Ανασυγκρότηση

- Μακάρι να ήταν κάποιος σε θέση να τα αλλάξει όλα αυτά, έλεγε ο ένας.

- Ποιός μπορεί να διορθώσει την κατάσταση, τόσο χάλια που είναι; μοιρολογούσε κάποιος άλλος.

- Θεέ μου σπλαχνίσου μας! ούρλιαζε παρακάτω μια άλλη.

- Κι έχεις κι αυτόν τον μαλάκα να παλεύει με καταγγελίες, εξαγγελίες και κόντρα καταγγελίες. Γιατί το κάνει αυτό άραγε; αναρωτιόταν ένας άλλος πιο πέρα.

"Αυτός ο μαλάκας" πάλευε με τα κύματα, άλλοτε αγριεμένα, αφρισμένα, τερατώδη και άλλοτε τέλματα και θαλάσσιες ρουφήχτρες που απειλούσαν να τον τραβήξουν στον πάτο. Πάλευε και ανάλωνε την ενέργειά του στο να ξεφύγει από τις δίνες, να επιβιώσει από την αντάρα των ορμητικών κυμάτων και να καταφέρει να φτάσει στην ήρεμη στεριά που πάντα ονειρευόταν.

Παράλληλα όμως, άπλωνε τα χέρια του για να βοηθήσει όποιον είχε την ανάγκη του σε κοντινή ακτίνα, να του δώσει στήριγμα ή να τον τραβήξει αν χρειαζόταν. Και πάνω που έφτανε σε ένα γαληνεμένο σημείο, έφτανε να δει ένα επόμενο απειλητικό κύμα (όχι απαραίτητα για τον ίδιο), που τον ενέπλεκε σε μια κατάσταση έντασης, από την οποία χρειαζόταν πάλι να αγωνιστεί για να ξεφύγει.

Γύρω του οι άλλοι κοιτούσαν! Κάποιοι απορούσαν με τη στάση του, κάποιοι τον κατάκριναν και μερικοί τον επιβράβευαν.

Ο καθένας είχε κάποιο δικό του κύμα να διαχειριστεί και όταν τους πρότεινε να ενώσουν τα χέρια για να παλαίψουν όλοι μαζί, αυτοί γέλαγαν απαξιώνοντάς τον. Προτιμούσαν να συνεχίσουν να ασχολούνται ο καθένας με το κομμάτι που τον απασχολούσε προσωπικά.

Μερικοί κλαίγανε την μοίρα τους και περίμεναν ότι από στιγμή σε στιγμή θα τους κατάπινε το κύμα τους. Ορισμένοι το ευχόντουσαν κιόλας!

Άλλοι περίμεναν -μάταια- κάποιον να τους σώσει από την δύσκολη θέση που βρίσκονταν. Στην έκκληση για βοήθεια και συντονισμένη προσπάθεια με τους άλλους όμως, κώφευαν. 

- Δεν μπορώ να απλώσω το χέρι μου παιδάκι μου. Είμαι πολύ γριά, έλεγε η μία.

- Μα έχεις ξεφύγει τελείως; ρωτούσε ένας άλλος. Να αφήσω την προσπάθειά μου για να ενταχθώ σε μια "συλλογική αντιμετώπιση";  Χρησιμοποιούσαν κοροϊδευτικά τις φράσεις του.

Από τη μια πλευρά το καταλάβαινε! Ο δρόμος του καθενός είναι προσωπικός και ως τέτοιον πρέπει να τον βιώσει ο καθένας για να πάρει τα μαθήματα που χρειάζεται. Μαθημένος όμως να βλέπει λίγο πιο μακριά από τη μύτη του (τυχαία η πρεσβυωπία που τον βασάνιζε τα τελευταία χρόνια;;;), αντιλαμβανόταν πως η συντονισμένη προσπάθεια θα ήταν βοήθεια για όλους και πολύτιμο μάθημα.

"Όλοι βρισκόμαστε στο έργο της ζωής. Αν μείνουμε θεατές, θα πληρώσουμε. Αν πάρουμε μέρος στον θίασο, θα πληρωθούμε", είχε πει πολλά χρόνια πριν ο Αισχύλος.

Δεν ήξερε όμως τον τρόπο να τους το δώσει να το καταλάβουν!!!

Αποκαμωμένος λοιπόν, αποφάσισε να αφήσει τον καθένα να διαχειρίζεται το κύμα του όπως αυτός νόμιζε, όπως εξυπηρετούταν, όπως βολεύονταν... Καλύτερα να αποσύρει εντελώς την προσοχή του από όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω του/στους γύρω του, σκέφτηκε.

Στην πρώτη γαληνεμένη παραλία λοιπόν που θα έβρισκε, εκεί και θα άραζε, αφιερώνοντας όσο χρόνο χρειαζόταν για να επαναφέρει τα συστήματά του σε ισορροπία.

Να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που συνέλεξε όλα αυτά τα χρόνια και να επανεκκινήσει το σύστημα, αφομοιώνοντας τα νέα δεδομένα που έχουν προστεθεί. Να διαγράψει ότι υλικό δεν χρειαζόταν πλέον, να αρχειοθετήσει όσα ήταν απαραίτητα, να εκπαιδευτεί στα νέα προγράμματα και να ετοιμαστεί για την επόμενη περίοδο λειτουργίας.

Ανασυγκρότηση!!!