμί του είχαν τα κακά τους, είχαν και τα καλά τους όμως. Πήρε την απόφαση να ρωτήσει τον μπαμπά του  γι αυτό.

    - Δεν είχαν πάντοτε αγκάθια οι κάτοικοι σε αυτήν την χώρα παιδί μου, του είπε ο πατέρας του. Πριν από πολλά πολλά χρόνια, τότε που η χώρα μας ήταν πιο φωτεινή και όμορφη από ότι τώρα και που οι κάτοικοι βίωναν αρμονικότερα αναμεταξύ τους, ήμασταν κι εμείς πολύ διαφορετικοί. Εκείνες τις εποχές, οι κάτοικοι αυτής της χώρας ονομαζόταν πολίτες και είχαν δικαιώματα και υποχρεώσεις, ώστε να λειτουργεί αρμονικά η κοινωνία τους. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, διάφοροι άρχοντες κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και ο καθένας από αυτούς έβγαζε και τους δικούς του νόμους. Συνήθως οι νόμοι που έβγαζε ο κάθε άρχοντας ήταν τέτοιοι, που εξυπηρετούσαν αυτόν (πρώτα απ΄ όλους) και κατόπιν τους στενούς του συγγενείς. Έτσι λοιπόν ο κάθε αρχηγός με τους δικούς του ανθρώπους περνούσανε καλά, αλλά οι υπόλοιποι έχοντας να αντιμετωπίσουν όλο και περισσότερες δυσκολίες, άρχισαν να βγάζουν αγκάθια στο κορμί τους.  Κάθε νέος κυβερνήτης που ερχόταν στην χώρα, δυσκόλευε τα πράγματα περισσότερο για τους κατοίκους της και για να καταφέρουν να επιβιώσουν έπρεπε να είναι καλά προφυλαγμένοι και θωρακισμένοι. Έτσι έγινε η αρχή!!!
Σιγά σιγά με τα χρόνια, όλοι εμείς οι κάτοικοι αυτής της χώρας μεταβληθήκαμε σε ιθαγενείς, φορτωθήκαμε μόνο με υποχρεώσεις και η χώρα μας άλλαξε κι αυτή όνομα. Παλιά θυμάμαι την έλεγαν Φωτόλια και τώρα πια ονομάζεται Λαμογία.

    - Και γιατί οι πολίτες άφηναν μπαμπά τους άρχοντες να τα κάνουν όλα αυτά; Γιατί δεν τους έδιωχναν; ρώτησε τότε ο μικρός.

    - Μα οι ίδιοι οι πολίτες τους τοποθετούσαν σε αυτήν την θέση, για να μην είναι η χώρα ακέφαλη. Μετά, δεν είχαν την ομόνοια που χρειαζόταν για να αλλάξουν αυτό το άτομο και έτσι η κατάσταση ξέφευγε όλο και περισσότερο από τον έλεγχο.


    - Τώρα πια παιδί μου έχουμε όλοι συνηθίσει αυτήν την κατάσταση και δεν ξέρουμε να κάνουμε κάτι άλλο. Ελπίζουμε απλώς, ο λαός μας να καταφέρει κάποτε, να διαλέξει έναν αρχηγό  ο οποίος θα μπορεί, να κάνει τα πράγματα καλύτερα για όλους εμάς. Μέχρι τότε… σκάβουμε και έχουμε τα αγκάθια μας για να μας προστατεύουν.


    Το σκαντζοχοιράκι  κατέβασε το κεφάλι στεναχωρημένο και απογοητευμένο.  Σκεπτόταν πόσο ήθελε να γίνει η χώρα τους πάλι φωτεινή και η ζωή αρμονική για όλους, ώστε να μπορεί να ευχαριστιέται την μαμά και τον μπαμπά του περισσότερο.


ΤΕΛΟΣ (;;;)

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

BRING THEM BACK