....Συμβαίνει και οι ίδιοι οι γονείς μας πολλές φορές, να μας ευνουχίζουν στην προσπάθειά τους να μην κακοπεράσουμε και να μας προστατέψουν από τις κακοτοπιές. Πολλοί γονείς νομίζουν ότι προστατεύουν τα παιδιά τους με το να μη τα αφήνουν να έρθουν σε επαφή με την σκληρή πραγματικότητα και την ανάληψη των ευθυνών τους. Την ανάληψη των ευθυνών όσον αφορά στους τρίτους δηλαδή, γιατί όσον αφορά στις ευθύνες προς αυτούς τους ίδιους, πάντα είναι σε ετοιμότητα να τις διεκδικούν. Κατ΄αυτόν τον τρόπο έχουν ένα ακόμα όπλο ως προς τον ευνουχισμό των παιδιών τους. Νομίζουν λόγου χάρη ότι με το να αποφασίσουν αυτοί το τι θα σπουδάσουν τα παιδιά τους, να αναλαμβάνουν να τους βρουν οι ίδιοι μια δουλειά, να τους πληρώνουν τυχόν χρέη τους, να μην τους αφήνουν να φύγουν από την πατρική εστία για να μείνουν μόνα τους και να αναλάβουν την ζωή τους, με το να επεμβαίνουν στις σχέσεις τους κλπ κλπ κλπ… τα προστατεύουν από τις δυσκολίες και τους εξασφαλίζουν μια πιο εύκολη ζωή. Σε αντάλλαγμα δε, ζητάνε μετά να τους αφιερώσουν αυτήν την ζωή τα παιδιά τους και πάει λέγοντας. Με αυτόν τον τρόπο συμβαίνουν (συνήθως) δύο –τουλάχιστον -τινά:
Πρώτον, το άτομο δεν μαθαίνει ποτέ να αυτοεξυπηρετείται και να αναλαμβάνει πλήρως τις ευθύνες του και δεύτερον, του είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις όταν αυτές έρθουν ετεροχρονισμένα, όοοοοοταν παντρευτεί και κάνει δική του οικογένεια ή μετά τον χαμό των γονιών του, για παράδειγμα.
Τέτοιου τύπου αναστολές, περιοριστικά πιστεύω και δουλοπρεπείς πολλές φορές συμπεριφορές, που κληροδοτούνται από γονείς σε παιδιά, συντηρούν και τους θεσμούς του «φακελακίου», καθώς και πολλών άλλων κακώς κειμένων καταστάσεων που διαιωνίζονται. Αν δε, κάποιος προσπαθήσει να ξεφύγει από αυτό το μαγκανοπήγαδο, γίνεται αντικείμενο χλευασμού και απομόνωσης ακόμη και από τους ίδιους τους φίλους του, οι οποίοι έχουν συνηθίσει η έχουν βολευτεί σε αυτές τις συμπεριφορές και η διεκδίκηση δικαιωμάτων τους φαίνεται κάτι το «επαναστατικό», «τραβηγμένο από τα μαλλιά», υπερβολικό στην καλύτερη εκδοχή.
«Χρειάζεται αρετή και τόλμη η ελευθερία», όπως λέει ο ποιητής, αλλά…
- Οι άνθρωποι που περνάνε από διαδικασίες που τους είναι δυσάρεστες, δεν τις θάβουν! Ούτε θάβονται οι ίδιοι! Χρησιμοποιούν αυτές τις εμπειρίες σαν μαθήματα και προσπαθούν να προφυλάξουν άλλους ανθρώπους από το να περάσουν τα ίδια, Δανάη! Ο καθένας μας λίγο ή πολύ αδίκησε και αδικήθηκε. Εμπιστεύτηκε και απογοητεύτηκε, γονάτισε μα σηκώθηκε. Κάποιοι κατάρρευσαν και αναγεννήθηκαν.
Οι φόβοι μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε σκυφτοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου