Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Αλληλεγγύης συνέχεια...



    Ιδιαίτερα κοινωνικό χαρακτήρα είχε το 4ο Παζάρι του Δικτύου Ανταλλαγής & Αλληλεγγύης Χανίων, την Κυριακή 29 Ιανουαρίου, στο 1ο ΕΠΑΛ.
    Παρόλο που ο καιρός δεν βοήθησε ιδιαίτερα, πλήθος κόσμου έδωσε το παρόν του, έκανε τις ανταλλαγές του, ενημερώθηκε για τον τρόπο λειτουργίας και γνωρίστηκαν αναμεταξύ τους πολλοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την πρόοδο και την εξέλιξή τους. Πολλοί από τους Εγγλέζους που μένουν μόνιμα στην Κρήτη, ήρθαν να μας γνωρίσουν και εξέφρασαν το ενδιαφέρον τους στο να ενσωματωθούν σε αυτή τη  δράση αλληλεγγύης που γίνεται στην περιοχή μας.
    Τα μέλη του Δ.Α.Χ είχαν ενημερωθεί (και είχαν ενημερώσει όσο κόσμο μπόρεσαν), ώστε να φέρουν ρούχα για τους αστέγους της περιοχής καθώς και φάρμακα για το κοινωνικό φαρμακείο. Έτσι, συγκεντρώθηκαν μερικά ρούχα και φάρμακα για συνανθρώπους μας που τα έχουν απόλυτη ανάγκη, ειδικά με αυτές τις καιρικές συνθήκες που βιώνουμε.
    Εκτός δηλαδή από την υπηρεσία που παρέχεται μέσω της ανταλλαγής στα μέλη του Δ.Α.Χ. η προσπάθεια γίνεται, ώστε να διευρυνθεί αυτή η αλληλεγγύη και σε μεγαλύτερο κοινωνικό φάσμα.  Οι καιροί μας ζητάνε συναδέλφωση, αλληλεγγύη, συνοδοιπόρευση, υποστήριξη, ευγενή άμιλλα, συνεργασία. Τίποτα το άγνωστο δηλαδή, σε κανέναν από μας. Οι αρχαίοι Έλληνες (που όλος ο κόσμος θαυμάζει και μερικοί απλά σφεντερίζονται τα δικά τους επιτεύγματα για να καμαρώνουν), αυτές τις αρχές είχαν θεσπίσει και αυτές πρέσβευαν. Με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να γίνουν κοιτίδα πολιτισμού, γραμμάτων, τεχνών, καθώς και δημιουργοί …πολιτευμάτων!
    Οι μέρες της αντιπαλότητας και της ανταγωνιστικότητας ανήκουν στο παρελθόν και όποιος δεν το καταλαβαίνει (το βλέπουμε όλοι μας), περνάει άσχημα. 
  
Προσθέτοντας ο καθένας τη δική του μοναδικότητα, 
δυναμώνουμε την «προς τα άνω» ώθηση.





Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

4ο Ανταλλακτικό Παζάρι στα Χανιά.

    Το Δίκτυο Ανταλλαγής Χανίων πραγματοποιεί το 4ο Παζάρι του, την Κυριακή 29 Ιανουαρίου, στον ίδιο χώρο του 1ου ΕΠΑΛ Χανίων.  Οι ώρες διεξαγωγής παραμένουν οι ίδιες (από τις 11 το πρωί δηλαδή μέχρι τις 4 το μεσημέρι). Και φυσικά θα λειτουργεί ο γνωστός σε όλους πια παιδότοπος για την δημιουργική απασχόληση των παιδιών, όσο οι γονείς θα κάνουν τις ανταλλαγές και την κουβεντούλα τους.
    Το Δ.Α.Χ.  θα πραγματοποιήσει τακτικές επισκέψεις στο Γηροκομείο, είτε για να βοηθήσει το προσωπικό στο φαγητό και τις υπόλοιπες δουλειές, είτε για να κάνει συντροφιά στους ηλικιωμένους.  Αλλά και για να μοιράσει ρούχα!
Ζητούνται αντρικά ρούχα για να δωθούν στο γηροκομείο στα Χανιά!  
Έχει ζητηθεί ήδη από τα μέλη του Δικτύου στο παζάρι της Κυριακής να φέρουν ρούχα και παπούτσια, για να μπορέσουμε εντός της άλλης εβδομάδας να πραγματοποιήσουμε την πρώτη μας επίσκεψη!  
Στο Γηροκομείο εκτός από τους ηλικιωμένους φιλοξενούνται και 27 άστεγοι! Εκτός αυτών όμως, υπάρχουν και άτομα που δεν βρήκαν θέση στο Γηροκομείο, στα οποία θέλουμε επίσης να δώσουμε κάποιο ρουχισμό. Οπότε καταλαβαίνετε πως οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες.


Ζητούμε λοιπόν την βοήθεια όσων έχουν κάποια ρούχα 
που θέλουν να τα προσφέρουν γι αυτό το σκοπό, 

ευχαριστούμε και... περιμένουμε να σας δούμε εκεί!!!

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Τηλεθέαση Day

    Καλό χρυσό και άγιο παιδί ο Φαβιανός, αλλά είχε και τις παράξενες μέρες του. Τι να κάνουμε;
Σε αυτές τις μέρες, δεν ήθελε να δει και να ακούσει κανένα, ούτε να μιλήσει στο τηλέφωνο. Μπορεί να διάβαζε, να άκουγε μουσική ή να έβλεπε τηλεόραση όλη μέρα, ή μπορεί βέβαια να τα έκανε και όλα μαζί. Σήμερα αποφάσισε να κάνει «τηλεθέαση day», λέει. Να δει κουτσομπολιά, να ακούσει ζώδια, να συντονιστεί με τον παλμό της επικαιρότητας. Tέτοιες μεγάλες φιλοδοξίες. ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΦΩΤΙΑ ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ!!! 
Τι θυμήθηκε τώρα; 
    Την έκθεση της βαφτιστήρας του στην Δευτέρα Δημοτικού! Η δασκάλα την είχε βαθμολογήσει με χαμηλό βαθμό, γιατί λέει δεν είχε αποδώσει ελληνικά την λέξη τηλεκοντρόλ. Γιατί δεν είχε γράψει στη θέση της, την λέξη τηλεχειριστήριο.  Ψάχνοντας το βιβλίο  ανάγνωσης της μικρής, είδε ένα ποίημα που αναφερόταν στα αησκρίμια, λέξη που δεν την γνώριζε αν και γνώστης των περισσότερων λέξεων σύγχρονης, αργκώ, καθαρεύουσας και καθομιλουμένης ελληνικής γλώσσας. Ψάχνοντας την ετυμολογία της λέξης είδε ότι είναι τα παγωτά!!! (ice-cream= άης κρημ  - Πως λέμε Άης Νικόλας;;; Καμία σχέση! - πληθυντικός λοιπόν αησκρήμια. Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να γραφτεί και με ήτα το κρή, μπορεί να παρατυπώ τώρα!) Πάντως αυτή η λέξη ήταν παραδεκτή στο βιβλίο, ενώ η λέξη τηλεκοντρόλ στην έκθεση, ήταν απαράδεκτη!
     Άραξε λοιπόν στο σπίτι και επιδόθηκε στο ζάπιγκ:

    - Ανάδρομος θα είναι ο Ερμής μέχρι τα μέσα Απριλίου σου λέει….
Κυνήγι μαγισσών στο άλλο κανάλι.
    - Κυνηγάνε τους τοκογλύφους σε μια χώρα που υποδουλώνεται υποκύπτοντας στην τοκογλυφία;  Κυνηγιούνται οι ανταγωνιστές αναμεταξύ τους;

    - Τα πράγματα δεν θα γίνουν γρηγορότερα αν εσείς τα πιέζετε… σου ξαναλέει!

Θα μου πεις όταν τρώγονται οι λύκοι, ησυχάζουν τα πρόβατα.  Μήπως γι αυτό τρώγονται οι λύκοι για να αποκοιμίσουν τα ήδη κοιμισμένα πρόβατα και μετά να κάνουν μια ομαδική επίθεση να τα εξολοθρεύσουν όλα μαζί;

    - Η χαλαρή και ακτινοβολούσα προσωπικότητά σου, έλκει υπέροχους και υποστηρικτικούς ανθρώπους κοντά σου.

    - Πρόβατο που φεύγει από το κοπάδι, το τρώει ο λύκος, σου λέει ο άλλος.

Ναι, αλλά τώρα που τρώγονται οι λύκοι μήπως είναι ώρα να κάνει κάτι το αρνί που δεν ακολουθεί την ναρκοληψία των άλλων, μια και οι λύκοι πρώτα στο κοπάδι θα επιτεθούν μετά;

    - Το παρελθόν κυνηγάει το παρόν της… ανακοίνωνε ένα τρέιλερ μεταξύ ορισμένων επαναλήψεων από ελληνικά σήριαλ.
    Αφού ολοκληρώθηκε ο κύκλος της τηλεθέασης, την έπεσε στο … facebook!

    Δεν τον λένε Φαβιανό καλέ τον άνθρωπο! Επηρεασμένος από τα περίεργα ονόματα που βλέπω κάθε μέρα στο εορτολόγιο (όπως τον Γιουβενάλη και τη Στράτα), είπα να το δανειστώ σήμερα για τον Νικολάκη. Να του δώσω ένα nickname που είναι και πολύ της μόδας, βρε αγαπούλα!

    Μα αλήθεια τόσα χρόνια μέσα στους τόσες χιλιάδες ανθρώπους που γνωρίζετε, ξέρετε κανένα  Γιουβενάλη ή Φαβιανό; 
Εγώ όχι!  Τι παράξενο!
Από Νίκους πάλι...


Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Αλληλεγγύη και Ανταλλαγή στα Χανιά.

Το 3ο Ανταλλακτικό Παζάρι του Δ.Α.Χ έγινε την Κυριακή 15.1.12 σε κλειστό χώρο σε αντίθεση με τα προηγούμενα δύο.  
Η κακοκαιρία , δεν απέτρεψε τους Χανιώτες να το επισκεφτούν και να κάνουν τις ανταλλαγές τους σε είδη που χρειάζονται. Αυξημένη συμμετοχή από μέλη που  αντάλλαξαν είδη διατροφής (λάδι, κρασί, αυγά, ρύζι, πορτοκάλια, λεμόνια, αλεύρι κλπ), ρούχα, παπούτσια, βιβλία, παιχνίδια, ηλεκτρονικές συσκευές, καλλυντικά και αρώματα, διακοσμητικά αντικείμενα, φυτά και γεωργικά εργαλεία.  Υπήρχαν τραπεζάκια με σπιτικά γλυκίσματα και έτοιμο φαγητό, καθώς επίσης ήταν στημένος παιδότοπος που απασχολούσε δημιουργικά τα παιδιά, ώστε να μπορούν οι γονείς να κάνουν τα ψώνια και την κουβεντούλα τους με άνεση.
    Στις μέρες μας που η επιβίωση από την οικονομική κατάρρευση έρχεται πρώτη στη  λίστα των προτεραιοτήτων,  η ανάγκη να «ξανασυνδεθούμε» με τις έννοιες χαρίζω, βοηθώ, συμπαραστέκομαι, δανείζω, ανταλλάσω, συμπάσχω, αλληλοβοηθώ, γίνεται επιτακτική για να επιτευχθεί αυτή η επιβίωση.
   Στο ανταλλακτικό παζάρι, που πραγματοποιείται κάθε δεκαπέντε ημέρες, μπορούν να συμμετέχουν τα μέλη του δικτύου, αλλά και μη μέλη, με την προϋπόθεση να φέρουν οτιδήποτε δεν χρειάζονται, για να το ανταλλάξουν με κάτι που έχουν ανάγκη, από τα είδη που θα υπάρχουν στο παζάρι. Κατά την διάρκειά του γίνονται πάντα εγγραφές νέων μελών όπως έγινε και αυτήν την Κυριακή. Είκοσι νέες εγγραφές σημειώθηκαν, 50 τραπεζάκια με είδη προς ανταλλαγή στήθηκαν, 14 νέα είδη προστέθηκαν, έγιναν περίπου 200 συναλλαγές και οι μονάδες που ανταλλάχτηκαν έφτασαν τις 830, (έναντι 720 και 580 στο 2ο και στο 1ο αντίστοιχα).
Γίνεται εμφανής πλέον η ανάγκη για την εξεύρεση ενός χώρου, 
που θα μπορεί να στεγάζει το Ανταλλακτικό Παζάρι σε μόνιμη βάση, 
καθώς και τις συναντήσεις & εκδηλώσεις των μελών του Δ.Α.Χ. 
τα οποία ολοένα και αυξάνονται, 
εξασκώντας την Αλληλεγγύη δια μέσου της Ανταλλαγής (Προϊόντων και Υπηρεσιών).

Όποιος γνωρίζει αίθουσα (80τμ και άνω) στα Χανιά, 
που θα μπορούσε να παραχωρηθεί για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του Δ.Α.Χ., παρακαλείται να επικοινωνήσει στο : http://www.diktyoantallagonxanion.gr/

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=9En1TXIjv04

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Ho' opono pono

100%  Ευθύνη  για  την  πραγματικότητά  μας    
 Από τον Joe Vitale

      Πριν από δύο χρόνια, άκουσα για κάποιον θεραπευτή στη Χαβάη που θεράπευσε μια ολόκληρη πτέρυγα επικίνδυνων ψυχασθενών, χωρίς να δει ποτέ κάποιον από αυτούς.
Ο ψυχολόγος μελετούσε τον φάκελο του ασθενή και μετά έψαχνε μέσα στον εαυτό του για να δει πώς δημιούργησε την ασθένεια αυτού του ατόμου. Καθώς βελτιωνόταν ο ίδιος, ο ασθενής θεραπευόταν.
Όταν πρωτοάκουσα αυτή την ιστορία, σκέφτηκα ότι ήταν ένας τοπικός θρύλος. Πώς θα μπορούσε κάποιος να θεραπεύσει κάποιον άλλον θεραπεύοντας τον εαυτό του; Πώς θα μπορούσε η καλύτερη αυτοβελτίωση να θεραπεύσει τον επικίνδυνο ψυχασθενή; Δεν έβγαινε νόημα. Δεν ήταν λογικό και απέρριψα την ιστορία.
Όμως, το ξανάκουσα μετά από έναν χρόνο. Άκουσα ότι ο θεραπευτής είχε χρησιμοποιήσει μια Χαβανέζικη θεραπευτική μέθοδο που ονομαζόταν   ho 'oponoponoΔεν το είχα ξανακούσει, αλλά δεν έφευγε από τον νου μου. Αν η ιστορία είχε μια δόση αλήθειας, έπρεπε να μάθω περισσότερα.
    Πάντα θεωρούσα ότι «απόλυτη ευθύνη» σημαίνει να είμαι υπεύθυνος για ό,τι σκέφτομαι και ό,τι κάνω. Οτιδήποτε πέρα από αυτό, είναι έξω από μένα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την απόλυτη ευθύνη με αυτόν τον τρόπο. Είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι κάνουμε, όχι για αυτό που κάνει κάποιος άλλος, αλλά αυτό είναι λάθος.
Ο Χαβανέζος θεραπευτής που θεράπευσε αυτούς τους διανοητικά διαταραγμένους ανθρώπους θα μου δίδασκε μια προχωρημένη νέα οπτική της απόλυτης ευθύνης.
Το όνομά του Χαβανέζου θεραπευτή είναι :  Dr. Ihaleakala Hew Len.
    Στο πρώτο μας τηλεφώνημα μιλούσαμε περίπου μια ώρα. Του ζήτησα να μου αφηγηθεί όλη την ιστορία της δουλειάς του σαν θεραπευτή. Εξήγησε ότι εργάστηκε στο Κρατικό Νοσοκομείο της Χαβάης για τέσσερα χρόνια. Η πτέρυγα όπου κρατούσαν τους επικίνδυνους ψυχασθενείς ήταν ζόρικη. Ψυχολόγοι παραιτούνταν στο μήνα επάνω. Το προσωπικό προφασιζόταν αρρώστια ή απλά αποχωρούσε. Όλοι περπατούσαν με την πλάτη στον τοίχο, φοβούμενοι μήπως δεχτούν επίθεση από τους ασθενείς. Δεν ήταν ένας ευχάριστος τόπος ζωής, εργασίας ή επίσκεψης.
 Ο Dr. Len μού είπε ότι δεν εξέτασε ποτέ ασθενείς.
- Συμφώνησε να έχει ένα γραφείο και να μελετήσει τους φακέλους τους.
- Καθώς εξέταζε αυτούς τους φακέλους, εργαζόταν με τον εαυτό του.
- Ενώ εργαζόταν με τον εαυτό του, οι ασθενείς άρχισαν να θεραπεύονται.
    «Μετά από λίγους μήνες, ασθενείς που έπρεπε να είναι υπό περιορισμό αφέθηκαν να κυκλοφορούν ελεύθερα», μου είπε: «άλλοι που έπρεπε να παίρνουν ισχυρά φάρμακα, τα σταμάτησαν. Και εκείνοι που δεν υπήρχε περίπτωση να απελευθερωθούν, πήραν εξιτήριο.» Έμεινα εμβρόντητος.
       «Και όχι μόνον αυτό» συνέχισε, «αλλά το προσωπικό άρχισε να απολαμβάνει την εργασία του. Η συχνή αλλαγή προσωπικού και οι απουσίες εξαφανίστηκαν. Καταλήξαμε με περισσότερους υπαλλήλους από όσους χρειαζόμασταν, επειδή οι ασθενείς έπαιρναν εξιτήριο και όλο το προσωπικό ερχόταν καθημερινά στη δουλειά. Σήμερα, αυτή η πτέρυγα έχει κλείσει.»
    Εκεί χρειάστηκε να θέσω την πιο σημαντική ερώτηση: 
    «Τι κάνατε μέσα στον εαυτό σας που είχε σαν αποτέλεσμα την αλλαγή αυτών των ανθρώπων;»      
   «Απλά θεράπευα το μέρος του εαυτού μου που τους δημιούργησε,» μου είπε. 
Δεν κατάλαβα. Ο Dr. Len εξήγησε ότι απόλυτη ευθύνη για τη ζωή σου σημαίνει ότι το καθετί στη ζωή σου απλά επειδή βρίσκεται στη ζωή σου  είναι δική σου ευθύνη. Ολόκληρος ο κόσμος είναι κυριολεκτικά δική σου δημιουργία.
Αυτό είναι δύσκολο να το καταπιείς. Το να είμαι υπεύθυνος για ό,τι λέω ή κάνω είναι ένα πράγμα. Το να είμαι υπεύθυνος για ό,τι λέει ή κάνει ο καθένας στη ζωή μου είναι αρκετά διαφορετικό.
Όμως, η αλήθεια είναι αυτή: αν πάρεις την απόλυτη ευθύνη της ζωής σου, τότε καθετί που βλέπεις, ακούς, γεύεσαι, αγγίζεις, ή βιώνεις με κάποιον τρόπο, είναι δική σου ευθύνη, επειδή είναι στη ζωή σου.
Αυτό σημαίνει ότι η τρομοκρατική ενέργεια, ο Πρόεδρος, η οικονομία ή ό,τι άλλο βιώνεις και δεν σου αρέσει είναι δική σου ευθύνη να το θεραπεύσεις. Όλα αυτά δεν υπάρχουν, κατά κάποιον τρόπο, παρά σαν προβολές του εσωτερικού σου κόσμου.
Το πρόβλημα δεν είναι με αυτά, αλλά με σένα, και για να τα αλλάξεις, χρειάζεται να αλλάξεις τον εαυτό σου.
Γνωρίζω ότι αυτό είναι δύσκολο να το συλλάβει κανείς, να το αποδεχτεί ή να το ζήσει πραγματικά. Η κατηγόρια είναι πολύ πιο εύκολη από την απόλυτη ευθύνη, αλλά καθώς μιλούσα με το Dr. Len, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θεραπεία για εκείνον και με το ho’oponopono σημαίνει να αγαπάς τον εαυτό σου.
Αν θέλεις να βελτιώσεις τη ζωή σου, χρειάζεται να θεραπεύσεις τη ζωή σου. Αν θέλεις να θεραπεύσεις κάποιον, ακόμη κι έναν επικίνδυνο ψυχασθενή, θεράπευσε τον εαυτό σου.
Ρώτησα το Dr. Len πώς θεράπευε τον εαυτό του. Τι ακριβώς έκανε, όταν μελετούσε τους φακέλους των ασθενών;
      «Απλώς επαναλάμβανα 'Συγγνώμη' και 'Σε αγαπώ' ξανά και ξανά», μου εξήγησε.
Αυτό μόνο; «Αυτό μόνο.»
    Φαίνεται ότι το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι ο καλύτερος τρόπος για να βελτιώσεις τον εαυτό σου και καθώς εσύ βελτιώνεσαι, βελτιώνεις τον κόσμο σου.
Ας δούμε ένα μικρό παράδειγμα του πώς αυτό δουλεύει: Μια μέρα, κάποιος μού έστειλε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που με τάραξε. Στο παρελθόν θα το χειριζόμουν δουλεύοντας με τα συναισθήματά μου ή προσπαθώντας να δικαιολογήσω το άτομο που μου έστειλε το αρνητικό μήνυμα. Αυτή τη φορά, αποφάσισα να προσπαθήσω με τη μέθοδο του Dr. Len. Επαναλάμβανα σιωπηλά, 'Συγγνώμη' και 'Σε αγαπώ'.
Δεν το έλεγα ειδικά σε κάποιον. Απλά προσκαλούσα το πνεύμα της αγάπης για να θεραπεύσει μέσα μου αυτό που δημιουργούσε τις εξωτερικές συνθήκες.
Μέσα σε μια ώρα έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από το ίδιο άτομο. Ζητούσε συγγνώμη για το προηγούμενο μήνυμά του. Θυμηθείτε ότι δεν έκανα καμιά εξωτερική πράξη για να πάρω αυτό το μήνυμα. Ούτε καν του απάντησα. Κι όμως, λέγοντας 'Σε αγαπώ', με κάποιον τρόπο θεράπευσα μέσα μου αυτό που τον δημιούργησε.
Αργότερα παραβρέθηκα σε εργαστήρια ho 'oponopono του Dr. Len. Σήμερα είναι 70 χρονών, θεωρείται παππούς σαμάνος και ζει κάπως απομονωμένος. Με συγχάρηκε για το βιβλίο μου, «Ο Παράγοντας Έλξης». Μου είπε ότι καθώς βελτιώνω τον εαυτό μου, η δόνηση του βιβλίου μου θα αυξάνεται και θα το αισθάνεται όποιος το διαβάζει. Δηλαδή, καθώς εγώ βελτιώνομαι, οι αναγνώστες μου θα βελτιώνονται.
Και τι γίνεται με τα βιβλία που έχουν ήδη πουληθεί και βρίσκονται εκεί έξω; Ρώτησα.
«Δεν είναι εκεί έξω», μου εξήγησε εμπνέοντας το νου μου για άλλη μια φορά με τη μυστικιστική σοφία του. «Είναι ακόμη μέσα σε σένα». Δηλαδή, δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω. Θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να εξηγηθεί αυτή η προχωρημένη μέθοδος στο βάθος που της αξίζει.
Είναι αρκετό να πούμε ότι οποτεδήποτε θέλεις να βελτιώσεις κάτι στη ζωή σου, υπάρχει μόνον ένα μέρος να στραφείς: μέσα στον εαυτό σου. Και όταν στραφείς εκεί, κάνε το με αγάπη.
Είναι ο παράγοντας έλξης, τα όμοια έλκονται. Ο θεϊκός εαυτός του ήταν τόσο δυνατός που προσέλκυε τον θεϊκό εαυτό των άλλων.


Περισσότερα για το Ho'oponopono.
Ho'oponopono σημαίνει, «να κάνεις το σωστό», ή «να διορθώνεις ένα λάθος».

      Σύμφωνα με τους αρχαίους Χαβανέζους, το λάθος προκύπτει από σκέψεις που μολύνονται από οδυνηρές αναμνήσεις του παρελθόντος. Το ho΄oponopono προσφέρει έναν τρόπο απελευθέρωσης της ενέργειας αυτών των οδυνηρών αναμνήσεων ή λαθών, που προκαλούν δυσαρμονία και αρρώστια.
Σε μια παραλλαγή της διαδικασίας Ho'oponopono, ο Morrnah είχε την έμπνευση να συμπεριλάβει τα τρία τμήματα του εαυτού, που αποτελούν το κλειδί της Προσωπικής Ταυτότητας. Αυτά τα τρία τμήματα τα οποία υπάρχουν σε κάθε μόριο της πραγματικότητας,  ονομάζονται :
·                     Unihipili  (παιδί/υποσυνείδητο),
·                     Uhane     (μητέρα/συνειδητό) και
·                     Aumakua (πατέρας/υπερσυνειδητό).

Όταν αυτή η «εσώτερη οικογένεια» είναι ευθυγραμμισμένη, ο άνθρωπος είναι σε αρμονία με το Θείο. Με αυτή την ισορροπία, η ζωή αρχίζει να ρέει. Έτσι, το Ho'oponopono βοηθάει στην αποκατάσταση της ισορροπίας πρώτα του ατόμου και μετά όλης της δημιουργίας.

    Εισάγοντάς με στο σύστημα των τριών τμημάτων, καθώς και στην πλέον δυναμική διαδικασία συγχώρεσης που γνωρίζω (Ho'oponopono), ο Ihaleakala και ο Morrnah μου έμαθαν αυτό:
** O καλύτερος τρόπος θεραπείας σε κάθε τομέα της ζωής μου και σε ολόκληρο το Σύμπαν, είναι να πάρω 100% την ευθύνη και να εργαστώ με τον εαυτό μου.
Επιπλέον μού έμαθαν την απλή σοφία της ολοκληρωτικής αυτοφροντίδας.
Όπως είπε ο Ihaleakala σε τόνο χαιρετισμού μετά τη συνέντευξή μας: «Φρόντισε τον εαυτό σου. Αν το κάνεις, όλοι θα ωφεληθούν.»
(http://www.drcat.org/articles_interviews/html/hotfudge.html)
Αυτό το άρθρο επιβεβαιώνει ότι είναι η κατάσταση του Θεραπευτή που οδηγεί στη θεραπεία.
Ο DrIhaleakala Hew Len έχει κάνει σημαντική δουλειά στη Χαβάη με τους επικίνδυνους ψυχασθενείς χρησιμοποιώντας αγάπη, συγχώρεση και δουλειά με τον εαυτό του.


    Αν θέλετε να λύσετε ένα πρόβλημα, ανεξάρτητα από το είδος του προβλήματος, εργαστείτε με τον εαυτό σας. - Ihaleakala Hew Len.

Θεραπεύοντας, διορθώνοντας, ευθυγραμμίζοντας, με Ho'oponopono.

Άσκηση  Θεραπείας :
Φέρουμε μέσα μας σαν τμήματα του Ασυνείδητου Νου μας όλους τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας. (Αυτά τα τμήματά μας μοιάζουν πάρα πολύ με τα αρχέτυπα του Καρλ Γιουνγκ.)
Το Ho'oponopono «διορθώνει» ό,τι σχετίζεται με αυτά.
Η μέθοδος Ho'oponopono είναι η ευθυγράμμισή μας με τη γενεαλογία μας και το ξεκαθάρισμα της, όπως και το ξεκαθάρισμα των σχέσεών μας με τους άλλους ανθρώπους της ζωής μας.
1. Φέρτε στο νου σας κάποιον με τον οποίο δεν νιώθετε απόλυτα ευθυγραμμισμένοι ή άνετοι.
2. Οραματιστείτε μια ατέρμονη ροή αγάπης και θεραπευτικής ενέργειας από μια πηγή πάνω από την κορυφή του κεφαλιού σας (από τον Ανώτερο Εαυτό σας). Ανοίξτε το πάνω μέρος του κεφαλιού σας και αφήστε την αγάπη και τη θεραπευτική ενέργεια να εισχωρήσουν στο σώμα σας, να γεμίσουν το σώμα σας και να πλημμυρίσουν την καρδιά σας σε σχέση με αυτόν τον άνθρωπο.
3.  Όταν νιώσετε ότι αυτό ολοκληρώθηκε, αν είναι απαραίτητο ή δυνατό, συζητήστε με αυτόν τον άνθρωπο, συγχωρήστε τον και ζητήστε του να σας συγχωρήσει.
4. Αφήστε αυτόν τον άνθρωπο και δείτε τον να απομακρύνεται. Καθώς φεύγει, κόψτε το νήμα που ενώνει τους δυο σας (αν θέλετε).
Αν εργάζεστε με μια τωρινή σημαντική σχέση, τότε αφομοιώστε το άτομο μέσα σας.
5. Κάντε το ίδιο με κάθε άνθρωπο της ζωής σας με τον οποίο έχετε μια μη ολοκληρωμένη ή μη ευθυγραμμισμένη σχέση.
6. Ο τελικός έλεγχος είναι να μπορείτε να δείτε ή να σκεφτείτε αυτά τα άτομα χωρίς να νιώθετε κανένα αρνητικό συναίσθημα.
Αν εξακολουθείτε να νιώθετε αρνητικά συναισθήματα, τότε κάντε και πάλι τη διαδικασία.


Eίστε Πάντα Kαλά







Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Παζάρι Αλληλεγγύης & Ανταλλαγής

3ο Παζάρι Ανταλλαγής Προιόντων στα Χανιά

Την Κυριακή 15 Ιανουαρίου από τις 11 μέχρι τις 4 το απόγευμα
στο 1ο ΕΠΑΛ Χανίων(οδός Κοραή 1, δίπλα στο στάδιο), 
το Δίκτυο Ανταλλαγών Χανίων διοργανώνει το 3ο ανταλλακτικό παζάρι.
Ύστερα από τη μεγάλη συμμετοχή του κόσμου και τα επιτυχημένα δύο πρώτα παζάρια του Δικτύου Ανταλλαγών, 
θα πραγματοποιηθεί το 3ο κατά σειρά Παζάρι στον ίδιο χώρο.



Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Ο αληθινός δάσκαλος...

Σχολιαστής: Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο: To κείμενο αυτό είναι του συναδέλφου Νικήτα Κακκαβά και το (ανα)δημοσιεύω με ιδιαίτερη χαρά.
Σε κάθε σχολείο ανάμεσα στους δέκα-είκοσι δασκάλους υπάρχει και ένας που ξεχωρίζει. Ένας δάσκαλος που τον θυμόμαστε για χρόνια μετά, μέχρι τα γεράματα μας, με αγάπη και αληθινή συγκίνηση. Ένας δάσκαλος που κατάφερε να τρυπώσει στο άβατο της παιδικής μας ψυχής και έφερε ένα εντελώς νέο φως. Και χάρη σ' αυτό το «Δεύτε λάβετε φως» - φως μικρού κεριού ή ολόλαμπρου ήλιου δεν έχει σημασία - μέσα στην κυνικότητα και στην αδιάφορη καθημερινότητα του ενήλικα, που μοιραία όλοι μεταμορφωθήκαμε, διασώζεται και αχνοφέγγει ακόμα ό,τι καλό διαθέτουμε εντός μας.
Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο 1
(άλλως «Φουρφούρας Web TV vs Φούφoτων των παραθύρων της κανονικής ΤV»)

γράφει ο Νικήτας Π. Κακκαβάς
Καρδιολόγος


Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει το μέλλον.



Όποιος μεγάλωσε στη φυλακή, τη φυλακή θυμάται.
Όποιος μεγάλωσε στο παλάτι, το παλάτι θυμάται.
Ινδική παροιμία

Σε ένα μικρό χωρίο του ορεινού Ρεθύμνου, τον Φουρφουρά, οι γιοί και οι κόρες των 560 μόλις κατοίκων του δέχτηκαν την ευεργεσία μιας αναπάντεχης τύχης. Χωρίς να το ξέρει, κάποιος βαριεστημένος δημόσιος υπάλληλος του υπουργείου Παιδείας σφράγισε πριν από λίγα χρόνια τον διορισμό στο χωρίο τους ενός τέτοιου ξεχωριστού δασκάλου, του Άγγελου Πατσιά.
Ο νεαρός δάσκαλος δεν είδε αυτόν τον διορισμό του στην άκρη του πουθενά σαν μια καταναγκαστική προσγείωση, σαν δυσάρεστο πάρεργο εν όψει μιας ευνοϊκότερης μετάθεσης ή σαν μια ευκαιρία για ατελείωτη ραστώνη. Αντιθέτως! Διέθεσε και διαθέτει μέχρι σήμερα ό,τι φωτεινότερο κρύβει η ψυχή του. Μακριά από κάθε λογική κέρδους - βλέπε αντιπαροχή υπό την μορφή μισθού, προσωπικής προβολής και ό,τι παρόμοιο σκεφθεί ο κακοπροαίρετος νους μας - άνοιξε στους ολιγάριθμους μαθητές του την αυλαία ενός εντελώς καινούργιου κόσμου, χαρίζοντας τους την σπάνια ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
Και τι δεν έκανε ο ευφάνταστος αυτός δάσκαλος! Και πρώτα από όλα έγκαιρα πήρε την ορθή και γενναία απόφαση να αποδράσει από τα ασφυκτικά όρια του γραφειοκρατικού «Εβδομαδιαίου Προγράμματος» που ορίζει το Υπουργείο Παιδείας. Στο δικό του σχολείο αποφάσισε πως κράτος και εξουσία θα είχαν οι ανάγκες και οι νόμοι της παιδικής ηλικίας και όχι το στενάχωρο πλαίσιο του νομοθέτη. Έβαλε τα τυχερά Φουρφουργιανάκια στις φτερούγες του και ξεκίνησαν όλοι μαζί την πτήση τους προς τον ευαίσθητο ουρανό της Φαντασίας – ή προς τον φανταστικό ουρανό της Ευαισθησίας, αν προτιμάτε.
Μέσα στα λίγα χρόνια που ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος στο 4θέσιο Δημοτικό σχολείο Φουρφουρά πραγματοποίησε ένα μικρό θαύμα. Δεν στάθηκε στις ανεπάρκειες της ελληνικού κράτους, αγνόησε τις αβελτηρίες της δημόσιας παιδείας, υπερπήδησε κάθε βολική δικαιολογία προκει-μένου να αρκεστεί στο νόμο της ήσσονος προσπάθειας. Οργάνωσε το παλιό σχολείο του χωριού, μεταμορφώνοντας το από ένα εγκαταλειμμένο οίκημα σε σχολείο του 21ου αιώνα. «Σχολείο της φύσης και των χρωμάτων» το ονόμασε και βάλθηκε να το φτιάξει. Ζωγράφισε φωτει-νούς και έγχρωμους τους τοίχους, πλούτισε την βιβλιοθήκη του, έφερε υπο-λογιστές. Μα πάνω από όλα αποφάσισε να μάθει στα παιδιά αληθινά «γράμ-ματα», παναπεί να ξυπνήσει εντός τους τον αχόρταγο προσανατολισμό προς το Καλό και το Ωραίο. Για αυτό και βάλθηκε να μάθει τα παιδιά να τραγουδούν, να νοιώθουν την ποίηση, να παίζουν θέατρο, να χορεύουν - μέχρι και «μάχη χορευτικών συγκροτημάτων» διοργάνωσε ο αθεόφοβος! Οργάνωσε τους μικρούς του μαθητές για καλλιεργούν μποστάνια και να φτιάξουν το δικό τους κοτέτσι. Κατόπιν τους έμαθε να πουλάνε την παραγωγή τους - αυγά, καρπούζια και λαχανικά - προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα για τα έξοδα του σχολείου. Κανονικό πρότυπο αυτοδιαχείρισης δηλαδή.
Διαβάζω στο Διαδίκτυο την άποψη του για την εκπαίδευση. «Η εκπαίδευση», λέει ο Άγγελος Πατσιάς,«κρύβεται στα απλά πράγματα. Εγώ αυτό που έκανα είναι να πειραματίζομαι». Και συνεχίζει: «Δεν θέλει φόβο στον πειραματισμό και μάλλον αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πάντα όμως να έχουμε ως γνώμονα ότι τα παιδιά δεν θα ζημιωθούν από τους πειραματισμούς. Λάθη θα γίνουν, τα παιδιά δείχνουν κατανόηση. Ο δάσκαλος δεν είναι θεός. Είναι κάτι το οποίο κινείται ανάμεσά τους πολλές ώρες την ημέρα και ο ένας μαθαίνει από τον άλλο».
Τέλος, μεταξύ των πολλών άλλων, o Άγγελος Πατσιάς δημιούργησε, κλέβοντας ώρα από τον «εξωσχολικό» του χρόνο, μια διαδικτυακή εκπαιδευτική τηλεόραση για τα παιδιά. Την Φουρφουρά Web TV!
Η Φουρφουρά Web TV δεν είναι απλά μια ακόμη διαδικτυακή τηλεόραση ανάμεσα στις χιλιάδες που μπορεί να βρει κανείς σήμερα στο Ίντερνετ. Είναι κάτι πολύ περισσότερο: αποτελεί έναν δίαυλο επαφής και επικοινωνίας των παιδιών με την υπόλοιπη Κρήτη, με την Ελλάδα και – γιατί όχι; - με όλο τον κόσμο. Μέσα από αυτήν τα παιδιά αυτοσχεδιάζουν, δημιουργούν, αλλά επίσης λύνουν τις απορίες τους, μαθαίνουν εξ αποστάσεως… Πάνω από όλα τα παιδιά το διασκεδάζουν. Αρκεί να επισκεφτεί κανείς τον σχετικό διαδικτυακό τόπο site επί το … ελληνικότερον - για να διαπιστώσει, ότι όσα γράφω είναι αλήθεια μέχρι κεραίας.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο κόσμος μας λειτουργεί με γνώμονα την ανισότηταµ στα όνειρα και τις προοπτικές των ανθρώπων καμιά δημοκρατία και δικαιοσύνη δεν λειτουργεί. Έχεις αναρωτηθεί, άραγε αναγνώστη μου, τι είδους ισονομία ορίζει ο Θεός, η Τύχη, το Κισμέτ, η φυσική επιλογή, το Κάρμα - ή έστω ό,τι πιστεύει ο καθένας - ανάμεσα στο παιδάκι που γεννιέται σε μια εύπορη αστική οικογένεια στα προάστια της Αθήνας και στα παιδιά ενός μεροκαματιάρη αγρότη ή κτηνοτρόφου σε κάποιο απομονωμένο χωρίο των συνόρων;
Τα παιδιά του Φουρφουρά γεννήθηκαν με τα σύνορα τους κατ’ αρχήν κλειστά στην αποδημία των ονείρων και της ίσης ευκαιρίας. Αναλογιστείτε τα δεδομένα και προβλέψτε τις δυνατότητες: ένα ορεινό χωριό 500 ανθρώπων που στην πλειονότητα είναι υπερήλικες χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, λασπόδρομοι, το Ρέθυμνο χιλιόμετρα μακριά και στη γλώσσα του χωρίου πολλές λέξεις, όπως «κινηματογράφος», «θέατρο», «συναυλία», «λεωφόρος» κ.ά.,χωρίς αντίκρισμα. Τα παιδιά του Φουρφουρά έπρεπε να τρέξουν, αμέσως αφότου γεννήθηκαν, αν ήθελαν να «προλάβουν» τους συνομηλίκους τους των πόλεων. Βλέπεις οι τελευταίοι είχαν όλον τον χρόνο, πρώτα να μπουσουλήσουν, μετά να σηκωθούν στα δυο τους πόδια και να μάθουν με την ησυχία τους να περπατούν. Κι όμως η παρουσία ενός μόνου ανθρώπου, του δάσκαλου Άγγελου Πατσιά, έφτασε να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα των παιδιών, κατάφερε να ανοίξει ρωγμές στην απομόνωση τους και να εγγράψει οριστικά στην καρδιά τους στέρεες παρακαταθήκες για το μέλλον. Με άλλα λόγια, ο εμπνευσμένος δάσκαλος μπόρεσε να ακυρώσει τα βαρίδια της καταγωγής και να αποκαταστήσει μια κάποια πιο δίκαια κανοναρχία στην πτήση της ζωής τους.
Μα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Δεν ξέρω και εγώ στ’ αλήθεια, αναγνώστη μου. Ίσως να ματαιοπονώ γράφοντας τούτες τις σκέψεις, για να διεκδικήσω φρούδες απαντήσεις σε μάταιες απορίες. Φερ’ ειπείν σε τούτα τα χρόνια της δημόσιας ρητορείας και της ιδιωτικής ιστορίας, όπου όλα τριγύρω είναι «ωραία κιόλας ερείπια»2, τι μπορούμε να λογαριάσουμε για Πράξη; Κι ακόμη: ποια Πράξη, μέσα σε τούτο το ετοιμόρροπο σκηνικό μες στο οποίο περιφέρουμε κομπάρσο τη ζωή μας, μπορεί να σταθεί όρθια σαν αλεξικέραυνο;

Ζούμε στα χρόνια, που το τιποτένιο κάνει μεγάλο σαματά. «Πάμε ΠΟΥΘΕΝΑ, να δούμε ΚΑΝΕΝΑΝ για να πούμε ΤΙΠΟΤΑ», είναι το σλόγκαν της νέας εποχής. Η βιαστική πλειοψηφία, που ξεχαρμανιάζει μπροστά στους ήρωες τηςlifestyle υποκατάστατης πραγματικότητας, έχει τυφλά και κωφά τα αισθητήρια της για τέτοιες λογής Πράξεις, όπως τούτο το ευαίσθητο δασκαλίκι του νεαρού Άγγελου. Μοιάζει για αυτούς αποκοτιά, γραφικότητα, καπρίτσιο ή τέλος πάντων μια ασήμαντη και δυσδιάκριτη ψηφίδα στο οπτικό τους πεδίο. Στο βάθος ίσως και να την αγνοούν, επειδή γίνονται ενοχλητικοί όσοι επιμένουν ακόμα να θυμίζουν πως είμαστε φτιαγμένοι για να γίνουμε Άνθρωποι ...
Εκπληκτικέ Άγγελε Πατσιά, αν μπορούσε η φωνή μου να φτάσει μεμιάς από εδώ τον παγωμένο βορρά της Ελλάδας μέχρι τον Φουρφουρά της ορεινής Ρεθυμνίας, θα ήθελα να σου φωνάξω αληθινέ μου Δάσκαλε, για ό,τι κάνεις, τα λόγια του Ποιητή:
«Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο».


Υ.Γ1. Λίγους μήνες πριν πεθάνει ρώτησαν σε μια τηλεοπτική συνέντευξη τον Γιώργο Ζαμπέτα τι θυμάται από την ζωή του. Ο θυμόσοφος μάγκας, ρούφηξε το τσιγάρο του, ζύγισε το ζάρι της μνήμης και απάντησε στον έκπληκτο δημοσιογράφο: «Εξόν από την μάνα και τα παιδιά μας, τι νομίζεις ότι θα θυμόμαστε ρε; Κανά καλό δάσκαλο, την πρώτη γκομενίτσα και κανένα μερακλίδικο τραγούδι…».

Υ.Γ2. Ότι σταδιακά μεταλλασσόμαστε από οργανωμένη κοινωνία ανθρώπων σε ένα σαθρό, αλλοπρόσαλλο, ετοιμόρροπο και χωρίς ευδιάκριτο αξιακό σύστημα συνονθύλευμα τυχαίων συνοδοιπόρων, φαίνεται και από την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει η πλειοψηφία στους δασκάλους. «Τεμπέληδες που κάθονται τρεις μήνες το χρόνο», «δασκαλάκοι», «μίζεροι» και άλλα τέτοια παρόμοια συνηθίζουν για τους δασκάλους αρκετοί. Κάποιοι μάλιστα προχωρούν ακόμη παραπέρα: αποκαθηλώνουν τον δάσκαλο στα μάτια του μικρού παιδιού τους με την παραμικρή ευκαιρία. Διόλου δεν αντιλαμβάνονται το κακό που κάνουν στην αθώα παιδική ψυχή των σπλάγχνων τους (υπέρ των οποίων a propo ισχυρίζονται πως κόπτονται και πασχίζουν). Μιας και στο παιδί πρώτα οικοδομείς το εναλλακτικό και ύστερα γκρεμίζεις το υπάρχον. Τακτική μπουλντόζας και αντιπαροχής δεν χωράει στη ψυχή των παιδιών μας! Ψιλά γράμματα θα μου πεις αναγνώστη μου. Όμως, στις λεπτομέρειες παίζεται το παιχνίδι της ζωής…
Το πρώτο ολισθηρό βήμα για την αμορφωσιά και την απανθρωπιά της κοινωνίας - και ό,τι αυτές συνεπάγονται - είναι η αντιφατική στάση που τηρούμε έναντι των δασκάλων – και κατ’ επέκταση της Παιδείας. Από τη μια, τους εμπιστευόμαστε ό,τι πιο πολύτιμο, εύθραυστο και σπάνιο αξιωθήκαμε ποτέ να αποκτήσουμε: τη ψυχή των παιδιών μας. Επιπλέον, με κάθε ευκαιρία αναγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα του λειτουργήματος τους. Από την άλλη, παραμένουμε πεισματικά και εξαρχής προκατειλημμένοι και απαξιωτικοί μαζί τους. Σκεφθείτε μοναχά πόσες φορές έχετε ακούσει ή και ξεστομίσει την ατάκα «τι ξέρει τώρα ο δασκαλάκος;». Επιτρέψτε μου να πω – όχι ότι χρειάζονται αυτόκλητους υπερασπιστές οι δάσκαλοι - πως ενίοτε ξέρει πολλά περισσότερα από πολλούς τριγύρω μας που τους έχει αποχαυνώσει η lifestyle παρέλαση της τηλεόρασης.
Είναι σίγουρο πως δεν αξίζουν όλοι οι «δάσκαλοι» να λέγονται δάσκαλοι, όπως δεν αξίζει λ.χ. να λέγονται γιατροί όλοι οι «γιατροί», δικαστές όλοι οι «δικαστές» και εν τέλει όλοι οι «άνθρωποι» άνθρωποι. Χωρίς αμφιβολία στην εκπαιδευτική κοινότητα λαθροβιώνουν αρκετοί που δεν έχουν αντιληφθεί στο ελάχιστο πόσο σπουδαίος είναι ο ρόλος τους και ποια επίδραση μπορεί να έχει διαχρονικά η παρουσία τους στους ανθρώπους, την αγωγή των οποίων τους εμπιστεύονται οι γονείς και η κοινωνία. Ωστόσο, αναπόφευκτα παιδεία και σχολείο δεν έχουν νόημα χωρίς τον δάσκαλο, όπως δεν νοείται δικαιοσύνη και δικαστήριο χωρίς τον δικαστή ή υγεία και νοσοκομείο χωρίς τον γιατρό.
Μόνο αν η κοινωνία και οι εκάστοτε Εξουσίες αναγνωρίσουν με ολοφάνερο και ανυπόκριτο τρόπο την αξία του δασκάλου, υπάρχει ελπίδα η εκπαιδευτική κοινότητα να βρει το θάρρος και την αποφασιστικότητα να ξεφορτωθεί από τέτοιους λογής λαθρεπιβάτες. Εν τέλει χρειάζονται και κάποια υπομόχλιο συμπαράσταση οι δάσκαλοι για να εννοήσουν, να προστατέψουν και να αναδείξουν το κύρος της ευθύνης να είσαι δάσκαλος.
Οι δάσκαλοι – και ιδίως οι νέοι δάσκαλοι, τα είκοσι οχτώ χρονών αγόρια και κορίτσια που βλέπω περιτριγυρισμένα από τα πολύβουα μελίσσια των παιδίων στις αυλές των δημοτικών σχολείων - πρέπει να πάψουν να ακροβατούν στο τεντωμένο σκοινί μιας τέτοιας αντίφασης: από τη μια λειτουργοί, από την άλλη απαξιωμένοι από την κοινωνία και νεόπτωχοι με 900 ευρώ μισθό από το Κράτος. Γιατί αν «όλα έχουν παιχτεί, προτού γίνουμε δώδεκα χρονών», όπως σοφά διαισθάνθηκε ο Γάλλος ποιητής Charles Péguy, τότε ο δάσκαλος είναι κάτι περισσότερο από αυτό για το οποίο τον προορίζει η προκρούστεια γραφειοκρατική αντίληψη του Υπουργείου Παιδείας. Είναι τυχαίο που ο Πλάτωνας στην Ιδανική Πολιτεία του ιεράρχησε πρώτο τον Δάσκαλο στην κορυφή της κοινωνίας;
Υ.Γ3. Θερμή παράκληση να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Φουρφούρα Web TB (http://fourfourastv.blogspot.com). Προσπαθήστε να στείλετε με κάθε τρόπο (e-mail στη διεύθυνση του: angelpats@gmail.com, συγχαρητήρια επιστολή στο σχολείο του χωριού κλπ) σ' αυτόν τον άνθρωπο ένα μήνυμα συμπαράστασης, ένα μικρό μπράβο, μια ευχή. Το αξίζει! Ο ίδιος - σεμνός καθώς φαίνεται - δεν επιδίωξε ποτέ του την προβολή. Ωστόσο, την αξίζει όσο κανείς άλλος! Ιδίως αυτές τις στιγμές όπου η κατήφεια και η απαισιοδοξία που γέννησε η οικονομική κρίση σκιάζουν το μικρό του άστρο στον ουρανό μας.


1 Μανόλης Αναγνωστάκης από το ποίημα «Όταν αποχαιρέτησα». Ιδέα από ένα κείμενο του Θανάση Τριαρίδη.
2 Οδυσσέας Ελύτης από το «Άξιον Εστί»