Η καλύτερη ταινία.

ΕΛΗΞΕ και το φετινό φεστιβάλ. ΔΟΘΗΚΑΝ τα βραβεία. ΚΡΙΘΗΚΑΝ οι ταινίες της χρονιάς. ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΕ η καλύτερη ταινία!

    Αναρωτιέμαι (μόνος μου;)  για τα κριτήρια με τα οποία γίνεται όλη αυτή η διαδικασία. 

Εισπρακτικά; Καλλιτεχνικά; Σκηνοθεσίας; Ειδικών εφέ; Ερμηνειών των συμμετεχόντων; Μεταφοράς κοινωνικού μηνύματος; Πρωτότυπου σεναρίου; Επιστημονικής φαντασίας; Επικινδύνων σκηνών; Εκπαιδευτικής προσφοράς; Τουριστικής προβολής; Αυτά είναι ορισμένα από όσα έρχονται στο μυαλό μου, ότι θα καθοδηγούσαν την αξιολόγησή μου. Ανάλογα από ποια οπτική το αξιολογώ το θέμα, βέβαια.

    Κατόπιν θα με ενδιέφερε να ξέρω, ποιος ή ποιοι αποτελούν την κριτική επιτροπή!

Η ομορφότερη γυναίκα στα μάτια τα δικά μου, για κάποιον άλλο μπορεί να είναι το ψυχρότερο και το πιο αδιάφορο άτομο που έχει συναντήσει. Αυτός που είναι ο καλύτερος άνθρωπος για κάποιον, αποδεικνύεται μέγας λαοπλάνος και υπεύθυνος για τα δεινά ενός ολόκληρου λαού, από κάποιον άλλο. Άσε που κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό, να βραβεύει σαν το καλύτερο κολοκύθι, το κολοκύθι της δικής του συμμετοχής, ο πρόεδρος της διοργάνωσης «Το Χρυσό Κολοκύθι». 

    Είναι θέμα επιλογής τελικά; Τι επιλέγουμε να δούμε στον άλλο; Που εστιαζόμαστε; Σε ποιο σημείο εστιαζόμαστε στους άλλους Ή … στον εαυτό μας; Είναι κι αυτό ένα σημάδι, αν το δεις με την ματιά του: «αυτό που αντιμετωπίζουμε εκεί έξω, είναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει μέσα».

    Τι αντιμετωπίζουμε και πως; Πως αντιλαμβανόμαστε τις προκλήσεις; Ποια έκφραση των άλλων μας επηρεάζει περισσότερο; Τι επιλέγουμε να εκφράσουμε εμείς; Εκφράζουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε ή για κάποιο λόγο εκφράζουμε κάτι άλλο; Μήπως εκφράζοντας κάτι άλλο, αποπροσανατολίζουμε την κριτική της «κριτικής επιτροπής»; Μήπως πήγαμε να διαγωνιστούμε στο χορό, σε ένα… show λαχανικών; Γιατί φαντάζομαι ότι όλοι καταλαβαίνουμε, πως όσο όμορφη να είναι μια κοπέλα, αν έχει πάει σε καλλιστεία σκύλων, ΔΕΝ θα μπορέσει να στεφθεί βασίλισσα! ΚΑΙ το αντίστροφο.

    Τι εξυπηρετεί αποτελεσματικότερα λοιπόν; Ποια είναι τα δικά μας κριτήρια;

Ποια είναι η καλύτερη ταινία;

    Σε πόσες τέτοιες διαδικασίες συμμετέχουμε καθημερινά με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο;
Κρίνουμε …  Επιβραβεύουμε … Υποβαθμίζουμε … Υπερεκτιμούμε …

Και καλά ΑΝ τα κάνουμε όλα αυτά κατόπιν προσωπικών εμπειριών και εκτιμήσεων. Το να λειτουργεί η κρίση κατόπιν επεξεργασίας μέσω εμπειριών και γνώσης, είναι μία από τις διεργασίες που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα θηλαστικά. Γίνεται όμως πάντα έτσι; 

Ένας σοφός φίλος μου λέει: «Απόφευγε να χρησιμοποιείς τις λέξεις ΠΟΤΕ και ΠΑΝΤΑ. Πολλές φορές λέμε «δεν θα σε ξεχάσω ΠΟΤΕ» ή «θα σ’ αγαπώ για ΠΑΝΤΑ»…». 

Και εδώ ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο…

    Μήπως δεν είναι η ζωή του καθενός μας, μία ταινία; Είμαστε πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι σ΄αυτήν; Τεχνικοί ή παραγωγοί; Μεταφέρουμε κάποιο μήνυμα ή προβάλλουμε όμορφα τοπία;

Τελικά ποιά είναι η καλύτερη ταινία;

Καλύτερος… καλύτερη… καλύτεροι…  

                                                                                                 Έχουμε και Eurovision μεθαύριο!