Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Προσδοκώντας την Ανάσταση!


    Η Μεγάλη Βδομάδα ή όπως από πολλούς αναφέρεται: «Εβδομάδα των Παθών», είναι εδώ!
Έφτασε λοιπόν η «Εβδομάδα των Παθών», σε μια κοινωνία που βασανίζεται, ταλαιπωρείται και υποφέρει χρόνια τώρα. Σε μια κοινωνία που εξευτελίζεται και εξευτελίζει, ακολουθώντας πιστά τον νόμο της ζούγκλας. Ο ισχυρότερος εξευτελίζει και ο πιο αδύναμος εξευτελίζεται! Μια τακτική στην οποία η ανθρωπότητα παραμένει πιστή για πολλούς αιώνες. 
    Τώρα το ποιος είναι ο ισχυρότερος και ποιος είναι ο πιο αδύναμος, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Είναι ο πιο αδύναμος κρίκος αυτός που αντέχει τα περισσότερα, που ανέχεται, που υπομένει και ελπίζει και ισχυρότερος αυτός που «αυτοπαραμυθιάζεται» πολλές φορές, ότι έχει εκμεταλλευτεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο κάποιον άλλο ή του έχει επιβάλλει την άποψή του;

   Τί κι αν οι κοινωνίες απέκτησαν εμπειρίες και γνώσεις στο πέρασμα των αιώνων; «Οι κοινωνίες δεν πρέπει να κρίνονται από την γνώση που έχουν συλλέξει, αλλά από το τι κάνουν με αυτή τη γνώση», είπε κάποτε ένας σοφότατος άνθρωπος. Δεν γνωρίζω αν είχε αναγκαστεί κι αυτός να ζει απομονωμένος, για να μην «εκθέτει» το περιβάλλον του και για να μην πικραίνεται από την έλλειψη κατανόησης των αγαπημένων του προσώπων!


    EINAI θλιβερό και μάλλον τραγικό, το ότι όποιος υποστηρίζει το Δίκαιο, το Τίμιο και το Ηθικό, προσβάλλεται ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια. Είναι δραματικό να απομονώνεται κανείς από το ίδιο το οικείο του περιβάλλον, γιατί κι αυτό με τη σειρά του, προκειμένου να «προστατευτεί» στο γνώριμο και στο σύνηθες, αναγνωρίζει ως παραφροσύνη το να υποστηρίζει κανείς θεωρητικές έννοιες σε ένα τόπο που οι πρακτικές είναι τελείως διαφορετικές.
    Η κοινωνία μας έφτασε στο σημείο να θεωρεί καθεστώς την αδικία, την ατιμία και τον παραλογισμό και θεωρεί ως αιθεροβάμονες αυτούς που παραμένοντας πιστοί στις αρχές τους, συνεχίζουν να υποστηρίζουν το προαναφερόμενο τρίπτυχο. Οι έννοιες Δίκαιο-Τίμιο και Ηθικό, έχουν καταστεί θεωρητικές προσεγγίσεις για μια μεγάλη πλειοψηφία και από κάποιους άλλους έχουν καταχωρηθεί ως  λέξεις για σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή παραμυθιού, στην καλύτερη περίπτωση. Αντί να πολλαπλασιάζονται δηλαδή οι οπαδοί των εννοιών αυτών, γίνεται προσπάθεια να "εξαλειφθούν" οι ήδη υπάρχοντες!

  Και ποιος είναι σε θέση να «διακινδυνέψει» να «εκτεθεί», επειδή «περιθάλπτει» ή συμπαραστέκεται σε κάποιον που παραμένει πιστός υποστηρικτής και ένθερμος οπαδός αυτών των φανταστικών ιδεών; Φανταστικές ιδέες όχι με την έννοια που δίνουμε θαυμάζοντας κάτι, αλλά με την κυριολεκτική επεξήγηση της λέξης. Έννοιες που εντάσσονται στα πλαίσια της φαντασίας. Υπαρκτές σε φανταστικούς κόσμους, ίσως κάπου στη χώρα του Πήτερ Παν. (Στη χώρα του ποτέ;)
    Και πόσο μπορεί κανείς να αντέξει να ζει με έναν «φαντασιόπληκτο»;
    Και πόσο μπορεί αυτός ο «φαντασιόπληκτος» να ανεχτεί το περιβάλλον εκείνο που τον απαξιώνει αφενός και αφετέρου υποφέρει εξαιτίας του;
    Υποφέρει το περιβάλλον του εξαιτίας του άραγε; Αυτός υποφέρει εξαιτίας του περιβάλλοντός του; Ποιος υποφέρει πιο πολύ; Μόλις παγιδευτεί κανείς σε αυτού του τύπου τις αναρωτήσεις, το λακκουβάκι όλο και βαθαίνει.
   Δεν ισχύει δηλαδή ότι ο καθένας κάνει στον άλλο, όσα ο άλλος του επιτρέπει;  Η επιβάρυνση που νοιώθει ο καθένας μας από εξωτερικές επεμβάσεις, δεν είναι τόση, όση εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε να είναι και δεν συνεχίζεται, όσο εμείς επιτρέπουμε να συνεχιστεί;

    Να κάτι τέτοια ερωτήματα είναι που με μπερδεύουν όλο και περισσότερο και ως γνωστός «αναίσθητος» και «αδιάφορος» τύπος, καλά κάνω  και προσπαθώ να τα αποφεύγω!
Νομίζω ότι θα συμφωνήσεις κι εσύ μαζί μου. Θα μου πεις ότι έχω δίκιο;

   - Άραγε μόνο σε μένα είναι αδιάφορο το να μου λένε ότι έχω δίκιο, όταν αυτό που με ενδιαφέρει είναι να το βρίσκω και όχι να το ακούω;

    Και να που πάλι βγήκα εκτός θέματος. Το θέμα μας ήταν η Ανάσταση και εγώ πήγα αλλού! Η Ανάσταση που περιμένει ο καθένας μας νάρθει από… μόνη της! Η βοήθεια που θα μας στείλει ο Θεός, το Σύμπαν, οι εξωγήινοι… γιατί… μας την χρωστάνε, βρε αδελφέ!!!

Άντε λοιπόν!  
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ νάχουμε αδέλφια!



τεύχος 04- ΜΑΗΣ '14






JOIN US on facebook



Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ




    Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό σε μια ωραία χώρα πολύ μακριά από εδώ, ένας χαριτωμένος μικρός σκαντζόχοιρος.  Χαρωπά παρακολουθούσε τη μαμά και τον μπαμπά του που έσκαβαν στα χωράφια για να βρουν τροφή και ακολουθώντας το παράδειγμά τους, μάθαινε να σκάβει και αυτός.

Έβλεπε τους γονείς του να φεύγουν νωρίς το πρωί από το σπίτι και να γυρνάνε αργά το βράδυ πολύ κουρασμένοι και αναρωτιόταν που να περνάνε όλες αυτές τις ώρες μακριά του. Αργότερα έμαθε ότι έπρεπε να δουλεύουν για να πληρώνουν τους φόρους και τις υποχρεώσεις τους στον τόπο που ζούσαν.

Καθώς μεγάλωνε, παρατηρούσε το σώμα του και συνειδητοποιούσε ότι τα αγκάθια με τα οποία ήταν καλυμμένος, τον δυσκόλευαν μερικές φορές και τον απέτρεπαν, από το να χαρεί κάποιες από τις απολαύσεις της ζωής. Δεν είχε την ευκαιρία να νοιώσει την αγκαλιά της μαμάς του, μερικές από τις φορές που ήταν στεναχωρημένος και ήθελε να κουρνιάσει εκεί μέσα. Επίσης παρατηρούσε ότι όταν κάτι τον φόβιζε πολύ ή τον τρόμαζε, αυτομάτως τα αγκάθια που είχε στο κορμί του τεντώνονταν προς τα έξω και έτσι μπορούσε να κουντρουβαλάει πολύ εύκολα σε κάποια κατηφόρα, ή να προστατεύεται από κάποια απειλή. Δηλαδή αυτά τα αγκάθια στο κορμί του είχαν τα κακά τους, είχαν και τα καλά τους όμως. Πήρε την απόφαση να ρωτήσει τον μπαμπά του  γι αυτό.

    - Δεν είχαν πάντοτε αγκάθια οι κάτοικοι σε αυτήν την χώρα παιδί μου, του είπε ο πατέρας του. Πριν από πολλά πολλά χρόνια, τότε που η χώρα μας ήταν πιο φωτεινή και όμορφη από ότι τώρα και που οι κάτοικοι βίωναν αρμονικότερα αναμεταξύ τους, ήμασταν κι εμείς πολύ διαφορετικοί. Εκείνες τις εποχές, οι κάτοικοι αυτής της χώρας ονομαζόταν πολίτες και είχαν δικαιώματα και υποχρεώσεις, ώστε να λειτουργεί αρμονικά η κοινωνία τους. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, διάφοροι άρχοντες κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και ο καθένας από αυτούς έβγαζε και τους δικούς του νόμους. Συνήθως οι νόμοι που έβγαζε ο κάθε άρχοντας ήταν τέτοιοι, που εξυπηρετούσαν αυτόν (πρώτα απ΄ όλους) και κατόπιν τους στενούς του συγγενείς. Έτσι λοιπόν ο κάθε αρχηγός με τους δικούς του ανθρώπους περνούσανε καλά, αλλά οι υπόλοιποι έχοντας να αντιμετωπίσουν όλο και περισσότερες δυσκολίες, άρχισαν να βγάζουν αγκάθια στο κορμί τους.  Κάθε νέος κυβερνήτης που ερχόταν στην χώρα, δυσκόλευε τα πράγματα περισσότερο για τους κατοίκους της και για να καταφέρουν να επιβιώσουν έπρεπε να είναι καλά προφυλαγμένοι και θωρακισμένοι. Έτσι έγινε η αρχή!!!
Σιγά σιγά με τα χρόνια, όλοι εμείς οι κάτοικοι αυτής της χώρας μεταβληθήκαμε σε ιθαγενείς, φορτωθήκαμε μόνο με υποχρεώσεις και η χώρα μας άλλαξε κι αυτή όνομα. Παλιά θυμάμαι την έλεγαν Φωτόλια και τώρα πια ονομάζεται Λαμογία.

    - Και γιατί οι πολίτες άφηναν μπαμπά τους άρχοντες να τα κάνουν όλα αυτά; Γιατί δεν τους έδιωχναν; ρώτησε τότε ο μικρός.

    - Μα οι ίδιοι οι πολίτες τους τοποθετούσαν σε αυτήν την θέση, για να μην είναι η χώρα ακέφαλη. Μετά, δεν είχαν την ομόνοια που χρειαζόταν για να αλλάξουν αυτό το άτομο και έτσι η κατάσταση ξέφευγε όλο και περισσότερο από τον έλεγχο.


    - Τώρα πια παιδί μου έχουμε όλοι συνηθίσει αυτήν την κατάσταση και δεν ξέρουμε να κάνουμε κάτι άλλο. Ελπίζουμε απλώς, ο λαός μας να καταφέρει κάποτε, να διαλέξει έναν αρχηγό  ο οποίος θα μπορεί, να κάνει τα πράγματα καλύτερα για όλους εμάς. Μέχρι τότε… σκάβουμε και έχουμε τα αγκάθια μας για να μας προστατεύουν.


    Το σκαντζοχοιράκι  κατέβασε το κεφάλι στεναχωρημένο και απογοητευμένο.  Σκεπτόταν πόσο ήθελε να γίνει η χώρα τους πάλι φωτεινή και η ζωή αρμονική για όλους, ώστε να μπορεί να ευχαριστιέται την μαμά και τον μπαμπά του περισσότερο.


ΤΕΛΟΣ (;;;)