Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Περί Ομορφιάς...


    
    Αυτός ο κήπος ήταν η συνάντηση με τον εαυτό της. Ήταν το καθημερινό της ραντεβού με τον πιο πιστό της σύντροφο. Ήταν η απελευθέρωση του εσωτερικού της παιδιού, καθώς αυτό ξαμολιόταν και περιδιάβαινε αμέριμνο ανάμεσα στα μικρά δεντράκια και τα χρωματιστά λουλούδια. Το καμάρωνε καθώς το παρατηρούσε να κλαδεύει τα μικρά δέντρα και να γυαλίζει με το μαλακό πανί τα φύλλα σε κάποιο από τα κρινάκια στις γλάστρες. Απολάμβανε να παρακολουθεί τις συνομιλίες του μαζί τους.
    Συνομιλίες;  Ώρες είναι να ακούσουμε ότι απαντούσαν κι αυτά!  
Είπαμε: παρακολουθούσε.  Όχι άκουγε ή έβλεπε!  Παρακολουθώ θα πει: εστιάζω τις αισθήσεις μου κάπου και παρατηρώ σε βάθος. Παρατηρώ με όλες μου τις αισθήσεις, ακούω, βλέπω, μυρίζω, αγγίζω, γεύομαι… συναισθάνομαι!!! Απολάμβανε με την συναισθηματική νοημοσύνη της, εξασκώντας χωρίς να το υποψιάζεται καν, την τέχνη της συναίσθησης!
    Ήταν μια μορφή διαλογισμού, ένα είδος ψυχοθεραπείας γι αυτήν, η ενασχόλησή της με αυτήν την μικρή όαση.  Η απόδραση από την καθημερινότητα, η αποσύνδεσή της από την αρνητικότητα και τις εντάσεις που προκαλούν οι «φρενήρεις ρυθμοί εξέλιξης», τους οποίους μπασταρδεμένα και ιδιοτελέστατα προσπαθούν να επιβάλλουν οι μεν στους δε. Οι «λάτρεις της παράδοσης» από την άλλη, επιθυμούν να φρενάρουν την όποια δραστηριότητα δεν γνωρίζουν, να μην αφήσουν να γεννηθεί το οτιδήποτε δεν έχουν μάθει να χειρίζονται και να χρησιμοποιούν (για ίδιον όφελος κυρίως).  Σαν αλλοτινών εποχών Ηρώδεις, επιχειρούν να εξαφανίσουν οτιδήποτε φοβούνται ότι μπορεί να απειλήσει την ασφάλεια του μικρόκοσμού τους.
    Αυτά και άλλα πολλά, έπαυαν να υπάρχουν από την στιγμή που άφηνε το σκαλοπάτι της κουζίνας και έβγαινε στον κήπο. Φυσικά έχουν υπάρξει οι στιγμές που έχει πλαντάξει στο κλάμα, οι στιγμές που αισθάνθηκε ότι δεν υπάρχει τίποτα καλό γι αυτήν εκεί έξω, οι ώρες που φαντασιώθηκε ότι είναι το πιο σημαντικό άτομο στον πλανήτη, οι στιγμές που ονειρεύτηκε πως κέρδισε το τζόκερ...

    Ενώ το φως της μέρας έδινε μια ατμόσφαιρα αισιόδοξη, λαμπερή, χρωματιστή και φρέσκια’ μια εικόνα που ανάδυε ζωή, κίνηση, χρώμα, θετικότητα, ζεστασιά, σύνδεση με τις ευλογίες… ο κήπος είχε μια διαφορετική γοητεία το βράδυ.
   Το βράδυ άναβε τα κεριά της, έβαζε απαλή μουσική στο στερεοφωνικό και αφηνόταν στα όνειρα, στους απολογισμούς, στην παρατήρηση, στην μελέτη, στον σχεδιασμό…  Άκουγε μουσική και πολλές φορές χόρευε. Η βραδινή όψη του μικρού της κήπου, είχε μια άλλη ομορφιά.

    Κάθε ομορφιά βέβαια παραμένει άγνωστη μέχρι να την ανακαλύψουμε. 
Πόσες φορές δεν έχει τύχει να προσπεράσουμε κάτι αληθινά όμορφο χωρίς να το προσέξουμε γιατί ήμασταν συντονισμένοι σε ... κάτι άλλο; 
Πόσες φορές δεν μας έχει συμβεί να «ανακαλύψουμε» κάτι, το οποίο ήταν συνέχεια δίπλα μας, αλλά ποτέ δεν του είχαμε δώσει ιδιαίτερη προσοχή;
Για να ανακαλύψουμε λοιπόν κάτι, είναι σημαντικό να το αποφασίσουμε πρώτα. Να το θέλουμε και κατόπιν να αποφασίσουμε να το κάνουμε
Επιθυμία δηλαδή και κατόπιν Δράση, για να συμβεί το Αποτέλεσμα.
     Θέλω να ανακαλύψω την χαρά, κινούμαι προς αυτήν την κατεύθυνση και την αντιλαμβάνομαι όταν περάσει από κοντά μου.  Δεν μου ξεφεύγει!
Τηλεφωνώ σε κάποιο φίλο ή καλώ κάποια άτομα σπίτι μου (με τα οποία μοιράζομαι συνήθως χαρούμενες στιγμές), συμμετέχω σε κάποια ευχάριστη δραστηριότητα, διαβάζω ένα βιβλίο, βλέπω μια ταινία στην τηλεόραση, οπότε απολαμβάνω ορισμένες στιγμές χαρούμενες.  Και το αντίθετο! Παρακολουθώ δελτία ειδήσεων, κινδυνολογίες, εμπλέκομαι σε κουτσομπολιά, αποφεύγω να συμμετέχω σε οτιδήποτε μπορεί να περιέχει χαρά κι ευχαρίστηση  και έτσι καλλιεργώ το έδαφος, ώστε στην πρώτη στραβομάρα που συναντώ, αισθάνομαι μίζερα και κακομοιριασμένα.

απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου "ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ"

Δεν υπάρχουν σχόλια: