11.11.11

Σήμερα 7/11/11 πήγα με τον φίλο μου στον Ο.Α.Ε.Δ. Χανίων, για να καταθέσει τα χαρτιά του ώστε να μπει στο ταμείο ανεργίας.  Όχι γιατί δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω! Ακόμα και το ότι προτιμώ να απολαμβάνω το χουζούρι μου, παρά να στήνομαι σε ουρές, αγενείς συμπεριφορές και αδικαιολόγητα αδιέξοδα, είναι απολύτως σημαντικότερο.  

(Δεν θέλω διαφωνίες. Δημοκρατικές διαδικασίες!)

Για ηθική συμπαράσταση με ήθελε δίπλα του ο άνθρωπος, τρομαγμένος από τις διαδικασίες που έχει διαπιστώσει να περνάνε οι «ιθαγενείς» σε κάθε επαφή τους με τους κρατικούς μηχανισμούς, τις δημόσιες υπηρεσίες, την καθημερινότητά τους την ίδια… όντας μεγαλωμένος, έξω αποδώ!  Προσφέροντας αυτήν την ηθική υποστήριξη με μεγάλη αγάπη (σε άτομα που ευγνωμονώ ειδικά), παράλληλα καταγράφω τα περιστατικά της καθημερινότητάς μου και προσπαθώ να τα κατανοήσω, άλλοτε επαναφέροντας στην μνήμη μου ανάλογα περιστατικά του παρελθόντος , άλλοτε οραματιζόμενος την μελλοντική τους εξέλιξη.  Έχοντας αντιμετωπίσει όμως αυτές τις «διαδικασίες», έχω αλλάξει και τον τρόπο με τον οποίο επιδρούν αυτά πάνω μου. («Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο» δεν λένε στη διαφήμιση);

Για να πάμε στο κέντρο της πόλης, όπου στεγάζονται τα γραφεία του «Οργανισμού», χρειάζεται να πάρουμε λεωφορείο ή να πάμε με το αυτοκίνητο και να το αφήσουμε σε κάποιο πάρκινγκ, γιατί στους δρόμους και στα στενά, απαγορεύεται το παρκάρισμα. Ούτε να εισπράξουμε καμιά κλήση μας ενδιαφέρει, ούτε παράνομοι να γίνουμε, ούτε να αυξήσουμε τα όσα ήδη χρωστάμε. Σε κάθε περίπτωση πάντως, εμείς θα έπρεπε να χρεωθούμε το λιγότερο, τα 3,5 ευρώ/ώρα του πάρκινγκ.

Φτάσαμε στο γραφείο του «Οργανισμού» στις 9.30 π.μ και είδαμε στα γύρω πεζοδρόμια κόσμο διάσπαρτο.  Ο ήδη αρνητικά φορτισμένος φίλος μου, αναστέναξε βαριά λέγοντάς μου ότι «με τόσο κόσμο δεν πρόκειται να κάνουμε δουλειά». Εγώ αισιόδοξος όπως πάντα, τον παρότρυνα να συνεχίσουμε την διαδρομή μας μέχρι μέσα στα γραφεία, για να ολοκληρώσουμε την «εκπαιδευτική εκδρομή».

Ασφυκτικά γεμάτος ο χώρος, που αποτελείτο από μια μαρμάρινη σκάλα (5-6 σκαλοπατιών, μη φανταστείς κανα δυό ορόφων), στο φάρδος δύο ατόμων καθισμένων δίπλα δίπλα, και μια μεγάλη αίθουσα στην οποία υπήρχαν τουλάχιστον 6 -7 γραφεία με ουρές ανθρώπων μπροστά τους.  Σειρές με μεταλλικά κολωνάκια (αυτά με τις ταινίες ), οριοθετούσαν τα όρια της κάθε ουράς από την μια πλευρά της αίθουσας και από την άλλη πλευρά υπήρχαν καθίσματα γεμάτα κόσμο, καθώς και όρθιοι . Εννοείται ότι και στα σκαλιά ήταν άνθρωποι! Εδώ σου λέω ήταν στα πεζοδρόμια…  Σε ένα σημείο της αίθουσας, είδα το μηχάνημα που βγάζει τα αριθμημένα χαρτάκια για την σειρά εξυπηρέτησης.  Επάνω  του είχε ένα χειρόγραφο σημείωμα, που έγραφε: «για αριθμό προτεραιότητας απευθυνθείτε στο πρωτόκολλο».

Θεώρησα ότι μάλλον είχε χαλάσει το μηχάνημα, για αυτό δίνανε αριθμημένα χαρτάκια στο πρωτόκολλο και κατευθύνθηκα προς τα εκεί, όπου μια κοπελίτσα έγραφε κάτι σε ένα βιβλίο.  

Όπως καταλαβαίνεις, αυτήν την κίνηση, το να πάω προς το γραφείο της κοπελιάς δηλαδή, θα μπορούσα να την κάνω χωρίς να «θεωρήσω ότι μάλλον είχε χαλάσει το μηχάνημα». Για χίλιους άλλους λόγους , μπορεί να μοιράζονται τα χαρτάκια από μια υπάλληλο. Γιατί εγώ θεώρησα ότι μάλλον είχε χαλάσει το μηχάνημα; Άρα, κάτι δεν πάει καλά μαζί μου, θα μπορούσε να αποφανθεί ένας καλός ψυχολόγος. Αλλά, ας τα αφήσουμε αυτά!

Η κοπελίτσα λοιπόν, είχε μπροστά της άλλα 3 άτομα που περίμεναν (όπως διαπίστωσα ιδίοις όμμασοι) να πάρουν το ίδιο αριθμημένο χαρτάκι που ήθελε κι ο φίλος μου.  Δίπλα στην υπάλληλο υπήρχε μια στοίβα από αυτά, (τυπωμένα κανονικά από το μηχάνημα), από τα οποία πήρε 4 το κορίτσι και μας τα μοίρασε.

312 είδα τον αριθμό απάνω και πάνω από αυτόν μια σφραγίδα που έλεγε 11 ΝΟΕ 2011. Παίρνω μια πρώτη δόση … έκπληξης! Μα σήμερα έχουμε 7, σκέφτηκα.

Σκέφτηκα κι άλλα, όπως: «μωρέ λες να έχω χάσει μέρες; Αν δω ότι χειροτερεύει, να το κοιτάξω με κάποιον ειδικό! Θάρθει η συντέλεια του κόσμου και δεν θα το καταλάβω. Τελικά αυτό είναι καλό ή κακό;»  Και να μην συνεχίσω τα πόσα άλλα ακόμα…

Κοιτάζω παρακάτω και διαβάζω: 03/11/2011  08:37

Παίρνω και μια δεύτερη δόση λοιπόν!!  Τυχαίο; Δε νομίζω!

- Έχετε τα χαρτάκια κομμένα από προηγούμενες ημερομηνίες και τα μοιράζετε για μεταχρονολογημένο στήσιμο στην ουρά; ρωτάω χωρίς να περιμένω φυσικά να πάρω απάντηση.  Είπα φωναχτά δηλαδή την αναρώτησή μου, για να δω αν αντιλαμβάνομαι καλώς αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, ή αν κάποιος από όλους εκεί μέσα με διορθώσει. Κανείς δεν με διόρθωσε, άρα ήμουν στο σωστό δρόμο!

- Και τι ώρα πρέπει να έρθει κανείς εδώ στις 11/11 με αυτό το νούμερο; απευθύνω δεύτερη ερώτηση, αισθανόμενος ότι είμαι το UFO του κτιρίου.

- Με αυτό το νούμερο πρέπει να έρθετε κατά τις 10:30, μου απάντησε το κοριτσάκι, μάλλον με απορία ζωγραφισμένη στα μάτια της.

Ίσως να μην είχε συναντήσει ξανά στη ζωή της τόσο αργόστροφο πλάσμα, να μην έχει δει άλλη φορά τέτοιον παράξενο πολίτη, ίσως να απορούσε που κάποιος βρίσκει παράξενη αυτή τη διαδικασία… Πολλά ίσως. Όμως αυτό είναι άλλο (μεγάλο) κεφάλαιο!

Το γεγονός ακολούθησε αυτή τη σειρά και εδώ θα παραμείνουμε!

- Έχουμε λεφτά να πάμε μέχρι το λιμάνι να πιούμε ένα καφέ;

Είχαμε! 

-

Πέρασε ώρα πολλή για να καταλάβω το ιδιοφυές της διαδικασίας αυτής.  Μετά ήταν η σειρά μου να σχηματιστεί απορία στα μούτρα μου, όταν αντιλαμβανόμουνα το τί  βίωσε το κοριτσάκι με μένα.

Λόγω του ότι υπάρχει αυτή η οικονομική κρίση (που όλοι λίγο πολύ κάτι έχετε ακούσει φαντάζομαι), στην προσπάθεια να γίνεται οικονομία στο χαρτί, στο μελάνι και στο ρεύμα του μηχανήματος, τα τυπώνουνε μια φορά την βδομάδα και τα σφραγίζουν με ανάλογες ημερομηνίες. Έτσι ,όσοι δεν εξυπηρετούνται για τον άλφα ή βήτα λόγο την μια μέρα, να μην έχουν καταναλώσει και χαρτάκι!!! Το μηχάνημα δεν είναι αναμμένο όλες τις μέρες της βδομάδας και έτσι έχουμε τριπλή οικονομία. Και ρεύμα, και χαρτί και μελάνη!!! Ε, ρε γλέντια…

Θα μου πεις τώρα εσύ πονηρέ αναγνώστη: «εσύ όμως για να ξαναπάς, πρέπει πάλι να πληρώσεις, αν μη τι άλλο κάποια έξοδα μετακίνησης».

- Ναι, αλλά για κοίταξε λίγο καλύτερα.  Λες να μην σκέφτηκα εγώ, ότι πρέπει ο άνεργος να ξαναπληρώσει έξοδα μετακίνησης;  Εγώ τον πονάω τον άνεργο. Έχω βρεθεί στη θέση του εγώωωω….

Εσύ, αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ, ποιος από όλους αυτούς που αποτελούν τους «εκπροσώπους του λαού», έχει βρεθεί στη θέση του;  Για μένα, το σκέφτηκες εύκολα. Για τον εαυτό σου;

Το θέμα είναι  άλλο. Πήγαμε στον ΟΑΕΔ σήμερα που ο μήνας έχει 7. Ως αριθμός το 7 βέβαια, δεν είναι κακό. Μάλλον καλό το λένε αυτοί που έχουν πάρε δώσε με την αριθμολογία. Οι άνθρωποι αυτοί όμως, (η μοίρα να το πω); Μας έδωσε «ραντεβού» για τις 11/11/11.  Κι αν πάμε και στις 11:00; Ραντεβού με την ιστορία να το πω; Εδώ ο άλλος σου λέει είχε ραντεβού στις  8μμ και πήγε στις… 11:11μμουουου!!! Κι ο άλλος σου λέει «τα τρία μού ου ου».

Εννοείται ότι θα σε κρατήσω ενήμερο για τα όσα θα διαδραματιστούν τότε, αγαπητέ αναγνώστη. Το ραντεβού με την ιστορία έχει πλέον καθοριστεί και θα διεκπεραιωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.  Σε λίγες μέρες, πάνω στην κρίσιμη ημερολογιακά ημερομηνία (δεν μπορεί, όλο και κάποιο μέιλ έχεις λάβει κι εσύ για τις χρηματοφόρες μέρες, 1/11, 11/11 κλπ…), πάνω από κρίσεις και μνημόνια, πάνω από Μέρκελ και Σαρκό… ΘΑ βγούμε νικητές από το κατώφλι του ΟΑΕΔ! ΘΑ έχουν παραλάβει τα δικαιολογητικά και ΘΑ μας ορίσουν ημερομηνία στην οποία ΘΑ εγκρίνουν την χρηματοδότηση της ανεργίας μας για πέντε μήνες. Ναι, καλά διάβασες! Για ΠΕΝΤΕ ολόκληρους μήνες, στην Ελλάδα του 2011, λίγο καιρό πριν την ολοκληρωτική καταστροφή του πλανήτη κλπ κλπ κλπ… θα παίρνεις από 300 – 400 ευρώ το μήνα.

Τώρα ναι!  Τώρα μπορείς να ονειρευτείς! Πως λέμε «live your myth in Greece»;;;

Καμία σχέση!!!

Herc