Του σκυλιού της τον χαβά!

Και νάμαστε πάλι στην… «τρελή με το σκυλί», όπως επικράτησε μετά από δημοσκόπηση μεταξύ των αναγνωστών, αυτή τη φορά να έχει παρόμοια συμπτώματα, αλλά στην… αριστερή πλευρά!!!

    Για όσους δεν θυμούνται (που να θυμάστε μετά από τόσο καιρό εξάλλου, εδώ κι εγώ κόντεψα να την ξεχάσω), είχαμε γνωριστεί κάποια Χριστούγεννα, καθώς ετοιμαζόταν να βγει στη γύρα να πει τα κάλαντα με το σκυλί…

Και άκου τώρα ο άλλος: «του σκυλιού της τον χαβά!». Τι είναι χαβάς, πρώτα από όλα; Έχει καμία σχέση με τον χαλβά; Γιατί ο άλλος έχει λού;

Άντε τώρα εσύ να κάθεσαι να εξηγείς ότι χαβάς είναι…. και χρησιμοποιούμε την έκφραση για να δηλώσουμε….  Δεν πρόκειται να τελειώσουμε ποτέ!

    Μετά από τόσα χρόνια λοιπόν, βρισκόμαστε στην κατάσταση που το σκυλί ΔΕΝ έχει μάθει ακόμα να μιλάει… «Εσύ δεν πρόκειται ποτέ σου να γίνεις άνθρωπος!» της έλεγε απειλητικά, κάθε φορά που ήθελε να την μαλώσει! Και μετά… έσκαγε στα γέλια. Μερικές φορές, πρόσθετε: «Ευτυχώς!». Έχει όμως μάθει  –πάντα το σκυλί- και καταλαβαίνει περισσότερο τις αντιδράσεις της, εκτελεί ορισμένες εντολές, δείχνει πότε είναι χαρούμενο και πότε δεν θέλει ενόχληση… κλπ.

Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, στο μεταξύ, έχουν συμβεί χίλια δυό πράγματα σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Ενημερώνεται (με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο) για την τρέχουσα επικαιρότητα, αλλά όχι σε βαθμό κακουργήματος!!!

    Και τώρα θα με ρωτήσεις: «ποιος είναι ο ένας και ποιος είναι ο άλλος;» Είδες πως σε καταλαβαίνω; Σε νοιώθω εγώ!

Ο ένας είναι τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση, μερικά πρωτοσέλιδα εφημερίδων και ορισμένα ενημερωτικά sites στο διαδίκτυο.  Ο άλλος είναι παρακολουθώντας σατυρικά θεάματα της εποχής, συνειδητοποιώντας την πραγματικότητα που υπάρχει δίπλα μου και αποφασίζοντας αν θέλω ή όχι να συμμετέχω σε αυτό. Και πάντα υπάρχουν πολλές επιλογές και πάντα υπάρχει για όλους θέση παντού!

    Κόσμος σου λέει εξαθλιωμένος να τρέχει στα συσσίτια και να ψαχουλεύει στα σκουπίδια. Κυνήγι πολιτών από αστυνομίες και χημικά και κατάσταση πολεμική, γιατί κάποιοι πεινάνε και μένουνε στο δρόμο, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι έχουν καταχραστεί τα λεφτά για τα οποία δούλευαν σαν σκλάβοι σε όλη τους την ζωή… Ο ένας να βγάζει το μάτι του αλλουνού μην αποδεχόμενος την διαφορετικότητά του, χωρίς να εξετάζει αν μπορεί να βοηθήσει ο ένας τον άλλο, αν είναι δίκαιος ή άδικος… Επιβολές φόρων και στέρηση αναπνοής... Αφού σου λέει, μελετάται σχέδιο: να πληρώνει ο καθένας για τον αέρα που χρησιμοποιεί.

    Αυτό το τελευταίο να σας πω, το βρίσκω και δίκαιο.  Γιατί δηλαδή να πληρώνουμε για όλα τα άλλα (γη, νερό, δέντρα, ζώα…) και τον αέρα να τον έχουμε τζάμπα;;; Μήπως ο αέρας δεν είναι στοιχείο της φύσης; 

(Ώρα είναι να το ακούσω κι αυτό και να περάσω άλλο υπαρξιακό, όπως τότε που έμαθα ότι ο Πλούτωνας έπαψε να είναι πλανήτης! Τι δράμα ζήσαμε και τότε!) Όπως όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης λοιπόν, έχουν δικαίωμα στην χρέωση, έτσι κι αυτός. Αυτόν γιατί τον έχουμε υποτιμημένο;;; Δεν είναι σωστό! Δεν είναι δίκαιο!  Για τον ίδιο τον αέρα πρώτα – πρώτα. Έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται αδικημένος, να έχει θυμό… Να γιατί σαρώνουν οι τυφώνες lately!

Σου λέει: «εμένα δηλαδή ούτε που να με χέ….; Να κι εγώ!».

    Η δικιά μας λοιπόν, μέσα σε όλο αυτό το τουρλομπούκι, είχε του σκυλιού της τον χαβά!  Καλά τόγραψε ο άλλος!

Μπορεί να μην είχε μάθει λεξούλες το σκυλί, αλλά είχε μάθει να της κάνει μερικά χατήρια και όποτε την γουργούριζε στην αγκαλιά της και της έλεγε να κάνει ήχους, της αμολούσε και η Αστραπή τα ανάλογα: μμμμ…. ιιιιιιι… αααααααα….  Γκρρρ…. ...ουουου! Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα είχε κι αυτή την "εκπαιδευτική" της περίοδο.

     Μια μέρα, καθότανε που λες η δικιά μας όμορφα κι ωραία στην βεράντα, με την Αστραπή αγκαλιά, να επιδίδονται σε αγάπες και σορόπια. Σε κάποια στιγμή ακούει βρισιές! Μια αντρική θυμωμένη φωνή να εξαπολύει φωναχτά βρωμόλογα, χωρίς να παίρνει καμία απάντηση. «Πάει, τάχασε κι ο γείτονας» ήταν η πρώτη της σκέψη.

Σηκώνεται απάνω με την Αστραπή στην αγκαλιά της και βλέπει τον γείτονά της να κατηφορίζει με φόρα, βρίζοντας τον διπλανό που ανέβαινε. Στην απόπειρά της να ηρεμήσει τον εξαγριωμένο και να καταλάβει τι γίνεται μπροστά στο σπίτι της, ο «τσαντίλας» γύρισε προς το μέρος της και άρχισε να της «τα χώνει» κι αυτηνής. Όπως ερχόταν προς το μέρος της, η Αστραπή που όλη αυτή την ώρα ήταν ήρεμη στην αγκαλιά της, έγινε έξαλλη! Άρχισε να γαυγίζει άγρια και να χυμάει προς το μέρος του. Την έσφιγγε πάνω της και προσπαθούσε να την ηρεμήσει με λόγια, αλλά το σκυλί είχε αφηνιάσει. Αναγκάστηκε να πάει μέσα και να κλείσει την πόρτα, για να ηρεμήσει την εξαγριωμένη αλλά και φοβισμένη παράλληλα, Αστραπή.

Δυστυχώς γι αυτήν, το περιστατικό επαναλήφθηκε με περισσότερη αγριότητα και έφτασε στο σημείο το σκυλί, με το που βλέπει αυτόν τον άνθρωπο από μακριά, να αγριεύει πλέον.

    Εξάλλου το ίδιο δεν συμβαίνει και με μας; Πότε εξαγριωνόμαστε; Όταν φοβηθούμε! Ότι θα χάσουμε τα χρήματά μας, τη θέση μας, το σπίτι μας… το γόητρό τους μερικοί, την καλοπέραση κάποιοι άλλοι… Υπάρχουν πολλά πράγματα που ο καθένας μας φοβάται. Θέληση νάχει κανείς να τα ανακαλύπτει! Μόλις πυροδοτηθεί αυτός ο φόβος, δεν είμαστε και τόσο πράοι όσο πριν! Ή όχι;;;

    Έτσι λοιπόν η Αστραπή, βίωσε ένα σοκ βλέποντας μια συμπεριφορά που δεν την είχε ξανασυναντήσει. Ακόμα και τις φορές που στη βόλτα της έχει συναντήσει άγνωστα σκυλιά. Με άλλα έχουν μυριστεί ή έχουν παίξει και με άλλα δεν ταιριάζουνε και δεν θέλει το ένα το άλλο.  Σε σπάνιες φορές βέβαια, επιτίθεται το ένα στο άλλο. Τα σκυλιά!

    Και νάμαστε πάλι εδώ, με τον πόνο στην αριστερή ωμοπλάτη αυτή τη φορά, να ξαναπερνάμε το ίδιο κανάλι. Άντε πάλι ψηλάφιση της περιοχής να δούμε αν είναι πόνος οστού ή μυός, αν είναι σωματοποιημένος περιορισμός, τι θέλει να πει ο ποιητής … και τα ρέστα.

Και άντε πάλι απ την αρχή: «Γι αυτό φίλες μου προσοχή! Να το εκτονώνετε το μπινελίκι σας κορίτσια,όταν σας έρχεται. Να την ρίχνετε την σφαλιάρα σε όποιον καραγκιόζη σαςπαρακολλάει με μπουρδολογίες.  Και να μην τα κρατάτε μέσα σας!  Οικαιροί είναι δύσκολοι κορίτσια. ΚΑΙ αγόρια!» 

    Και μετά πάλι το ίδιο υπαρξιακό: «Μα καλά! Τίποτα δεν έμαθες; Δεν βλέπεις που σωρηδόν μεταδίδονται τα μηνύματα του «τα πάντα είναι ιερά», «νόμοι αβλάβειας», «αλλαγή συνειδητότητας», «αλληλεγγύη», «αδελφοσύνη»…

Και φυσικά, το διαολάκι της αντιλογίας:

- Πολλά από αυτά είναι αντικρουώμενα όμως! Για αντιμετώπισε με "αλληλεγγύη", "αδελφοσύνη" και "τα πάντα είναι ιερά", κάποιον που σε βρίζει…

- Φυσικά και είναι αντικρουώμενα κάποια. Αφού ζούμε σε ένα πλανήτη που τα πάντα χαρακτηρίζονται από διπολικότητα (βορράς-νότος, καλό-κακό, σωστό-λάθος… κλπ). Είναι φυσικό τα πάντα γύρω μας να έχουν δύο άκρα.

- Και πως ξέρει κανείς τι πρέπει να κάνει;

- Εδώ έρχεται η θέση της επιλογής και της διάκρισης. Ξεκαθαρίζω τι είναι αυτό που θέλω. Αυτό που θέλω, με κάνει να αισθάνομαι καλά; Αυτό που θέλω να κάνω ή αυτό που θέλω να είμαι. Γιατί είναι δεδομένο πλέον, ότι όταν αισθάνομαι καλά, μπορώ να κάνω και τους άλλους γύρω μου να αισθάνονται καλά. Όταν αισθάνομαι άσχημα, επίσης μπορώ να κάνω τους γύρω μου να αισθανθούν άσχημα. Όχι;;;

- Θέλω, κάνω, αισθάνομαι… ευτυχώς που κάποιος δεν είναι εγωπαθής εδώ!

- Υπάρχει φυσικά και η πιθανότητα να επιλέξει κάποιος να κάνει τους άλλους να αισθάνονται άσχημα αναλαμβάνοντας το κόστος. Όπως και το αντίθετο.  Ούτως ή άλλως, τα πάντα έχουν ένα κόστος. Είναι σημαντικό να το αντιλαμβάνεται κανείς και να το αποδέχεται αγόγγυστα.

- Πόσο κάνει; Λεφτά υπάρχουν!!!

- Οι επιλογές είναι όλες αραδιασμένες μπροστά μας, κυκλοφορούν γύρω μας και κυκλοφοράμε ανάμεσά τους. Ο καθένας μας βλέπει, ακούει και αντιλαμβάνεται διαφορετικά πράγματα παρακολουθώντας μια ταινία.

    Με το θεματάκι μου θα ασχοληθεί κανείς; Έχω έναν πόνο στην αριστερή ωμοπλάτη, είπαμε. Τι δεν καταλλλαβαίνεις;;;

**Όπως καταλαβαίνετε, η κοπελιά θα μας απασχολήσει κι άλλο στο μέλλον...

κοινώς: ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...