Κάπου στα βάθη της ζούγκλας...

Κάπου στα βάθη της ζούγκλας, σε "υποανάπτυκτες" κοινωνίες ιθαγενών, συναντάμε την παρακάτω σκηνή:
Βγαίνει ο μάγος της φυλής, ανακοινώνει ότι ο τάδε έχει καταληφθεί από το κακό πνεύμα και όλα τα υπόλοιπα μέλη της φυλής τον απομονώνουν, καίνε το σπίτι του, σουβλίζουν την οικογένειά του κλπ κλπ.... 
Μετά από πολλές γενιές, (υπάρχει η περίπτωση να δούμε την ταινία, στην οποία) αποκαλύπτεται ότι ο τότε μάγος της φυλής, είχε κάποια προσωπική έριδα με τον τάδε και γιαυτό χρησιμοποίησε την επιρροή που είχε στον κόσμο, για να τον εξολοθρεύσει. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.


Σε κάποιες άλλες κοινωνίες (πιο αναπτυγμένες), παρόμοια σκηνή εκφράζεται ως εξής:
Βγάζουμε στη δημοσιότητα τη διεύθυνση στην οποία διέμενε με την οικογένειά του κάποιος κακοποιός, για να μπορεί ο καθένας να πάει να τοποθετήσει τον αναμμένο του πάσαλο, να πετάξει την ωραιότατη πέτρα (ή κοτρώνα του), να γιουχάρει, να γράψει στους τοίχους με μπογιά... "Τώρα ξέρεις που θα πας να βιάσεις τα παιδιά και την γυναίκα του ανθρώπου που βίασε τα δικά σου παιδιά!!!" τον προτρέπουμε εμμέσως πλην σαφώς!


Μας ενδιαφέρει όντως να λύσουμε ένα πρόβλημα, να απομονώσουμε μια βλάβη, να παραδειγματίσουμε με την τιμωρία; η θέλουμε να έχει όσο τον δυνατό μεγαλύτερο αντίκτυπο μια βλάβη; να μπερδέψουμε όσους μπορούμε περισσότερο; να τιμωρούμε και να αυτοτιμωρούμαστε μαζοχιστικά και αναποτελεσματικά εις τους "αιώνας των αιώνων";
Μήπως αυτοί οι τρόποι που η κοινωνία μας χρησιμοποιεί για να "πολεμήσει" το "έγκλημα", είναι συχνά εγκληματικότεροι του εγκλήματος; 

Οι «Δάσκαλοι του Φωτός», οι «Ανεβασμένες Συνειδητότητες», οι άνθρωποι που εξασκούν τις ανθρωπιστικές τέχνες,* οι κοινωνικοί φορείς, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο δράστης, το θύμα, κάτω από ποιές συνθήκες αποφασίζουν ότι δεν τους αφορούν τα δρώμενα της κοινωνικής συμπεριφοράς, του τόπου στον οποίο δραστηριοποιούνται;

Αποστασιοποιούνται από τα γεγονότα, γιατί δεν τους ενδιαφέρει να εμπλακούν, από φόβο μήπως χρειαστεί να πάρουν θέση;

Αποστασιοποιούνται για να δώσουν χώρο στα γεγονότα να διαδραματιστούν; Μερικές φορές χρειάζεται να ολοκληρωθεί μια διαδρομή για να μπορούμε να δούμε ολοκληρωμένη την εικόνα;

Αποφεύγουν να προβληματιστούν με κάποια φαινόμενα μήπως για να μην υποβάλλουν τον εαυτό τους σε μεγαλύτερη σύγχυση από την οποία βρίσκονται ήδη, ;

Ποιοί αρνούνται να παρατηρήσουν την επαναληψιμότητα παρόμοιων καταστάσεων και τους τρόπους με τους οποίους επαναλαμβάνονται την κάθε φορά; 

Υποτίθεται ότι μας αφορά αυτό που γίνεται για το γενικό καλό; Ακριβώς όπως υποτίθεται ότι: «ο καθένας είναι αθώος μέχρι της αποδείξεως της ενοχής του»;

Ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιαστεί κάποιος για το κοινό καλό, αυτό είναι μια πράξη ηρωισμού, αγιοποίησης κλπ… από ότι βλέπουμε και στην μυθολογία ακόμα. Όταν μια πράξη δεν ωφελεί κανέναν, αντιθέτως βλάπτει πάρα πολλούς, πως μπορεί αυτή η πράξη να είναι παραδεκτή;

Πως έχει εξελιχθεί η κοινωνία των ανθρώπων ανά τα έτη, όσον αφορά τον τρόπο διαχείρισης παρόμοιων καταστάσεων;  

Σε ποιο σημείο εντοπίζεται η εμπειρία, η γνώση, η διάθεση για αποτελεσματικότητα;

Πως αντιλαμβανόμαστε τα εκατομμύρια συνανθρώπων μας που "βιάζονται" καθημερινά από ανήθικες και απάνθρωπες επιβολές;  

Πως αντιμετωπίζουμε ορισμένα "θύματα" που συναντούμε στην καθημερινότητά μας, όταν θέλουν να μας εξομολογηθούν το προσωπικό τους δράμα; 

Πόσες φορές έχουμε υπάρξει οι ίδιοι "θύματα" ή "θύτες" και πως νοιώθουμε σε αυτές τις περιόδους της ζωής μας;

Τι έχουμε ανάγκη;

Πως κάνουμε χρήση της εξουσίας που μας δίνει η εκάστοτε κοινωνική μας θέση, σε άτομα στα οποία επιβαλλόμαστε;

Πως τα καταφέρνω και γεμίζω μια σελίδα με ερωτηματικές προτάσεις;;;

Herc
* όπως είναι η ψυχοθεραπεία, η ενσυναίσθηση, η συμπόνοια, η συμπόρευση στην θεραπευτική διαδρομή κλπ.