Σάββατο 13 Απριλίου 2013

ΤΙ ΘΕΛΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ;


    Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε φορτώσει το σπίτι μας με άχρηστα αντικείμενα, με τα οποία όμως συνδεόμαστε για διάφορους λόγους. Κάποτε θέλοντας να γιορτάσουμε ένα γεγονός (μια προαγωγή, την γέννηση ενός παιδιού μας κλπ.) αγοράσαμε κάποιο αντικείμενο. Το αντικείμενο αυτό μπορεί  πλέον να μην το χρειαζόμαστε, αλλά είμαστε συναισθηματικά συνδεδεμένοι μαζί του, γιατί μας θυμίζει την ευτυχισμένη εκείνη στιγμή.  Αρκετά δώρα που μας έχουν γίνει από αγαπημένα πρόσωπα, δεν έχουν θέση πια στο χώρο μας –δεδομένου του ότι έχουμε την ανάγκη μιας ανακαίνισης- αλλά μας είναι δύσκολο να τα αποχωριστούμε. Συχνά, δεν μας είναι εύκολο να κάνουμε αντικειμενική αξιολόγηση του τι χρειαζόμαστε πραγματικά και τι όχι, γιατί μας αποσυντονίζουν η συνήθεια, ο συναισθηματικός παράγοντας και οι προσκολλήσεις.

    Αισθανόμαστε σαν «προδοσία» το να ξεφορτωθούμε το παλιό σεμεδάκι της γιαγιάς, παρόλο που αυτό μπορεί να μην ταιριάζει στο νέο περιβάλλον που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Έχουμε εγκλωβιστεί σε διάφορα περιοριστικά πιστεύω και νομίζουμε, ότι θα είναι προδοσία για την γιαγιά το να απαλλαγούμε από το εργόχειρό της, το οποίο ήταν (και παραμένει ενδεχομένως) όμορφο και χρήσιμο, αλλά δεν ταιριάζει καθόλου με τη νέα μας επίπλωση. Στερούμαστε με αυτό τον τρόπο την ευκαιρία να τοποθετήσουμε στο χώρο μας κάτι διαφορετικό, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να μας εξυπηρετεί καλύτερα. Αποφεύγουμε  πολλές φορές να δημιουργήσουμε ένα νέο περιβάλλον, για να μην αναγκαστούμε να αποχωριστούμε το σεμεδάκι. Και όλα αυτά φυσικά μπορεί να συμβαίνουν χωρίς η γιαγιά να αντιλαμβάνεται τίποτα. Ίσως μάλιστα να συναινούσε κι εκείνη σε μια αλλαγή του περιβάλλοντός μας, προκειμένου να αισθανόμαστε καλύτερα. Εξάλλου, μάλλον γι αυτόν τον λόγο μας το δώρισε, για να μας ευχαριστήσει!  
Παρόμοια κατάσταση συμβαίνει στα συρτάρια και στις ντουλάπες μας. Δεν υπάρχει χώρος να μπουν νέα πράγματα γιατί είναι γεμάτα από διάφορα, πολλά από τα οποία δεν χρησιμοποιούμε. Το ίδιο συμβαίνει με πλείστα όσα υλικά αγαθά, αλλά δυστυχώς δεν μένει μόνο σε αυτά. Ίδια κατάσταση επικρατεί και στις πεποιθήσεις μας.

    Πληροφορούμαστε ολοένα και περισσότερο από τον περίγυρό μας ότι είναι απολύτως χρήσιμο (απαραίτητο θα έλεγα στις μέρες μας) το να εστιαζόμαστε στο τι θέλουμε και όχι στο τι ΔΕΝ θέλουμε. Μπερδευόμαστε όμως από καλά κρυμμένες πεποιθήσεις που δεν μας αφήνουν να δούμε ξεκάθαρα. Πάνω που πάμε να συντονιστούμε με το τι ακριβώς θέλουμε, εγείρονται οι φωνές εκείνες που θα μας πούνε ότι έχουμε ήδη πάρα πολλά, ότι κάποιο «θέλω» μας είναι υπερβολικό ή αδύνατον, είναι «αμαρτία» ή «ασέβεια» να πετάξουμε κάτι για να το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο και χίλια δύο.
Απ΄την άλλη, με αυτό το παλιό γνωριζόμαστε ήδη αρκετά καλά και δεν ξέρουμε φυσικά αν με το διαφορετικό θα αναπτύξουμε παρόμοια σχέση ή αν με την παρουσία του διαταράξουμε τις παλιές. Παραβλέπουμε βέβαια σε αυτές τις περιπτώσεις, ότι και όταν αυτό το παλιό ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή μαζί μας, ήμασταν το ίδιο άγνωστοι και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέραμε να σχετιστούμε.
Το να κάνουμε λοιπόν μια αντικειμενική αξιολόγηση του τι δεν θέλουμε, τι δεν χρειαζόμαστε ή τι δεν μας εξυπηρετεί πια, είναι μια τόσο χρήσιμη διαδικασία όσο εκείνη του να οραματιζόμαστε το τι πραγματικά θέλουμε, τι χρειαζόμαστε και τι μας εξυπηρετεί;

    Αναμφισβήτητα και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που χρειάζεται για την εκπλήρωση είναι η Δράση. Ο οραματισμός από μόνος του χωρίς την παραμικρή δράση, δεν είναι δυνατόν να μας δώσει αποτελέσματα. Το έχουν πει πλείστοι όσοι σοφοί στο παρελθόν, εκφράζοντας τα όσα έχουν βιώσει προσωπικά. Το ίδιο βέβαια και η συνειδητοποίηση του τι μας είναι περιττό, άχρηστο ή βλαπτικό. Το να μένουμε στην συνειδητοποίηση, χωρίς να κάνουμε καμία κίνηση (τουλάχιστον να το αφαιρέσουμε προσωρινά από το χώρο μας), δεν πρόκειται να μας ωφελήσει.
    Στις μέρες μας ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν τις θέλουν, δεν τις χρειάζονται (ή έτσι νομίζουν;), τους είναι άχρηστες ή ακόμα και βλαπτικές. Πόσοι μπήκαν στη διαδικασία να σκεφτούν τι είναι αυτό που πραγματικά δεν θέλουν και τι είναι αυτό που θέλουν αντίστοιχα στη θέση του; Μπαίνοντας στη διαδικασία να εντοπίσω τι δεν θέλω, αυτομάτως δεν έρχεται στο μυαλό μου το τι θέλω; Πριν καλά καλά εκφράσω ότι κάτι δεν μου αρέσει, δεν έχω ήδη σχηματισμένη μια εικόνα του πώς είναι αυτό που μου αρέσει;

    Χρειάζεται να είμαι συνειδητοποιημένος στο τι θέλω ή δεν θέλω, ώστε να μπορώ να κάνω τις απαραίτητες ενέργειες για να το αποκτήσω ή να απαλλαγώ από αυτό. Όταν λείπουν κάποια σκαλοπάτια από τη σκάλα, δυσκολευόμαστε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Και σε αυτούς που θα μου πουν ότι θα πάρουν το ασανσέρ, υπενθυμίζω ότι αυτό δεν λειτουργεί αν του λείπουν τα συρματόσχοινα!!! Είναι αναγκαίο να εντοπίζουμε ΤΙ δεν μας χρησιμεύει πια ή τι μας βλάπτει. Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε από τι θέλουμε να απαλλαγούμε ή τι χρειάζεται να βελτιώσουμε. Κατόπιν χρειαζόμαστε να μάθουμε τον τρόπο (το ΠΩΣ δηλαδή), για να το κάνουμε αυτό. Δηλαδή να προχωρήσουμε στη δράση!
Παγιδευμένοι στην μεμψιμοιρία και το μόνιμο παράπονο, δηλητηριάζουμε τη ζωή μας και τη ζωή των ανθρώπων που μας αγαπούν. Η τοξικότητα που σωρεύουμε μέσα μας, εκλύεται και διοχετεύεται στις σχέσεις μας με διάφορους τρόπους. Δεν είναι απαραίτητες οι λέξεις για να μεταφέρουμε συναισθήματα. Οι ματιές μας είναι πιο εύγλωττες πολλές φορές!


- Το μυστικό της αλλαγής είναι να επικεντρώνεις όλη σου την ενέργεια όχι στο να πολεμάς το παλιό, αλλά να χτίζεις το καινούργιο. –Σωκράτης.
- Το αληθινό και το δίκαιο έχουν από τη φύση τους μεγαλύτερη δύναμη από ότι το ψέμα και το άδικο. – Αριστοτέλης.