Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Δάκρυα Χαράς!


Τα δάκρυα χαράς είναι λυτρωτικά.  Ως εκ τούτου είναι και ευπρόσδεκτα!
Δάκρυα που προκαλούνται και εκφράζουν ευγνωμοσύνη, χαρά, ευγένεια ψυχής, βελτιωμένη επίγνωση, επαφή με την ολότητα, συγκίνηση, σύνδεση, συνειδητοποίηση της ενότητας… καθαρίζουν τα μάτια, αλλά και αποτοξινώνουν την ψυχή. Την απαλλάσσουν από περιττά και ανωφελή συστατικά, τα οποία εξέρχονται από τα συστήματά της (με την μορφή υφάλμυρης υγρής έκκρισης), μέσω των ματιών.  Έτσι ώστε, να καθαρίζονται και αυτά κατά την διάρκεια της απομάκρυνσης των «τοξινών».
Μερικές φορές τα άτομα που χρειάζονται –ίσως περισσότερο από κάθε άλλον- την υποστήριξή μας ή απλά την παρουσία μας (με οποιονδήποτε τρόπο), είναι οι ίδιοι μας οι γονείς. Τα άτομα αυτά που μας έφεραν στον κόσμο, από τα οποία ουσιαστικά διδαχτήκαμε στα πρώτα μας βήματα συμπεριφορές, κουβέντες, λογάκια…  Αυτά τα άτομα ίσως χρειάζονται να τους κρατήσουμε το χέρι ΕΜΕΙΣ, κάποιες ώρες! Τα μικρά ανθρωπάκια που αυτοί καθοδήγησαν –με όποιο τρόπο- στις πρώτες ανατολές της ζωής τους, ίσως να χρειάζεται (για να καλλιεργήσουν κι αυτά με τη σειρά τους τις ικανότητες και τις δυνατότητές τους) να απλώσουν το δικό τους χέρι, στους πάλαι ποτέ καθοδηγητές τους.

Με ταπεινότητα και ΑΓΑΠΗ, 
αποδοχή και Σεβασμό, 
τιμιότητα και εμπιστοσύνη!

Απομακρύνοντας τα λάθη και τα σωστά, αποχρωματίζοντας τα καλά και τα κακά, εξαφανίζοντας τα όμορφα και τα άσχημα. . .  Παραβλέποντας αποστάσεις και πεποιθήσεις.

    Κι όταν τα δάκρυα χαράς κάνουν την εμφάνισή τους (από όποια κατεύθυνση κι αν γίνει η εκκίνηση), να τα ενθαρρύνουμε ώστε να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους. Να ενώσουμε τα δικά μας μαζί τους, ώστε να γίνει ορμητικότερο το ποτάμι. Να τα αφήσουμε να κυλήσουν γάργαρα, έχοντας την επίγνωση πώς όσο πιο αυθόρμητα ξεχύνονται, τόσο βαθύτερος είναι ο καθαρισμός. Όσο καλύτερο είναι το καθάρισμα, τόσο ελαφρότεροι γινόμαστε σε όγκο, σε χρόνια, σε βάρος… 

Ελαφρώνει το σώμα, καθώς απομακρύνονται από αυτό «τοξικές» ουσίες,  που εγκαθιστάμενες στα διάφορα συστήματά του, προκαλούν δυσλειτουργίες.
Ελαφρώνει η ματιά, ενώ παρασύρονται από το ποτάμι τυχόν σκουπίδια, που εμποδίζουν την ελεύθερη διακίνησή της. 
Ελαφρώνει η ψυχή, γιατί αφαιρούνται από πάνω της βάρη που την καταπιέζουν και την κάνουν να δυσφορεί.

Ένα τέτοιο αλισβερίσι, ΜΟΝΟ κέρδος προκαλεί σε άπαντες τους συμμετέχοντες.

Μπορεί να είναι πικρά, γλυκόπικρα, ξινά, αλμυρά, διάφανα ή θορυβώδη… Μπορεί να έχουν όποια γεύση (χρώμα, σχήμα, αίσθηση…)  γνωρίζουμε, ή άλλες που δεν τις έχουμε καν φανταστεί ακόμα.  Όσο πιο έντονη είναι η αίσθηση που αφήνουν, τόσο πιο αποτελεσματική εργασία γίνεται.  Αν μάλιστα συνοδευτούν και με αγκαλιές, ακόμα καλύτερα!

Μας θυμίζουν κάτι που οι ταχύτητες της εποχής μας, φροντίζουν να ξεχνάμε ολοένα και περισσότερο. Μας συνδέουν με το βασικό χαρακτηριστικό του είδους μας. Ενεργοποιούν την κύρια και βασική μας ιδιότητα. Πριν και πάνω από όλα (κοινωνικές υποχρεώσεις, λογαριασμοί, τράπεζες, ονόματα, τίτλοι, δεξιότητες… κλπ κλπ…) είμαστε άνθρωποι.  Εκτός από την επαφή με την εφορία, τις ατέρμονες πληρωμές λογαριασμών, την ανοχή διεφθαρμένων καταπιεστών και καταπιεζομένων, έχουμε (πριν και πάνω από όλα) την υποχρέωση να συνδεθούμε με τα συναισθήματά μας.  Χρειαζόμαστε (πριν από οτιδήποτε άλλο) να τιμήσουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας, εξασκώντας το βασικό μας χαρακτηριστικό. Ισορροπημένη λειτουργία και αρμονική επαφή με τα συναισθήματά μας. 

Αυτές τις γιορτές λοιπόν, εύχομαι όλοι μας να μοιράσουμε (και να δεχτούμε) δάκρυα και αγκαλιές χαράς!

Οι καταστάσεις γύρω μας αποσκοπούν στο να πάρουν το γέλιο και να εξαφανίσουν τα χαμόγελα από τους ανθρώπους, κάνοντάς τους σκυθρωπούς, προβληματισμένους και δυστυχείς. Προωθούν την απόγνωση και την απογοήτευση, δίνοντας προτεραιότητα στο κλάμα και τον οδυρμό, έναντι της όποιας χαρούμενης διάθεσης.

ΑΣ συμβαδίσουμε λοιπόν (εικονικά) με το πνεύμα των εποχών και…
…ας πλαντάξουμε στο κλάμα*!!!
ΑΣ κάνουμε εξάσκηση στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας!
«Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο!» που λένε και σε μια διαφήμιση.

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ σε όλους.





*  Μόνο που το δικό μας κλάμα, ΝΑ εκφράζει τα …δάκρυα χαράς!

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Μη βιάζεσαι να κρίνεις.


Μη βιάζεσαι να κρίνεις.
Ο χειρούργος μπήκε βιαστικός στο νοσοκομείο, αφού δέχτηκε κλήση για μια επείγουσα και δύσκολη επέμβαση. Φόρεσε γρήγορα τη ρόμπα του και κατευθύνθηκε προς το χειρουργείο όπου στην αίθουσα αναμονής συνάντησε τον πατέρα του παιδιού που θα χειρουργούσε.

Εκείνος μόλις αντίκρισε το γιατρό του φώναξε με αγωνία:
«Γιατί έκανες τόση ώρα να έρθεις; Είσαι εντελώς ανεύθυνος; Η ζωή του γιου μου κινδυνεύει.»
Ο γιατρός τον κοίταξε στα μάτια και απάντησε:
«Συγνώμη, δεν ήμουν στο νοσοκομείο, αλλά ήρθα όσο μπορούσα πιο γρήγορα, μόλις με κάλεσαν. Και τώρα ηρεμήστε για να κάνω και εγώ τη δουλειά μου».
«Να ηρεμήσω; Αν ήταν ο γιος σου τώρα σ’ εκείνο το δωμάτιο, θα ηρεμούσες; Αν ο γιος σου πέθαινε τώρα, τι θα έκανες;», είπε ο πατέρας οργισμένος.
Ο γιατρός απάντησε :
«Θα επαναλάμβανα, ότι είπε ο Ιώβ στη Βίβλο: Από τη σκόνη ερχόμαστε και στη σκόνη καταλήγουμε· ο Κύριος έδωσε, και ο Κύριος αφαίρεσε· ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου. Πηγαίνετε τώρα να προσευχηθείτε για το γιό σας κι εμείς θα κάνουμε το καλύτερο με τη βοήθεια του Θεού».
«Να δίνεις συμβουλές, όταν δεν σε αφορά κάτι, είναι τόσο εύκολο…», μουρμούρισε ο πατέρας.

Το χειρουργείο κράτησε αρκετές ώρες κι ύστερα πρώτος ο γιατρός βγήκε και ανακοίνωσε στον πατέρα χαρούμενα:

«Δόξα τω Θεώ, ο γιος σας σώθηκε», και χωρίς να περιμένει απάντηση από τον πατέρα, συνέχισε να περπατάει στο διάδρομο.
«Αν έχετε κάποια ερώτηση, ρωτήστε τη νοσοκόμα».
«Μα πως μπορεί να είναι τόσο αλαζόνας; Δεν μπορούσε να περιμένει λίγα λεπτά για να τον ρωτήσω για την κατάσταση του γιου μου;», ρώτησε τη νοσοκόμα ο πατέρας λίγα λεπτά αφού έφυγε ο γιατρός.
Η νοσοκόμα απάντησε με δάκρυα στα μάτια:
«Ο γιος του σκοτώθηκε χτες σε τροχαίο ατύχημα. Ήταν στην κηδεία του όταν τον καλέσαμε για την εγχείρηση, και τώρα που έσωσε τη ζωή του δικού σας γιου, έφυγε τρέχοντας για να επιστρέψει στην κηδεία του παιδιού του»!!

Κάποιες φορές απαιτείται μεγάλη εσωτερική δύναμη για να μην κρίνεις τον συνάνθρωπό σου.  
Επειδή όμως ποτέ δεν γνωρίζεις πραγματικά τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου ανθρώπου και τι μπορεί αυτός να περνάει εκείνη τη στιγμή, μη βιάζεσαι ποτέ να κρίνεις. 
Η «σιωπή του νου» είναι ο μοναδικός καθρέπτης που αντανακλά την πραγματικότητα της κατάστασης και η αγάπη το κύριο φίλτρο που πρέπει να χρησιμοποιούμε όταν κρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.




Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥ


Πέρα από τα Όρια - Beyond Limits® μου φάνηκε να προλογίζει η εισαγωγή από το «Παραμύθι της Ζωής για μεγάλους», που μου έστειλε σε mail ένας αγαπημένος φίλος. Εκεί μου γνωστοποιεί ότι είναι γραμμένο από την Δέσποινα Κληρονόμου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. 

Διαβάζοντας τον πρόλογό του, αισθάνθηκα ότι θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί την εισαγωγή για την έκθεση, πάνω στην οποία εργάζομαι αυτόν τον καιρό. 


«Αντί Προλόγου»

Τα παραμύθια, άκουσα να μου λένε, είναι για τα παιδιά.
-Και γιατί παρακαλώ; Ποιος το καθορίζει;
-Ο χρόνος, μου απάντησαν, είναι πολύ απλό.
-Μα αφού είμαστε όλοι παιδιά του. Και για κείνον και για μας είμαστε παιδιά.
-Όχι, επέμειναν. Είμαστε παιδιά του, αλλά όχι πια παιδιά. Εκείνος ο ίδιος μας σπρώχνει να μεγαλώσουμε. Όσο είμαστε μικρά μας τρέφει με τα παραμύθια, ύστερα, ο ίδιος μας αναγκάζει ν' αλλάξουμε τροφή, κι έτσι τα παραμύθια δίνουν την θέση τους στα γεγονότα.
-Και ποιο είναι το κριτήριο που θα δείξει αν μεγαλώσαμε;
-Τα χρόνια που μας φορτώνει στην πλάτη μας, το ύψος μας, η αλλαγή στο σώμα μας, στο στήθος μας, στις πλάτες μας, στις καμπύλες μας, το χόντρεμα της φωνής μας, η σκέψη μας, οι ασχολίες μας, η δουλειά μας, η αναζήτηση του συντρόφου μας, τα καθήκοντα και οι ευθύνες μας, τα ίδια τα παιδιά μας. Θέλεις κι άλλα;
-Όχι φτάνει, με ζάλισες. Εννοείς ότι όλοι αυτοί είναι λόγοι που δείχνουν ότι δεν μπορώ να ασχολούμαι πια με τα παραμύθια;
-Αν το θέτεις έτσι, ναι, αυτά είναι το κριτήριο. Όμως εσένα τι σου κόλλησαν τώρα τα παραμύθια, μου λες;
-Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή, τότε που δεν ήξερα καθόλου τι πράμα είναι ο κόσμος που με περιέβαλε. Τότε ακόμα που μου είχε γίνει μανία να ξεγελάσω τη μάνα μου και να βάλω τα δαχτυλάκια μου στις μαύρες τρύπες της πρίζας για να βρω τι κρύβουν μέσα. Τότε που όλα γύρω μου φαίνονταν μαγικά, σαν πολύχρωμα κλειστά κουτάκια που με προκαλούσαν να τ' ανοίξω και να χώσω μέσα τους και τις πέντε μου αισθήσεις που ζητούσαν ικανοποίηση. Τότε που μόλις πρώτο-σταθεροποίησα το βάδισμά μου κι έπαψα να περπατάω μπατάροντας πότε μπροστά σαν τον ταύρο που ρίχνεται με φόρα στον ταυρομάχο και πότε δεξιά ή ζερβά σαν τον μεθυσμένο που παίρνει μαζί του το δρόμο κάθε φορά που παραπατάει. Τότε που ένιωσα για πρώτη φορά σίγουρη ότι μπορούσα να βάζω τους στόχους μου και να τους φθάνω μόνη, με τα δικά μου βήματα, έστω κι αν αυτοί ήταν οι πρίζες, οι βρύσες,  τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της μαμάς μου ή τα γεμάτα ζωγραφιές βιβλία της αδελφής μου. Θυμάμαι λοιπόν ότι το μόνο κλειδί που είχα τότε στη διάθεσή μου για να ξεκλειδώσω αυτόν τον μαγικό κόσμο και να τον κάνω δικό μου, ήταν η περιέργεια. Κι αυτή η περιέργεια μ' έκανε να κινούμαι ακούραστα, και με έκανε και επίμονη μέχρι να την ικανοποιήσω.
Και χαρά! πια που έκανα όταν τα κατάφερνα! 
Μόλις όμως την ικανοποιούσα, τσουπ! ύστερα από λίγο, ξεπεταγόταν και πάλι πεινασμένη και με οδηγούσε σε καινούργιες εξερευνήσεις. Μέχρι που ξεθέωνα τους γύρω μου που χρέος τους ήταν να με προσέχουν.
Κι όταν άρχισε να γίνεται οικείος ο κόσμος γύρω μου, πάει να πει δεν μου ερέθιζε το ίδιο την περιέργειά μου, άρχισα να στρέφω την προσοχή μου σε άλλα πράγματα, που προφανώς υπήρχαν και πριν κοντά μου αλλά δεν είχα ούτε τον χρόνο ούτε και την αντίληψη για να ασχοληθώ μαζί τους.
Ύστερα πάλι, καθώς πέρναγε ο καιρός, κι άρχισε το ρευστό μυαλουδάκι μου να πήζει, και οι σκέψεις μου απέκτησαν μεγαλύτερη διάρκεια, η περιέργειά μου απέκτησε διαστάσεις: μήκος, πλάτος, ύψος, και ζήταγε να ικανοποιηθεί μέσα από δεκάδες ερωτήσεις που άλλοτε αφορούσαν πράγματα που είχαν σχέση μ' αυτές τις διαστάσεις, ήταν σαν να λέμε, η πρώτη, η υποτυπώδης γεωμετρία που ξεδιπλωνόταν μέσα μου, κι άλλοτε με ερωτήσεις που αφορούσαν πιο αφηρημένες έννοιες που είχαν την βάση τους στη φαντασία που ωστόσο είχε αρχίσει κι αυτή να εδραιώνεται μέσα μου.
Κάπως έτσι υποθέτω, μέσα από τις ερωτήσεις μου και  άθελά μου υπέδειξα στους μεγάλους ότι έφτασε η ώρα να μου δείξουν τον ευρύτερο κόσμο που με περιέβαλλε. Και επειδή αυτό έπρεπε να γίνει χωρίς κινδύνους για την σωματική και την ψυχική μου υγεία, διάλεξαν να μου τον γνωρίσουν αρχικά μέσα από τα παραμύθια και αργότερα μέσα από τους μύθους.
Κι ήταν ό μ ο ρ φ η ! εκείνη η εποχή και ξέρεις γιατί; Γιατί πάνω απ' όλα μου ικανοποιούσε την περιέργεια. Κι αυτή με την σειρά της μου πυροδοτούσε την φαντασία που μ' έβαζε  μέσα στο παραμύθι και μ' έκανε να συμμετέχω με  την αγωνία, με  το θυμό, με τη λύπη, με  τα δάκρυα, με τη χαρά και τη λύτρωση! Μ' έκανε να συμμετέχω, καταλαβαίνεις τι πάει να πει αυτό; Συμμετέχω σημαίνει μετέχω, συμβάλλω, μοιράζομαι συνειδητά. Πάει να πει ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ.

Καθώς ο Τιτάνας Χρόνος πιέζει και σπρώχνει ολοένα τον καιρό μπροστά, πέρασαν και τα δικά μου χρόνια κι έφτασα κι εγώ με το κριτήριο της φωνής μου, του στήθους μου και τις καμπύλες μου, να χτυπώ με αδημονία την πόρτα των μεγάλων.
Κι αυτοί μου την άνοιξαν διάπλατα γιατί έχουνε διαταγή από τον πατέρα Κρόνο, ν' ανοίγουνε την θύρα σ' όποιον τους την χτυπήσει. Και με υποδέχτηκαν με χαμόγελο στον κόσμο τους, δεν μπορώ να πω. Όμως κάτι το παράξενο είχε αυτό τους το χαμόγελο, κάτι που τότε δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Ήταν κι εκείνα τα κρυφογελάκια μεταξύ τους, οι μισοκουβέντες τους και το κούνημα της κεφαλής τους, σαν να μου 'λεγαν: Αχ καημένη μου, τι σε περιμένει!
Μωρέ να δεις, κάτι, κάτι είχε εκείνο το χαμόγελό τους. Κάτι του 'λειπε και προσπαθούσαν να το κρύψουν. Ήταν όπως λένε σήμερα οι πολιτικοί: "συγκρατημένη αισιοδοξία" αντί του "δεν πετύχαμε τίποτα καλύτερο, μην ελπίζετε".
Καλέ, τι πάθανε όλοι αυτοί οι μεγάλοι; Αντί να χαίρονται που δεν έχουν κάποιον πάνω από το κεφάλι τους να τους ορίζει τι θα κάνουν, τώρα που είναι ελεύθεροι, τώρα σκοτεινιάζουν; είπα εγώ τότε. Ομολογώ ότι προς στιγμήν προβληματίστηκα, αλλά μόνο προς στιγμήν, γιατί βιαζόμουν να ζήσω την δική μου ελευθερία.
Δεν θα σου περιγράψω στις λεπτομέρειες τη ζωή μου γιατί είμαι σίγουρη πως λίγο πολύ και συ έζησες τα ίδια. Όμως πάντα μου πίστευα ότι για να είσαι ελεύθερος πρέπει να είσαι και αυτάρκης, αλλιώς, εκείνος που σε βοηθά ή σε συντηρεί  θα έχει  λόγο για το πώς διαθέτεις τη ζωή σου. Έτσι λοιπόν, μ' αυτές τις σκέψεις, βγήκα κι εγώ χαρούμενη στην αρένα της ζωής, βέβαιη ότι θα δαμάσω τον ταύρο σαν άλλος τορεαντόρ και θα στρώσω την ελευθερία και την αυτάρκειά μου σαν πράσινο λιβάδι μπροστά μου. Μάζεψα λοιπόν τις γνώσεις που είχα από το πανεπιστήμιο και με καμάρι γι αυτές, άρχισα να μοιράζω αιτήσεις προσλήψεως σε διάφορες εταιρίες πιστεύοντας ότι θα συνωστίζονταν πίσω μου για το ποια θα προλάβει να με προσλάβει. Κι έγινε πράγματι, ένας συνωστισμός από απαντήσεις, όχι όμως για να με προσλάβουν αλλά για να με πληροφορήσουν ευγενέστατα ότι αφού δεν είχα  πείρα, τους ήμουν αδιάφορη. Πέρασε αρκετός καιρός ψάχνοντας και τα αποθέματα της αισιοδοξίας μου άρχισαν να μειώνονται αισθητά. Μέχρι που κάποιος γνωστός που με συμπαθούσε  κι εμένα και την οικογένειά μου, μίλησε κάπου και με πήραν σαν βοηθό του ανθρώπου που έκανε τις εξωτερικές δουλειές της εταιρίας. Τώρα μη με ρωτήσεις τι τα έκανα τα διπλώματα και τα πτυχία. Τα έχωσα σε ένα συρτάρι όσο γινόταν πιο βαθιά για να μη μου βγάζουν το μάτι κάθε φορά που το άνοιγα. Όσο για την αυτάρκειά μου, την προώθησα για το μέλλον. Κάπου εκεί θα συναντιόμασταν. Εν τω μεταξύ, χτύπησε  την πόρτα της καρδιάς μου ο έρωτας, που μαζί με τα ωραία του κουβαλάει πάντα μαζί του και τα δύσκολά του. Κι άρχισαν οι έννοιες. Ξέρεις τώρα. Με θέλει, δε με θέλει, μου κάνει, δε μου κάνει, μου κάνει. Ε! αφού μου κάνει και του κάνω, να στήσουμε το σπιτικό μας. Πώς όμως; Με τι χρήματα; Ξαναβγαίνουν που λες τα πτυχία από το συρτάρι, και ξανά - βαστάτε ποδαράκια μου. Μόνο που τώρα ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα, μπορούσα κάπως να στηριχτώ στην προηγούμενη πείρα μου, κι από την άλλη, οι όσες αρνητικές απαντήσεις πήρα δεν ήταν και τόσο απογοητευτικές γιατί δεν ήμουνα πρωτάρα πια. Τέλος πάντων, κάτι καλύτερο κατόρθωσα αυτή τη φορά, και σιγά-σιγά, με την βοήθεια των γονιών μου το στήσαμε το καινούργιο νοικοκυριό. Όλα καλά.
Όλα καλά;
Για πόσο να ρωτάς.
Δεν θα σε ζαλίσω με τα διάφορα προβλήματα, θα 'χεις τα δικά σου. Όμως βρε παιδί μου, κάθομαι και σκέφτομαι όταν έκρουα την θύρα για να μπω στον κόσμο των μεγάλων, ήμουνα χαρούμενη, και δεν έβλεπα την ώρα να διαβώ το κατώφλι της ελευθερίας. Πώς τελικά βρέθηκα ελεύθερη από την κηδεμονία των γονιών μου αλλά δεσμευμένη μέσα στις έννοιες και τις υποχρεώσεις;
Θα μου πεις δεν είμαι η μόνη. Το ξέρω. Κι εσύ, κι όλος ο κόσμος τα ίδια περνάει. Και εδώ που τα λέμε, αν το δούμε συγκριτικά το θέμα, δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι γιατί ούτε οι έννοιες μου ούτε τα προβλήματά μου ήταν ή είναι ανυπέρβλητα. Τι να πουν άλλοι άνθρωποι; Το ίδιο μου έλεγαν κι οι γύρω μου σα το κουβέντιαζα μαζί τους.
"Μήπως είμαι εγωίστρια;" αναρωτήθηκα, "έχουν δίκιο, υπάρχει πολύ δυστυχία γύρω. Ίσως είμαι αχάριστη, η ζωή μου τα 'φερε δύσκολα, αλλά όχι άσχημα".
Από την άλλη, υπήρχαν μερικοί, που φαίνεται να είχαν τους ίδιους προβληματισμούς μ' εμένα. Τουλάχιστον δεν ένιωθα παλαβή. Αυτοί μου απαντούσαν γελώντας: " Καλώς τηνε στη λέσχη μας, κι ας άργησες", όμως λύση ούτε αυτοί μου έδιναν.
Έτσι, βλέποντας ότι όλοι οι άνθρωποι το είχαν αποδεχτεί λίγο πολύ, αποφάσισα να συμβιβαστώ κι εγώ με τον συγκριτικό βαθμό, τότε κατάλαβα και την αξία της Γραμματικής που πάσχιζαν οι δάσκαλοί μου να μου μάθουν στο σχολειό. Και να σου πω την καθαρή μου αλήθεια, για ένα διάστημα έπιασε. Καταλάγιασε η ανησυχία μου. Σε λίγο καιρό όμως, να την πάλι, πιο φρέσκια και με καινούργιες δυνάμεις. Σαν το στρατό που μοιάζει να υποχωρεί μπροστά στον όγκο του εχθρού, αλλά στην ουσία συγκεντρώνει τις δυνάμεις του, τις ανασυγκροτεί και επιτίθεται δριμύτερος.
Και με την επιστροφή της ανησυχίας μου αποφάσισα τελικά ότι δεν την αντέχω αυτή τη ζωή: φρόντισε γι' αυτό, φρόντισε για κείνο, θυμήσου αυτό, μην ξεχάσεις εκείνο, πρόλαβε ετούτο, τρέχα για το άλλο... και το βράδυ κατάκοπη να σχεδιάζω το τρέξιμο της επομένης.
Όχι, όχι, μη με νομίζεις ανεύθυνη. Δεν είναι ότι δεν θέλω τις ευθύνες, όμως να, αναγκάζομαι, πιέζομαι και τρέχω όλη την ημέρα. Έχω μπλεχτεί στα γρανάζια του προγραμματισμού και της υλοποίησής του. Προσπαθώ να οργανώσω, να βάλω όσο γίνεται περισσότερο τάξη στη ζωή μου. Γυρεύω να ορίζω τις ώρες μου. Χτίζω καλούπια γύρω μου για να αποκλείσω το απρόοπτο. Δεν έχω χρόνο για απρόοπτα πια. Προσπαθώ να μην τους αφήνω περιθώρια, να μην τους αφήνω χώρο να εισβάλουν στη ζωή μου. Θέλω, λέω, να είμαι εγώ η κυρία του χρόνου και του τρόπου μου. Φτιάχνω χαρακώματα και μπαίνω μέσα για να ζήσω, έχοντας πάντα την αγωνία της εχθρικής επίθεσης. Αγωνίζομαι για να κάνω την ζωή μου μια ρουτίνα που θα μου δίνει ασφάλεια. Κι ύστερα από τόσο χτίσιμο, τι περιμένεις; Είμαι κατάκοπη, και η ρουτίνα για την οποία πάσχισα γίνεται ρουτίνα που με πλακώνει.
Μια αλλαγή, βρε αδελφέ! Λίγο χάος! Πλάνταξε η ψυχή μου!.
Πού πήγε η περιέργεια για το άγνωστο που είχα σαν παιδί; Τι έγινε η φαντασία που με ταξίδευε στους άγνωστους κόσμους; Πώς μεταλλάχτηκε το ενδιαφέρον μου σε φόβο για το άγνωστο;
-Ε! Μεγάλωσες πια.
-Και τι μ' αυτό; Μεγαλώνω σημαίνει φοβάμαι τη ζωή; Μεγαλώνω σημαίνει κηρύσσω τον πόλεμο στη ζωή; Θα με φάει ή θα την φάω;
Δεν μ' αρέσει έτσι. Εγώ θέλω να αρμέξω τη ζωή σαν την αίγα Αμάλθεια που έθρεψε με το γάλα της τον Δία, και θέλω κι εκείνη να περιμένει το άρμεγμά μου για να ανακουφιστεί.
Θέλω να συμμετέχω. Να μου δίνει και να της δίνω. Να μοιράζομαι μαζί της.
Θέλω να ενδιαφέρεται για μένα και να ενδιαφέρομαι για κείνη. Θέλω να εν-Δια-φέρομαι! Ένας θεός είμαι κι εγώ μέσα μου και θέλω να με θρέψει μέχρι να αντρειωθώ για να διαφεντέψω την ψυχή μου και τον κόσμο μου.
Γι αυτό σου λέω, αν μείνω εδώ, στον κόσμο των μεγάλων δίχως ενδιαφέρον, χτίζοντας τείχη γύρω μου, η τύχη δεν θα με συναντήσει ποτέ. Ή μάλλον η ευ-τυχία δεν θα με συναντήσει ποτέ γιατί αυτή γεννιέται μέσα στην αλλαγή. Το τέλμα γεννά την δυσ-τυχία, κι αυτή οδηγεί μόνο σε ένα δρόμο, στο στομάχι του Κρόνου που καταπίνει τα παιδιά του. Εγώ όμως, κρύβω ένα Δία μέσα μου που θα δαμάσει τον Τιτάνα κι από Κρόνο φοβερό και τρομερό θα τον μετατρέψει σε Χρόνο που ρέει κελαρύζοντας, σε χρόνο που ξεπλένει τους φόβους και ρίχνει τα τείχη της ψευδοασφάλειας.
Ανάγκη όμως να ξαναβρώ την περιέργειά μου για το άγνωστο, ανάγκη ν' αναζητήσω το παιδί που τολμά μέσα μου.
Ανάγκη λοιπόν να θυμηθώ τα παραμύθια!.»

Άντε νάνι τώρα!



Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

ΚΛΗΔΟΝΑΣ

* «Σα μάθει ο σκύλος γράμματα κι η γάτα να διαβάζει
    τότε κι εσύ θα παντρευτείς, να κάνει ο κόσμος χάζι».


* «Όταν στερέψει η θάλασσα και βγούνε τα χταπόδια
   τότε κι εσύ θα παντρευτείς με τα στραβά τα πόδια».


Αυτά είναι μερικά από τα σκωπτικά δίστιχα, που τραγουδούσανε στο έθιμο του Κλήδονα.  Κυκλοφορούσαν βέβαια και σε άλλες βερσιόν, όπως:

* «Ανοίγουμε τον κλήδονα να βγούν τα κλειδωμένα
    να βγούν τα καλορίζικα τα καλοτυχισμένα».

* «Όμορφη παγκαλόμορφη με δαχτυλίδι μέση
    θα πάρεις εσύ για ταίρι σου, εκείνον που σ’ αρέσει».

* «Της πρώτης της καλύτερης καλά θα πάνε ούλα
    θαρθεί γαμπρός γυρεύοντας λεβέντης με σακούλα».

* «Σ’ αγάπησε και σ’ αγαπά και θέλει να σε πάρει
    εσύ είσαι η νύχτα η όμορφη κι εκείνος το φεγγάρι».


Κυρίως αναφερόμενα σε γάμους και χαρά, βεβαίως – βεβαίως! Με άλλα λόγια, (σου λέει ο άλλος), τον νου τους τότε, τον είχανε κυρίως στα ...μήσια!
Βάζανε σου λέει, προσωπικά αντικείμενα σε ένα πιθάρι, φέρνανε το "αμίλητο νερό", γεμίζανε το πιθάρι και μετά το φεγγαρόλουσμα, λέγανε δίστιχο (το επονομαζόμενο "ριζικάρι"),  βγάζανε αντικείμενο μέσα από το πιθάρι και όπου αντιστοιχούσε το αντικείμενο, αντιστοιχούσε και το ριζικάρι. Τι δεν καταλλλαβαίνεις;;; Άνοιξε και κανένα παλιορημαδογκούγκλ!!! Εγώ θα στα λέω όλα;

«Αυτά και άλλα πολλά έλεγαν ώσπου να τελειώσουν τα ριζικάρια.
Όταν η γειτονιά ησύχαζε, μια-μια κοπέλα έβαζε στο στόμα της μια γουλιά νερό από την κανάτα κι έπαιρνε ένα δρόμο της γειτονιάς. Περίμενε να ακούσει ένα ανδρικό όνομα να φωνάζουν. Πίστευε ότι το πρώτο όνομα που θα άκουγε θα ήταν το όνομα του συζύγου που θα έπαιρνε.
Πολλές γειτόνισσες που ήξεραν τη συνέχεια του Κλήδονα, έμεναν πίσω από τις μπαλκονόπορτες και μόλις έβλεπαν μια κοπέλα να περνά άρχιζαν να φωνάζουν κάποιο ανδρικό όνομα.
Αν κάτι ήξεραν γι’ αυτήν ότι κάποιον αγαπούσε ή κάποιος την αγαπούσε, φώναζαν το συγκεκριμένο όνομα. Έτσι έμενε ευχαριστημένη και πρόσμενε τη συνέχεια.
Σε άλλα μέρη όταν σκέπαζαν την κανάτα με φύλλα δάφνης ή μυρτιάς, έπαιρναν φύλλα και τα έβαζαν κάτω από το μαξιλάρι να ονειρευτούν τον μέλλοντα γαμπρό.
Αν τα πίστευαν όλα αυτά ή αν έβγαιναν αληθινά τα ονόματα και τα όνειρα δεν ξέρω. Εκείνο που ήταν σίγουρο είναι ότι ήταν μια μέρα όμορφη, διασκεδαστική, γιορταστική, με αρκετή παρέα και γέλια.
Τώρα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί.
Υπάρχουν άλλοι τρόποι διασκέδασης.
Όσο για την τύχη έπαψαν πια να την πιστεύουν και αυτήν».


"ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΑΝΩΝ ΕΥΒΟΙΑΣ"

"Επίσης διατηρήθηκαν από τα αρχαία χρόνια διάφορα ειδωλολατρικά έθιμα σχετιζόμενα με τη θερινή εορτή του ηλιοστασίου. Άναβαν φωτιές τις οποίες πηδούσαν πιστεύοντας ότι έφερναν γούρι και υγεία. Πηδώντας έλεγαν μαγικές φράσεις, στίχους, ξόρκια, έβλεπαν διάφορους οιωνούς και έκαναν μαντείες.
Γιορταζόταν παντού με διάφορους τρόπους το θερινό ηλιοστάσιο. Με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια στις Σκανδιναβικές χώρες με χορούς, γεύματα, μαγείες κ.λ.π. Από πουθενά όμως δεν έλειπαν οι φωτιές. Επίσης γιορταζόταν και ο Κλήδονας που ήταν μια παιγνιώδης μαντεία.
Η λέξη παράγεται από το αρχαίο Κληδών που σημαίνει μαντικό σημείο χωρίς σοβαρή σημασία. Αυτά που διατηρήθηκαν στον τόπο μας μέχρι των ημερών μας ήταν οι φωτιές και ο Κλήδονας. Τα θεωρούσαν έθιμα και τα τηρούσαν με ευλάβεια, μεταδίδοντάς τα από γενιά σε γενιά".

Η πηγή της πληροφόρησης 
είναι η σελίδα του Προοδευτικού Συλλόγου Ανδρονιανών Ευβοίας
από όπου έχουν αντιγραφεί τα κείμενα που είναι μέσα σε εισαγωγικά.

Άντε λοιπόν να πηδήξουμε καμιά φωτιά σήμερα το βράδυ, να πούμε κανένα ξόρκι, στίχο, μαγική φράση... 
Αν μη τι άλλο, να το διασκεδάσουμε με κάποιο τρόπο.

...Για να μη ξεχνιόμαστε!!!





Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ!!!


Με ενοχλεί αφάνταστα όλη αυτή η υποκρισία που βλέπω γύρω μου. 
Οι ίδιοι άνθρωποι που λένε ότι πάει γυρεύοντας για φασαρίες όποιος διεκδικεί τα δεδουλευμένα του, οι ίδιοι που βλέποντας τα παιδιά τους να μένουν στο δρόμο άνεργα και απλήρωτα τους λένε: «τι να κάνουμε; Έτσι είναι τα πράγματα! Εδώ είναι Ελλάδα», οι ίδιοι το παίζουν επαναστάτες γιατί έκλεισε η ΕΡΤ (την οποία σημειωτέον, απαξίωναν –καλώς ή κακώς- όσο καιρό λειτουργούσε). Οι ίδιοι που δεν υπερασπίστηκαν το σπίτι τους όταν κάποιος με το έτσι θέλω τους ζήτησε να τους το πάρει, το παίζουν υπερασπιστές του εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα ο οποίος όσο καιρό καταπατούνται τα δικά τους δικαιώματα σιωπούσε και σφύριζε αμέριμνος. Ξαφνικά βρέθηκαν πολλοί υποστηρικτές των χιλιάδων ατόμων που βγαίνουν στην ανεργία από το συγκεκριμένο μαγαζί, λες και υπήρξε παρόμοια υποστηρικτική κίνηση όταν εν μία νυκτί έκλεισε το τάδε ή το δείνα εργοστάσιο και βρέθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι άνεργοι, όταν έκλεισε το άλτερ και άφησε όλους τους εργαζόμενους στο δρόμο, όταν τραβιόντουσαν στα δικαστήρια εργαζόμενοι σε διάφορες εταιρίες που τους υπεξαίρεσαν τα δεδουλευμένα τους… όταν αφήνουν κάποιους να ξεπουλάνε τα κομμάτια της πατρίδας ανεξέλεγκτα! Όλοι αυτοί οι υποστηρικτές που παρουσιάστηκαν στις μέρες μας, είναι υποστηρικτές πληκτρολογίου στην πλειοψηφία τους βέβαια, και τηρουμένων των αποστάσεων ασφαλείας … επαναστατούν!!! Στα λόγια. Σε δακτυλογραφημένες κουβέντες!
Όταν χρειαστεί να γίνει η παραμικρή πράξη, υπερισχύει το ότι «τους εκθέτει» ή «τους φέρνει σε δύσκολη θέση» όποιος μιλάει για το σωστό και το δίκαιο!
Φυσικά και είναι διαφορετικό το κλείσιμο μιας ιδιωτικής επιχείρησης και διαφορετικό το κλείσιμο της χώρας. Εδώ και χρόνια όμως η χώρα κατεβάζει ρολά σταδιακά, με τις εκπτώσεις που ενστερνίζεται αδιαμαρτύρητα ο λαός της. Εκπτώσεις στην γλώσσα, στις λέξεις, στα γράμματα του αλφαβήτου, στην συνεννόηση! Μάθαμε να κάνουμε εκπτώσεις στην διεκδίκηση, στην αντιμετώπιση προβλημάτων, στην εξεύρεση λύσεων, ως και στην έκφραση ακόμα. Φτάσαμε στο σημείο να ζητάμε από τους νέους ανθρώπους να κάνουν εκπτώσεις ακόμα και στα όνειρά τους!
Κάποτε σε αυτήν την χώρα έζησαν μεγάλοι άνθρωποι, που τα λόγια και οι πράξεις τους φώτισαν τον κόσμο. ΚΑΠΟΤΕ! 
Τα λόγια των αρχαίων φιλοσόφων συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται ως και σήμερα, με τη διαφορά ότι οι σημερινοί χρήστες στην πλειοψηφία τους, δεν κατανοούν την σημασία τους. Γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές έχοντας σαν παράδειγμα τους προγόνους και τους αρχαίους σοφούς (που στην εποχή τους τους εξολόθρευσαν με διάφορους τρόπους) και αμέλησαν να φροντίσουν να αφήσουν δικά τους παραδείγματα για τους απογόνους.

 
Ή μήπως όχι; Μήπως επειδή δόθηκαν πολλά παραδείγματα προς μίμηση στην αρχαιότητα (τα οποία δυστυχώς δεν ακολουθήθηκαν), έφτασε η δική μας εποχή, ώστε οι νεοέλληνες να δώσουν αντίστοιχο αριθμό παραδειγμάτων προς αποφυγήν, μήπως και καλλιεργηθεί η διάκριση;


Στη θέση των δελφικών παραγγελμάτων και των ρήσεων των σοφών που αφορούσαν στην καλλιέργεια του προσωπικού χαρακτήρα του καθενός, ακούει κανείς σήμερα: «να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα όσο βρίσκεστε στους συρμούς και στις αποβάθρες». Εκεί που οι δώσαντες τα φώτα στην ανθρωπότητα, πρότειναν να σέβεται κανείς τον εαυτό του και τους άλλους, οι σημερινοί απόγονοί τους προτείνουν να προστατεύουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Στην θέση του «μηδέν άγαν» και του «κακίας απέχου», μπήκε το να γεμίζεις κάγκελα τα παράθυρα και τις πόρτες του σπιτιού σου και να βάζεις συναγερμούς ως και στην τσέπη σου!
Και εφόσον η προτεραιότητα δίνεται στο να προστατεύει κανείς τα προσωπικά του αντικείμενα, πως είναι δυνατόν να νοιαστεί για τον διπλανό του;
Μάταια όσοι ένοιωσαν τις καταχρήσεις και τις καταπατήσεις των δικαιωμάτων τους, χρόνια πριν, προσπάθησαν να βρουν συμπαράσταση από συνεργάτες, συγγενείς και φίλους. Μάταια προσπαθούσαν να τους δώσουν να καταλάβουν ότι: «όταν καίγεται το σπίτι του γείτονά σου, περίμενε τη φωτιά να φτάσει και στο δικό σου». Μάταια!!!
Τώρα ξαφνικά γέμισε η χώρα επαναστάτες!


Πόσο με ενοχλεί όλη αυτή η υποκρισία, Θεέ μου!!!

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Πέρα από τα Όρια - Beyond Limits®

"Πέρα από τα Όρια" ®
(και BEYOND limits για τους μη γνωρίζοντες την ελληνικήν), 
για να μην ξεχνάμε ότι, υπάρχει ζωή και ...
 πέρα από τα όρια!
Υπάρχει ουρανός και θάλασσα για όλους, πέρα από κάθε περιορισμό, πάνω από κάθε εγκλωβισμό! Υπάρχουν χαμόγελα, ανοιχτές αγκαλιές, ενδιαφέρον, αγάπη, νοιάξιμο...
Φυσικά και υπάρχουν επίσης: κακοήθεια, μικροψυχία, ανταγωνισμός... κλπ, κλπ, αλλά στο χέρι είναι του καθενός μας, να προ(σ)καλεί στη ζωή του αυτό που χρειάζεται. Αντί να σκεφτόμαστε ολημερίς τι ΔΕΝ θέλουμε, ας  εστιαστούμε και κάποιες στιγμές στο ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ. Κανείς δεν βλάφθηκε σκεφτόμενος θετικά. Το αντίθετο έχει συμβεί πλείστες όσες φορές!
                                                              video

Τα έργα που θα αποτελούν την έκθεση, θα είναι φωτογραφίες μου τυπωμένες σε καμβά και επεξεργασμένες με πινέλο ή μεικτές τεχνικές, με "παντρέματα" υλικών της φύσης.

Ορισμένα από αυτά θα τυπωθούν σε κάρτες διαστάσεων 10Χ15 και κάποια θέματα 
(κατόπιν παραγγελίας) θα τυπωθούν και σε μπλουζάκι.



















 Είναι στο χέρι του καθενός μας, να προ(σ)καλεί στη ζωή του αυτό που χρειάζεται.





Η φωτογραφία και η σύγχρονη τεχνολογία, χύνονται μέσα σε φυσικά υλικά και τα υλικά της φύσης εναρμονίζονται στο σύνολο. Και γίνονται ένα!  
Εντός και εκτός ορίων.

Χρησιμοποιώ τα υλικά που μου προσφέρει η μητέρα φύση και προσπαθώ να συγκρατήσω πάνω τους, την εμπειρία που αυτή τους χάρισε. Διατηρώντας πάντα το μήνυμα: «Πέρα από τα Όρια®» υπάρχουν πλείστες όσες δυνατότητες και κρυμμένες ικανότητες, που μας περιμένουν να τις ανακαλύψουμε και να τις αποκαλύψουμε. Είναι στην προσωπική ευθύνη του καθενός μας, τι από όλα θα προσκαλέσουμε από εκεί έξω, να έρθει στην παρέα μας.

Μπορεί να μην έρθουν όλοι οι προσκεκλημένοι στο γλέντι μας. 
Οι πιθανότητες όμως να είναι της αρεσκείας μας οι επισκέπτες, αυξάνονται, 
αν στείλουμε προσκλήσεις στους επιθυμητούς!!!

Αυτά είναι μερικά από τα έργα που θα συμπεριληφθούν στην έκθεση.

Θα σας κρατώ ενήμερους για ημερομηνίες και τόπους συνάντησης.




Σάββατο 13 Απριλίου 2013

ΤΙ ΘΕΛΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ;


    Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε φορτώσει το σπίτι μας με άχρηστα αντικείμενα, με τα οποία όμως συνδεόμαστε για διάφορους λόγους. Κάποτε θέλοντας να γιορτάσουμε ένα γεγονός (μια προαγωγή, την γέννηση ενός παιδιού μας κλπ.) αγοράσαμε κάποιο αντικείμενο. Το αντικείμενο αυτό μπορεί  πλέον να μην το χρειαζόμαστε, αλλά είμαστε συναισθηματικά συνδεδεμένοι μαζί του, γιατί μας θυμίζει την ευτυχισμένη εκείνη στιγμή.  Αρκετά δώρα που μας έχουν γίνει από αγαπημένα πρόσωπα, δεν έχουν θέση πια στο χώρο μας –δεδομένου του ότι έχουμε την ανάγκη μιας ανακαίνισης- αλλά μας είναι δύσκολο να τα αποχωριστούμε. Συχνά, δεν μας είναι εύκολο να κάνουμε αντικειμενική αξιολόγηση του τι χρειαζόμαστε πραγματικά και τι όχι, γιατί μας αποσυντονίζουν η συνήθεια, ο συναισθηματικός παράγοντας και οι προσκολλήσεις.

    Αισθανόμαστε σαν «προδοσία» το να ξεφορτωθούμε το παλιό σεμεδάκι της γιαγιάς, παρόλο που αυτό μπορεί να μην ταιριάζει στο νέο περιβάλλον που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Έχουμε εγκλωβιστεί σε διάφορα περιοριστικά πιστεύω και νομίζουμε, ότι θα είναι προδοσία για την γιαγιά το να απαλλαγούμε από το εργόχειρό της, το οποίο ήταν (και παραμένει ενδεχομένως) όμορφο και χρήσιμο, αλλά δεν ταιριάζει καθόλου με τη νέα μας επίπλωση. Στερούμαστε με αυτό τον τρόπο την ευκαιρία να τοποθετήσουμε στο χώρο μας κάτι διαφορετικό, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να μας εξυπηρετεί καλύτερα. Αποφεύγουμε  πολλές φορές να δημιουργήσουμε ένα νέο περιβάλλον, για να μην αναγκαστούμε να αποχωριστούμε το σεμεδάκι. Και όλα αυτά φυσικά μπορεί να συμβαίνουν χωρίς η γιαγιά να αντιλαμβάνεται τίποτα. Ίσως μάλιστα να συναινούσε κι εκείνη σε μια αλλαγή του περιβάλλοντός μας, προκειμένου να αισθανόμαστε καλύτερα. Εξάλλου, μάλλον γι αυτόν τον λόγο μας το δώρισε, για να μας ευχαριστήσει!  
Παρόμοια κατάσταση συμβαίνει στα συρτάρια και στις ντουλάπες μας. Δεν υπάρχει χώρος να μπουν νέα πράγματα γιατί είναι γεμάτα από διάφορα, πολλά από τα οποία δεν χρησιμοποιούμε. Το ίδιο συμβαίνει με πλείστα όσα υλικά αγαθά, αλλά δυστυχώς δεν μένει μόνο σε αυτά. Ίδια κατάσταση επικρατεί και στις πεποιθήσεις μας.

    Πληροφορούμαστε ολοένα και περισσότερο από τον περίγυρό μας ότι είναι απολύτως χρήσιμο (απαραίτητο θα έλεγα στις μέρες μας) το να εστιαζόμαστε στο τι θέλουμε και όχι στο τι ΔΕΝ θέλουμε. Μπερδευόμαστε όμως από καλά κρυμμένες πεποιθήσεις που δεν μας αφήνουν να δούμε ξεκάθαρα. Πάνω που πάμε να συντονιστούμε με το τι ακριβώς θέλουμε, εγείρονται οι φωνές εκείνες που θα μας πούνε ότι έχουμε ήδη πάρα πολλά, ότι κάποιο «θέλω» μας είναι υπερβολικό ή αδύνατον, είναι «αμαρτία» ή «ασέβεια» να πετάξουμε κάτι για να το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο και χίλια δύο.
Απ΄την άλλη, με αυτό το παλιό γνωριζόμαστε ήδη αρκετά καλά και δεν ξέρουμε φυσικά αν με το διαφορετικό θα αναπτύξουμε παρόμοια σχέση ή αν με την παρουσία του διαταράξουμε τις παλιές. Παραβλέπουμε βέβαια σε αυτές τις περιπτώσεις, ότι και όταν αυτό το παλιό ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή μαζί μας, ήμασταν το ίδιο άγνωστοι και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέραμε να σχετιστούμε.
Το να κάνουμε λοιπόν μια αντικειμενική αξιολόγηση του τι δεν θέλουμε, τι δεν χρειαζόμαστε ή τι δεν μας εξυπηρετεί πια, είναι μια τόσο χρήσιμη διαδικασία όσο εκείνη του να οραματιζόμαστε το τι πραγματικά θέλουμε, τι χρειαζόμαστε και τι μας εξυπηρετεί;

    Αναμφισβήτητα και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που χρειάζεται για την εκπλήρωση είναι η Δράση. Ο οραματισμός από μόνος του χωρίς την παραμικρή δράση, δεν είναι δυνατόν να μας δώσει αποτελέσματα. Το έχουν πει πλείστοι όσοι σοφοί στο παρελθόν, εκφράζοντας τα όσα έχουν βιώσει προσωπικά. Το ίδιο βέβαια και η συνειδητοποίηση του τι μας είναι περιττό, άχρηστο ή βλαπτικό. Το να μένουμε στην συνειδητοποίηση, χωρίς να κάνουμε καμία κίνηση (τουλάχιστον να το αφαιρέσουμε προσωρινά από το χώρο μας), δεν πρόκειται να μας ωφελήσει.
    Στις μέρες μας ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν τις θέλουν, δεν τις χρειάζονται (ή έτσι νομίζουν;), τους είναι άχρηστες ή ακόμα και βλαπτικές. Πόσοι μπήκαν στη διαδικασία να σκεφτούν τι είναι αυτό που πραγματικά δεν θέλουν και τι είναι αυτό που θέλουν αντίστοιχα στη θέση του; Μπαίνοντας στη διαδικασία να εντοπίσω τι δεν θέλω, αυτομάτως δεν έρχεται στο μυαλό μου το τι θέλω; Πριν καλά καλά εκφράσω ότι κάτι δεν μου αρέσει, δεν έχω ήδη σχηματισμένη μια εικόνα του πώς είναι αυτό που μου αρέσει;

    Χρειάζεται να είμαι συνειδητοποιημένος στο τι θέλω ή δεν θέλω, ώστε να μπορώ να κάνω τις απαραίτητες ενέργειες για να το αποκτήσω ή να απαλλαγώ από αυτό. Όταν λείπουν κάποια σκαλοπάτια από τη σκάλα, δυσκολευόμαστε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Και σε αυτούς που θα μου πουν ότι θα πάρουν το ασανσέρ, υπενθυμίζω ότι αυτό δεν λειτουργεί αν του λείπουν τα συρματόσχοινα!!! Είναι αναγκαίο να εντοπίζουμε ΤΙ δεν μας χρησιμεύει πια ή τι μας βλάπτει. Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε από τι θέλουμε να απαλλαγούμε ή τι χρειάζεται να βελτιώσουμε. Κατόπιν χρειαζόμαστε να μάθουμε τον τρόπο (το ΠΩΣ δηλαδή), για να το κάνουμε αυτό. Δηλαδή να προχωρήσουμε στη δράση!
Παγιδευμένοι στην μεμψιμοιρία και το μόνιμο παράπονο, δηλητηριάζουμε τη ζωή μας και τη ζωή των ανθρώπων που μας αγαπούν. Η τοξικότητα που σωρεύουμε μέσα μας, εκλύεται και διοχετεύεται στις σχέσεις μας με διάφορους τρόπους. Δεν είναι απαραίτητες οι λέξεις για να μεταφέρουμε συναισθήματα. Οι ματιές μας είναι πιο εύγλωττες πολλές φορές!


- Το μυστικό της αλλαγής είναι να επικεντρώνεις όλη σου την ενέργεια όχι στο να πολεμάς το παλιό, αλλά να χτίζεις το καινούργιο. –Σωκράτης.
- Το αληθινό και το δίκαιο έχουν από τη φύση τους μεγαλύτερη δύναμη από ότι το ψέμα και το άδικο. – Αριστοτέλης.

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Λερναία Ύδρα.


Είναι άξιο παρατήρησης το ότι όλοι μας αισθανόμαστε και χαρακτηρίζουμε σαν «αναίσθητο», το άτομο που δείχνει αποστασιοποιημένο όταν εμείς πονάμε ή προβληματιζόμαστε. Αντιλαμβανόμαστε ως «αδιάφορο» τον άνθρωπο που προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του, όταν εμείς βρισκόμαστε σε κατάσταση πανικού. Είναι μάλλον ανθρώπινο χαρακτηριστικό να αισθανόμαστε ότι μας συμπαραστέκεται κάποιος, ΜΟΝΟ όταν τον παρασύρουμε ώστε να στεναχωριέται με την στεναχώρια μας, να πονάει όταν πονάμε, να κλαίει όταν κλαίμε.  Και μας φταίει συνήθως ο άλλος, όταν δεν παρασύρεται!  Όταν εμείς προβληματιζόμαστε και κάποιος δίπλα είναι ευδιάθετος (χωρίς να εξετάζουμε το λόγο ή τον τρόπο), θεωρούμε αυτόν τον κάποιο αναίσθητο και αδιάφορο.

* Είναι πιο επιθυμητό να παρασύρουμε τον άλλο στον πόνο μας, παρά να παρασυρθούμε εμείς από το γέλιο ή την ανεμελιά του;
* Είναι ευκολότερο να παρασυρθεί στην θλίψη ένας ευδιάθετος άνθρωπος ή να παρουσιάζεται ευδιάθετος ένας στεναχωρημένος;
* Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που την στιγμή του πανικού του ή του πόνου του, αφιέρωσε χρόνο για να σκεφτεί το τι μπορεί να βιώνει ο διπλανός του;
* Πόσοι από μας είναι ικανοί να παρασυρθούν από τη χαρά ή την θετικότητα του διπλανού, (ειδικά σε περιόδους που περνάμε δύσκολα), αντί να προσδοκάμε υποσυνείδητα να τραβήξουμε τον άλλο στην άσχημη κατάστασή μας, για να αισθανθούμε την συμπαράσταση;
* Πρέπει να είμαστε στεναχωρημένοι και αγχωμένοι για να εισπράττει κάποιος την συμπαράστασή μας στις αγωνίες του;

* Λαμβάνοντας υπόψη μας την παράφραση στην οποία υπόκεινται πολλές έννοιες στις μέρες μας, θα μπορούσε να ισχύει αναίσθητος = απρόσβλητος και αδιάφορος = αμέτοχος;
* Θα μπορούσε ένας σύγχρονος Ηρακλής να εξοντώσει την Λερναία Ύδρα, αν δεν υπάρχει ένας Ιόλαος δίπλα του, να καυτηριάζει τους κομμένους λαιμούς;
* Αν το σφυρί φοβόταν να μην πονέσει το αμόνι με το χτύπημά του και αν το αμόνι προσπαθούσε να αποφύγει το κάθε χτύπημα του σφυριού, θα μπορούσε να επιτευχθεί το ποθητό αποτέλεσμα;
* Γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά;
* Ο παραλογισμός είναι η καλύτερη άμυνα;
* Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ


ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ  ΜΝΗΜΗ  -  ΤΟ  ΚΛΕΙΔΙ  ΤΗΣ  ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

   Γνωρίζουμε πως η λειτουργία του υπολογιστή μας εξαρτάται από τις δυνατότητες του σκληρού του δίσκου, που είναι το κομμάτι όπου αποθηκεύονται τα πάντα. Ακόμα κι αν διαγράψουμε ένα αρχείο, ένας εξειδικευμένος προγραμματιστής με τα σωστά μηχανήματα και τη σωστή γνώση μπορεί να το ανασύρει.
  Μέσα στον ανθρώπινο υπολογιστή οτιδήποτε μας συμβαίνει καταγράφεται με τη μορφή αναμνήσεων. Ακόμα κι αν δεν το θυμόμαστε συνειδητά, ακόμα κι αν δεν έπεσε στην αντίληψή μας όταν συνέβη επειδή η προσοχή μας ήταν στραμμένη αλλού, παρ'όλα αυτά καταγράφεται. Υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις ανθρώπων που κάτω απ' την επήρεια της ύπνωσης ή κατά τη διάρκεια εγχείρησης του εγκεφάλου, όπου ερεθίστηκαν συγκεκριμένα τμήματα, θυμήθηκαν γεγονότα που συνέβησαν όταν ακόμα βρίσκονταν στη μήτρα.
  Από όλες αυτές τις αναμνήσεις το 90% βρίσκονται στο ασυνείδητο ή υποσυνείδητο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον να τις θυμηθούμε.
  Το γεγονός ότι οι αναμνήσεις μας επηρεάζουν άμεσα την υγεία, αποτελεί τη βάση της ψυχολογίας για περισσότερο από εκατό χρόνια. Αυτή η ιδέα άρχισε να επικυρώνεται επιστημονικά, όταν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, νέοι στρατιώτες παρουσίαζαν τραύματα χωρίς να έχουν τραυματιστεί πραγματικά σωματικά. Το ονόμασαν shell-shock. Τότε συνειδητοποίησαν πως αυτό που υπάρχει στο μυαλό, έχει τη δύναμη να σε αρρωστήσει.

  ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ 
 Όλα τα δεδομένα, οτιδήποτε μας συμβαίνει ενσωματώνεται στην κυτταρική μνήμη με τη μορφή ενεργειακών μοτίβων. Ο Dr. Bruce Lipton εξηγεί πως το σώμα είναι σαν μια κάμερα. Η κάμερα καταγράφει οποιοδήποτε σήμα από το περιβάλλον και το αποθηκεύει σαν φιλμ στον πυρήνα του κυττάρου. Μερικά από αυτά τα δεδομένα περιέχουν καταστρεπτικές εικόνες και λανθασμένες πεποιθήσεις που δημιουργούν άγχος στο σώμα.
  Τα πανεπιστήμια του Stanford, του Harvard και της Νέας Υόρκης σε ξεχωριστές έρευνες που δημοσίευσαν, καταδεικνύουν ότι αυτά τα δεδομένα στην κυτταρική μνήμη μπορεί να είναι το χαμένο κομμάτι του παζλ στους τομείς της υγείας και της θεραπείας.   Η έρευνα του Southwestern University Medical School συμπεραίνει πως η μεγαλύτερή μας ελπίδα για τη θεραπεία ανίατων ασθενειών στο μέλλον, στηρίζεται στο να βρεθεί ο τρόπος θεραπείας της κυτταρικής μνήμης που φαίνεται να είναι ο μηχανισμός ελέγχου στο σώμα.
  Για πολλά χρόνια η επιστήμη πίστευε πως οι μνήμες αποθηκεύονται στον εγκέφαλο. Προσπαθώντας να καθορίσουν σε ποιο τμήμα ακριβώς, οι επιστήμονες τεμάχισαν και εξέτασαν τα μέρη του για ν' ανακαλύψουν τελικά, πως παρ'όλο που οι αναμνήσεις μπορούν να ενεργοποιηθούν από διαφορετικά τμήματα του εγκεφάλου, η πραγματική αποθήκη δε βρίσκεται σ' αυτόν, αλλά σε όλα τα κύτταρα του σώματος.
  Η απόδειξη δόθηκε με τη μεταμόσχευση οργάνων. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι που δέχτηκαν μοσχεύματα, άρχισαν να έχουν σκέψεις, αισθήματα, όνειρα ακόμα και διατροφικές συνήθειες του δότη.

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ
 Όλοι έχουμε αναμνήσεις που μας γεμίζουν με αισθήματα λύπης, θυμού, φόβου, σύγχισης κ.λ.π. κι αυτές είναι μόνο οι συνειδητές.
Ο Dr. Bruce Lipton υποστηρίζειότι, οι λανθασμένες αναμνήσεις που είναι αποθηκευμένες στην κυτταρική μνήμη καλύπτουν το συνειδητό και ασυνείδητο νου και καθοδηγούν το σώμα να αντιδράσει με άγχος για να αμυνθεί. Το Institute of HeartMath που πρωτοπορεί στις εναλλακτικές έρευνες, διαπίστωσε κατά τη διεξαγωγή ενός πειράματος ότι η οργή ή οι χαρούμενες σκέψεις, κατέστρεφαν ή θεράπευαν αντίστοιχα το ανθρώπινο DNA που βρισκόταν υπό μελέτη σ' έναν εργαστηριακό σωλήνα.

  Το stress είναι ένας φυσικός και πολλές φορές κατάλληλος τρόπος που το σώμα αντιδρά σε μια κατάσταση που προκαλεί φόβο και είναι απαραίτητος μηχανισμός για ν' αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Δημιουργείται όταν το μυαλό πιστεύει ότι βρισκόμαστε σε κάποιο είδος κινδύνου, είτε σωματικό είτε συναισθηματικό. Όταν το μυαλό πιστεύει ότι δεν έχουμε την ικανότητα να διαχειριστούμε μια επείγουσα κατάσταση, εκκρίνει αδρεναλίνη προκαλώντας την αντίδραση που λέγεται "μάχη ή φυγή".   Αν αυτή η αδρεναλίνη δεν "καταναλωθεί" παραμένει στο σώμα δημιουργώντας ένταση και ανησυχία. Πολύ άγχος χωρίς κάποια απελευθέρωση προκαλεί εξάντληση και ένα εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα.
Το σώμα και το μυαλό μας έχουν μια λίστα με πράγματα που πρέπει να γίνουν καθημερινά και ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας να καταναλώσουν.  
"Πρέπει" να γίνουν λειτουργίες όπως η αναπνοή και η καρδιακή λειτουργία. "Χρειάζεται" να γίνουν π.χ. η πέψη, ο καθαρισμός του αίματος και η λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.                                                            
Και "θέλει" να διορθώσει ή να επιλύσει τις αρνητικές κυτταρικές μνήμες. Όταν η ενέργεια του σώματος μειώνεται εξαιτίας του άγχους, μειώνονται και οι λειτουργίες που γίνονται, ξεκινώντας από αυτές που θεωρούνται λιγότερο επείγουσες, όπως του ανοσοποιητικού.

  Στο βιβλίο του The Single Cause and Cure for any Health Challenge, o Ph.D. Ray Gebauer παραθέτει έρευνες που συμπεραίνουν ότι όταν δεν έχουμε αρκετό χρόνο ν' αναρρώσουμε από κάθε στρεσογόνο γεγονός που μας συμβαίνει, τα κύτταρά μας παραμένουν κλειστά, το σώμα γερνάει και εμφανίζει ασθένειες σαν φυσικό επακόλουθο.

  Το να καταπιέζουμε τις καταστρεπτικές αναμνήσεις απαιτεί ένα τεράστιο ποσό ενέργειας σε καθημερινή βάση. Η διαδικασία αυτή δημιουργεί μόνιμο άγχος μέχρι που κάτι θα "σπάσει", σύμφωνα με τον Dr. John Sarno, καθηγητή στο New York University Medical School.   Η μόνη λύση είναι αυτές οι αναμνήσεις να θεραπευτούν αντί να καταπιεστούν. Αυτό που συμβαίνει, όμως, στις περισσότερες θεραπευτικές διαδικασίες είναι ότι συνεχίζουμε να κουβαλάμε μέσα μας όλα αυτά τα σκουπίδια των αρνητικών συναισθημάτων, μόνο που τα έχουμε ψεκάσει με άρωμα για να μη μυρίζουν τόσο πολύ.
  Με το συνειδητό νου μπορούμε να διαλέξουμε θετικές σκέψεις, αλλά το υποσυνείδητο δεν μπορούμε να το ελέγξουμε γιατί λειτουργεί με συσχετισμούς. Αν, για παράδειγμα, σκεφτούμε τα Χριστούγεννα και έχουμε κάποιες άσχημες αναμνήσεις απ' αυτά, το υποσυνείδητο ενεργοποιεί αυτές τις αναμνήσεις κι αρχίζουμε να νιώθουμε το αρχικό συναίσθημα που σχετίζεται με αυτές.                   
Οι κυτταρικές μνήμες εκπέμπουν αρνητικές ενεργειακές συχνότητες και δημιουργούν άγχος και σύγχιση αφού δεν γνωρίζουμε συνειδητά από πού προήρθαν.                                      
Στο Southwestern University απέδειξαν πως ένα πρόσωπο, ζώο ή φυτό με καταστρεπτικές κυτταρικές μνήμες αγωνίζεται και δυσκολεύεται ακόμα κι όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές.

TO ΑΝΤΙ-VIRUS ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 
 Όπως στον υπολογιστή, ο οργανισμός μας έχει ένα πρόγραμμα που μας προστατεύει από κάθε είδους "ιούς".   Καθώς μεγαλώνοντας αποκτούμε όλο και περισσότερες αρνητικές εμπειρίες, αυτό το πρόγραμμα προσθέτει συνεχώς νέα στοιχεία που τα αναγνωρίζει ως "ιούς". Το anti-virus πρόγραμμα δρα αυτόματα σύμφωνα με την ενστικτώδικη αντίδραση της αποφυγής του πόνου και της επιδίωξης της ευχαρίστησης.  Από μωρά όπου δεν υπάρχει ακόμα η λογική σκέψη και δρούμε με το ένστικτο, ο πόνος και η ευχαρίστηση είναι οι δείκτες που μας μαθαίνουν τι να αποφεύγουμε και τι να επιδιώκουμε. Σαν ενήλικες καταλαβαίνουμε ότι η αντίδραση στην ευχαρίστηση ή στον πόνο δεν είναι πάντα λογική.   Αυτό που δεν ξέρουμε, όμως, είναι ότι σε κάθε περίπτωση συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με αυτό το αυτοματοποιημένο anti-virus πρόγραμμα. Πολλές φορές η συμπεριφορά μας είναι ανεξήγητη γιατί δεν γνωρίζουμε το ερέθισμα που την προκάλεσε και που οδηγεί πάντα σε μια ασυνείδητη ανάμνηση.

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ; 
Σύμφωνα με τον Dr. Ben Johnson, υπάρχουν τρεις τύποι αναμνήσεων καταχωρημένες στον σκληρό μας δίσκο:
1. Οι κληρονομημένες αναμνήσεις που είναι ενσωματωμένες στο DNA κάθε κυττάρου.  Όταν ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο γονιμοποιούνται για να δημιουργήσουν το έμβρυο, του κληρονομούν μαζί με τα φυσικά χαρακτηριστικά και τις κυτταρικές μνήμες των γονιών του. Κι όχι μόνο τις δικές τους αλλά και αυτές που έχουν κληρονομήσει οι ίδιοι απ' τις δικές τους οικογένειες. Συχνά σ' ένα πεντάχρονο παιδάκι αναγνωρίζουμε όχι μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά και στοιχεία του χαρακτήρα από έναν παππού, μια γιαγιά ή έναν θείο. 
2. Οι προ-λογικές αναμνήσεις.                                                                            
Μέχρι περίπου την ηλικία των έξι ετών, ο εγκέφαλος λειτουργεί στην κατάσταση όπου εκπέμπει κύματα Δέλτα- Θήτα. Αυτό σημαίνει πως όλες οι εμπειρίες μας καταγράφονται απευθείας στον "σκληρό μας δίσκο", χωρίς να φιλτραριστούν πριν από τη λογική και την κριτική σκέψη που αναπτύσσουμε αργότερα.                                     Για παράδειγμα, όταν ένα μωρό ξυπνάει βρεγμένο μέσα στη νύχτα, το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κλάψει δυνατά μέχρι ν' απαλλαγεί από αυτή την άβολη κατάσταση. Όταν, όμως, κάθε φορά αντιμετωπίζει μια νευριασμένη μητέρα που μπορεί ακόμα και να μην του φέρεται καλά, τότε αυτόματα συνδέει αυτά τα δύο γεγονότα. Το μωρό δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο κουρασμένη ή καταπιεσμένη μπορεί να νιώθει η μητέρα του. Το μόνο που καταλαβαίνει είναι πως κάθε φορά που αισθάνεται δυσάρεστα, αντιμετωπίζει ταυτόχρονα και το θυμό της μητέρας. Αυτή η σύγχιση που νιώθει αποθηκεύεται στις προ-λογικές αναμνήσεις και μπορεί να ενεργοποιείται ανεξήγητα κάθε φορά που αναζητά την φροντίδα είτε από τη μητέρα του είτε από κάποιον άλλον.
3. Οι τραυματικές αναμνήσεις.
Σ' αυτές μπορεί να περιλαμβάνονται όχι μόνο πολύ σοβαρά γεγονότα όπως η κακοποίηση αλλά και πολύ πιο ήπια όπως η αδιαφορία ή η απαξίωση των ικανοτήτων του παιδιού. Όταν μια τραυματική εμπειρία ενεργοποιείται, η λογική σκέψη παραγκωνίζεται και αναλαμβάνει το υποσυνείδητο δημιουργώντας άγχος στο σώμα προκειμένου να δράσει και να προστατευτεί.
  Αυτές όλες οι αναμνήσεις κτίζουν ένα σύστημα πεποιθήσεων που λειτουργεί σαν προστατευτικό πρόγραμμα. Δηλαδή, το μυαλό χρησιμοποιεί αυτές τις αναμνήσεις σα μηχανισμό άμυνας για να προστατέψει το μωρό ώστε να επιβιώσει και να καταφέρει να γίνει ενήλικας.  Κάθε φορά που μια απ' αυτές τις αναμνήσεις ενεργοποιείται από τις τωρινές συνθήκες, ο μηχανισμός άμυνας προκαλεί άγχος στο σώμα προκειμένου να το θέσει σε θέση μάχης και να κάνει οτιδήποτε χρειάζεται για να επιζήσει.

ΟΤΑΝ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ  
Η σύγχιση προκύπτει επειδή αυτή η αίσθηση του επείγοντος που νιώθουμε πολλές φορές δε συμβαδίζει με τις τρέχουσες συνθήκες που βιώνουμε.  Όταν συμβαίνει αυτό, για να μην τρελαθούμε προσπαθούμε να το εκλογικεύσουμε βρίσκοντας τεχνητές αιτίες, πολλές φορές, στη ζωή μας που να ταιριάζουν αυτό που βιώνουμε με αυτό που νιώθουμε. Έτσι, χειροτερεύουν τα πράγματα γιατί δημιουργούμε ένα πρόβλημα εκεί που πριν δεν υπήρχε.
  Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα στη ζωή μας είτε είναι υγείας, σχέσεων ή επαγγελματικό, αυτό που πρέπει ν' αναρωτηθούμε είναι ποιο είναι το πραγματικό θέμα που βρίσκεται στην καρδιά μας, δηλαδή στο υποσυνείδητο.  Η κύρια δουλειά της καρδιάς είναι να μας προστατεύει από τις επώδυνες καταστάσεις και για την καρδιά τα πάντα συμβαίνουν στο παρόν.
   Στη σύγκρουση μυαλού (συνειδητού) και καρδιάς (υποσυνείδητου), η καρδιά κερδίζει πάντα.                                                                                           
Όπως το διατυπώνει ο καθηγητής του Stanford, William Tiller από τους πιο καταξιωμένους φυσικούς στο χώρο της κβαντικής, "υπάρχει μια υποσυνείδητη πρόθεση για όλα τα θέματα της ζωής και όταν η υποσυνείδητη πρόθεση συγκρούεται με τη συνειδητή, το υποσυνείδητο κυριαρχεί πάντα".
  Τις τελευταίες δεκαετίες στον τομέα της αυτοβελτίωσης, πολλοί "γκουρού" υποστηρίζουν πως με τις σωστές θετικές επιβεβαιώσεις μπορούμε ν' αλλάξουμε τις καταστροφικές και λανθασμένες πεποιθήσεις μας και να προσελκύσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η μέθοδος σχεδόν ποτέ δε λειτουργεί. Η δύναμη της θέλησης και του συνειδητού μπορεί να καλύψει για λίγο αλλά δεν μπορεί να τροποποιήσει τις υποσυνείδητες πεποιθήσεις.
   Το Πανεπιστήμιο του Waterloo στον Καναδά το 2009 έκανε για πρώτη φορά μια έρευνα πάνω στις θετικές επιβεβαιώσεις. Χρησιμοποίησε το καθιερωμένο διαγνωστικό τεστ για τη μέτρηση του άγχους στο αυτόνομο νευρικό σύστημα το Heart Rate Variability κατά τη διάρκεια αυτών των επιβεβαιώσεων για να ανακαλύψει πως το άγχος του σώματος αυξήθηκε πιο πολύ γιατί το υποσυνείδητο ήξερε πως αυτές οι δηλώσεις μπορεί να ήταν θετικές αλλά ήταν ψεύτικες.
   Πάντα φερόμαστε με τον τρόπο που πιστεύουμε.                                             
Αυτό που είμαστε πραγματικά, αυτό που πιστεύουμε και οι προτεραιότητες που θέτουμε στη ζωή μας καθορίζονται από αυτά που βρίσκονται στην καρδιά μας (το υποσυνείδητο). Και το μόνο που προσπαθεί η καρδιά είναι να μας προστατέψει από τον πόνο. Έτσι, αν το σύστημα πεποιθήσεων που νομίζουμε ότι έχουμε δεν μας πηγαίνει εκεί που θέλουμε, αν σαμποτάρουμε τον εαυτό μας για ανεξήγητους λόγους, αν φαινόμαστε συνεχώς "άτυχοι", αν αντιμετωπίζουμε προβλήματα υγείας, σχέσεων, επαγγελματικά κ.λ.π.                                                   
Αν εν ολίγοις καταλήγουμε να ζούμε μια ζωή που δε μας αρέσει, είναι γιατί το αυτοματοποιημένο anti-virus πρόγραμμα που έχουμε ενσωματωμένο ενεργοποιείται και αντιδρά σ' έναν παλιό πόνο που νιώσαμε όταν η αρχική ανάμνηση δημιουργήθηκε.

  Ο μόνος τρόπος θεραπείας είναι η θεραπεία αυτών των λανθασμένων και καταστρεπτικών αναμνήσεων που μας κατευθύνουν στο να πιστεύουμε κάτι που δεν είναι αληθινό πια.

 Γιάννα   Ντουδεσκέα
Σημείωση: Όλα τα στοιχεία και οι πληροφορίες του άρθρου προέρχονται από το βιβλίο των Alex Loyd, Ben Johnson: The Healing Codes.